Een euforisch gevoel

Hoe beschrijf je een euforisch geluksgevoel? Of is het niet verstandig om er ook maar iets van te zeggen, omdat het dan later weer zo kan tegenvallen? Ach, niet van dat benauwde.

Ondanks een snotproductie die gelijke tred hield met de zeespiegelstijging, verkeerde ik deze week in de zevende hemel. En dat had niets met medicatie te maken. Wel een beetje met de zorgzaamheid van mijn partner, die er alles aan deed om mijn hevig oplaaiende Ierse verkouden staat te ontlasten. Gelijk maandag na de vakantie stond een bezoek aan de tandarts op de agenda en moest DD voor controle naar de kliniek. Ik heb al eens geschreven over mijn tandartstrauma, maar gelukkig heb ik nooit wat en is het een bijzonder aardige man, dus ook dit keer viel het mee.
Hoewel DD na al die weken rust was veranderd in een vadsige homp die er des te meer van overtuigd was dat zijn merries geen moment zonder hem konden, ging hij toch zonder aarzeling de trailer in. Ik ben toch zo blij dat ik er altijd van jongs af aan een gewoonte van maak om dat laden te oefenen. Vanaf het moment dat hij als baby slungel bij ons kwam, heb ik hem elke week een keer ingeladen. Aanvankelijk naast een vriendje, maar al snel alleen. Gewoon even erin, wat lekkers als beloning en soms een klein rondje rijden. Ik wil een paard dat ik altijd in mijn eentje kan in- en uitladen, zonder gedoe. Dat dat net zoveel training vergt als het aanleren van een wissel of een knappe schouderbinnenwaarts, vergeten velen. Zeker als je op Texel woont en een boot moet halen, kom je daar dan achter op een moment dat je er niet mee kunt staan. Ook zonder boot, maar een wedstrijd of iets anders op een bepaalde tijd, kan dat knap vervelend zijn. Voor alles is oefening nodig en ik vind het onbegrijpelijk dat sommigen veel tijd besteden aan hun rijden, maar niet aan zoiets.

Je kan beter cavia’s houden…

Zo’n controlebezoek aan de kliniek is spannend, maar ik ben er wel gelaten onder. Het is goed of niet. Ik zag wel dat hij regelmatig liep in de wei, maar dat zegt niets over de binnenkant. Klinisch was alles prima en gelukkig was de arts ook tevreden over de echo. Aan het werk, luidde de boodschap. Wel met beleid, dus twee maanden opbouw. Maar ik hoef er niet aan te hangen om in stap te blijven, gelukkig.
Je denkt misschien dat ik na deze boodschap euforisch naar huis reed, maar dat was niet zo. Ook al doen wij er alles aan om met een zo natuurlijk mogelijk management onze paarden te bieden wat ze nodig hebben, er gaat toch nog wel eens wat stuk of mis. Paarden zijn zo kwetsbaar. Als je geen ellende wilt, kun je beter cavia’s houden. Dus ik ben voorzichtig met blijdschap. Ik appte wel naar mijn stalgenoten of ze wilden laten weten wanneer ze gingen rijden. Want het leek me verstandig om spekkie de eerste paar keer niet in zijn eentje te laten lopen als ik erop klom. Temeer daar het ook het debuut met zijn nieuwe zadel zou worden…

En daar kwamen de tranen

De dag erna appte één van de meiden dat ze eraan kwam om te rijden. En ik…ging allerlei excuses verzinnen waarom ik nog niet kon. De hoefsmid zou de volgende dag nog komen voor nieuw beslag. Ik was aan het werk. Het gekke is dat ik helemaal niet zo’n bangerd ben. Dus ik heb mezelf mentaal een draai om mijn oren gegeven en een rijbroek aangetrokken. Met zijn beste vriendin naast zich vond hij het best. Hij was heel braaf en leek het zelfs wel lollig te vinden. Ik heb niet veel gedaan, een kwartiertje. En ik was blij. Het nieuwe zadel was een openbaring. Het is wonderbaarlijk dat het ook op Socrates past en ik heb hem er de laatste tijd mee gereden om eraan te wennen. Ik zie het effect, zijn rug ontwikkelt spieren waar ze nog nooit hebben gezeten. Maar op hem zit ik er niet zo lekker op, moet ik helaas bekennen. Het is me te breed. Ik vreesde dus het ergste, maar op DD gaf het een totaal ander gevoel. Wat gek is, want die is twee keer zo rond als Soc. Toch zit ik er op hem veel lekkerder op. Hulde aan het inzicht van mijn zadelpasser dus.
De dag erna had ik met een vriendinnetje afgesproken, die op Socrates zou stappen. Ik durfde er al iets meer aan te rijden. Je zit zo’n eerste keer toch op eieren of je iets voelt. Nu kon ik alweer meer ontspannen. En ik voelde zijn machtige lijf onder me. Hij is altijd blij en dat merk je. Hij draagt me, meer dan letterlijk. Het gevoel dat hij geeft als hij galoppeert, die enorme sprongen, maar zo soepel… Zijn altijd razendsnelle reactie op mijn hulpen, gewoon zonder sporen en met een heel licht contact. En daar kwamen de tranen van geluk. Hoe kan je zoiets uitleggen aan iemand die niet paardrijdt?

Gisteravond hebben we dat een beetje geprobeerd tijdens de instructeursbijscholing over houding en zit bij de KNHS. De opkomst was overweldigend. Geen wonder, met inspirerende sprekers als voetbalcoach Foppe de Haan. Wat een bijzonder man is dat. Er was zelfs een wachtlijst, dus ik zou zeggen,

KNHS, laten we dit nog een keer doen. Zal ik toch nog eens proberen te beschrijven hoe dat is, dat ultieme gevoel van geluk, wat veel met een goede houding te maken heeft. Hoewel, jullie als paardenmensen kennen dat vast wel.