Het zat eraan te komen. Iedere ochtend ga ik helemaal achteraan in de wei de paaltjes een meter verzetten, want we hebben nog een reepje vers gras. Daarvoor moet ik een modderige doorgang overwinnen. Vanmorgen zoog één laars vast en ging ik languit voorover. En nee, er zijn geen foto’s of filmpjes van. Jammer hè?
Het was echt blue Monday. We besloten om voor de regen uit een buitenrit te maken, dus ik zat om 9 uur te paard. In een schone, maar wel te dunne rijbroek, want de twee waterdichte lagen inmiddels allebei in de was. Nog voor we het einde van de weg hadden bereikt, begon het te miezeren en eenmaal in het bos was het opgehouden met zachtjes regenen. Het plensde. Leuk hoor, buienradar.
Kippenmoordenaar…
De dag begon sowieso al gek. We hebben drie scharrelkipjes. Goed tegen de vliegen en gezellig. Maar met dit weer zijn ze de paardenschuur niet uit te meppen. Socrates heeft al zijn hele leven een hekel aan klein spul. Vogeltjes, honden, alles wat op vloerhoogte beweegt. Ik heb hem een meeuw zien neerslaan met zijn voorbenen en meer dan eens een platgetrapte rat in zijn stal gevonden. Anyway, ik sta voer voor ’s middags in te scheppen en ik hoor één van de kippen gillen. Onze staldeuren zijn open, de paarden staan achter een ketting. Maar daardoor kunnen de kippen er onderdoor om geknoeide etensresten op te eten. Ik kijk om en zie hoe Socrates een witte kip als een pluche hondenspeeltje tussen zijn tanden heeft en heen en weer schudt. Ik slaak een kreet, laat alles vallen en bevrijd het arme beest uit zijn kaken. Gelukkig zijn kippen nogal taai. Ze was flink in shock, maar loopt inmiddels weer rond.
Als het nou roze was…
Over blue gesproken, hebben jullie ooit wel eens gehoord van een paard met een hartgrondige hekel aan een bepaalde kleur? Jullie kennen vast het fenomeen paardenjas, die je dag in dag uit draagt, maar die je na verloop van tijd rechtop van de viezigheid kunt wegzetten. Ik had mijn donkerblauwe eindelijk eens in de was gegooid, maar met dit weer duurt drogen eeuwig. Dus als interim een lichtblauw skijack gepakt, dat al jaren in de kast hangt. Moet je niet denken dat ik één van de merries te pakken kreeg, toen het binnenzet-tijd was. Ze bleef blazend op een paar meter buiten bereik. Het duurde even tot ik door had dat het de jas was. Uitgedaan en…niets aan de hand. Mevrouw liep zo mee. Aangedaan en…stond ze weer met ogen op steeltjes achterin de stal. Zelfs niet te verleiden met een worteltje. Ik vertelde het enigszins lacherig aan haar baasje, die beaamde dat ze onlangs ook al niet langs een paard met een lichtblauw zweetdek wilde! Het intrigeerde me zo dat ik het aan een gedragsdeskundige vroeg. Er zijn paarden die hevig reageren op schimmels of bonte soortgenoten. Op kleuren had zij nog niet eerder gehoord. Jullie wel?
Wie loopt het grootst…?
Het jureren van de Haflinger was overigens alleraardigst, al gooide het weer opnieuw roet in het eten. Windkracht 8, waardoor enkele deelnemers het niet verantwoord vonden om met een trailer op pad te gaan, waar ik alle begrip voor heb. Een paar, soms zelfs van ver weg, deden dat wel, waardoor er een soort gatenkaas-programma ontstond. Mensen hebben het recht om hun starttijd aan te houden. Er zaten gelukkig enkele pareltjes tussen. Eén meisje scoorde 8en voor galoponderdelen. Ze kwam na afloop naar me toe. Een week ervoor had ze tussen de KWPNers gestart en scoorde ze 5en voor dezelfde onderdelen, met de opmerking dat het paard meer sprong moest vertonen. Nou ben ik daar niet bij geweest, dus ik kan niet beoordelen of hij anders liep. Ik was juist zo onder de indruk van de correcte takt, rechtgerichtheid en verzameling.
Takt van gangen, niet hoe groot…
Wat zijn we nou aan het beoordelen? Als het om de grootste bewegers gaat, moet je jury worden bij een stamboekkeuring. Dressuurwedstrijden gaan om rijkunst. Om de meest correcte uitvoering met de minst zichtbare hulpen. Doordat de eindcijfers zo zijn aangepast dat we voor de gangen nog maar één cijfer geven, wordt al iets meer voorkomen dat grootlopers die rijkunstig nog niet voor elkaar zijn toch hoog uitkomen. Voordat ik nu door heel Nederland wordt uitgenodigd om wedstrijden van andere rassen te jureren: er zit een groot verschil tussen als een muis over de plint gaan en correct gereden verzameling. Ook een Haflinger, Fries, trekpaard, Fjord, noem ze maar op, moet met impuls over de rug gaan, achter zakken door het verder ondertredende achterbeen enzovoorts. Voor rondsjokken word je bij mij eveneens niet beloond. Voor rondrennen, waarbij het paard van het achterbeen afloopt en als een voetzoeker op de handen van de ruiter hangt, trouwens ook niet. Maar dat correcte gaan kan je met ieder goed afgericht paard bereiken. Dus ook met een Haflinger. Het verschil kunnen zien, herkennen wat goed is, dát is de taak van de jury. Ongeacht of je op een berggeit maal pakezel zit of op de winnaar van de KWPN stamboekkeuring. Doen beiden het evengoed, dan zou je voor dat onderdeel op hetzelfde cijfer moeten uitkomen. Waarbij je niet mag verwachten dat de sprong van een Haflinger dezelfde hoeveelheid bodem dekt als die van een grote KWPNer. Het gaat om de kwaliteit van die sprong, ten opzichte van het paard dat je ziet, niet om de meters die hij maakt. Ik zeg niet dat ik het altijd goed doe, maar dit blijft wel een heikel onderwerp in de jurywereld.