Omdat ik op tweede paasdagen alweer heel vroeg op moest om te gaan jureren, had ik mezelf toegestaan om eerste paasdagen uit te slapen tot acht uur. Maar nog ruim voor zeven uur ging dat mis. Ken je het programma wipe out? Deze editie speelde zich af in onze keuken.
Ik hoorde iets dat ik niet kon thuisbrengen. Een soort gegrom, met daartussendoor gehijg en nog iets dierlijks.
Na drie jaar moed verzamelen had ik afgelopen lang weekend eindelijk genoeg energie verzameld om de gang te schilderen. Met de nodige aanmoediging in de vorm van ‘Wélke kleur had je in gedachten?’ ‘Ik woon hier óók hè…?’ en de met veel pathos uitgesproken: ‘Waarom moet hier steeds van álles veranderen…’ (Terwijl ik behang sta af te halen dat er al veertien jaar op zit.) Volgens mijn partner moet er een nieuw programma komen: ‘Help, mijn vrouw is klusser’…
Dekkende verf…?
Na de echtelijke clash bezworen te hebben, bleek het oude behang eraf halen mee te vallen. Het schilderen op zich ook wel. Geloof alleen nooit wat er op die potten staat, in één keer dekkende verf bestaat niet. Ja, tenzij je het erop plamuurt waarschijnlijk, maar ik wilde het wel netjes doen. Een tweede keer was onvermijdelijk. Maar na de eerste laag moest ik wel weer even moed verzamelen, dus had ik de kranten op de grond laten liggen om de volgende morgen zo verder te kunnen.
Cheerleader
Labrador Beer wordt al een echte oude man. Hij krijgt een grijze neus en hij snurkt als een ouwe kerel. Maar als we ook maar iets van eten op het aanrecht laten staan, doet zijn neus het ineens nog prima. Vanaf het moment dat zijn ogen eerste paasdag open gingen, had hij het in de gaten en ging hij parcours verkennen, door rondjes door de keuken te lopen. Genoeg om mij wakker te maken. Voordat bij mij het besef was ingedaald wat er gebeurde, besloot Beer een poging te wagen. Hij werd daarbij aangemoedigd door zijn vaste groupie in de vorm van poes Suus, die aanmoedigende mekkergeluidjes vanaf het aanrecht maakte. Dot, uiteraard ook wakker bij de eerste beweging, besloot van puur enthousiasme de kranten in de gang te gebruiken voor haar cheerleaderact, maar daarvoor moesten ze dan wel in reepjes… Vrolijk Pasen. En dat nog ruim voor mijn eerste bak koffie.
En de score van al deze opwinding? Een schaaltje worteltjes… Maar aan Beers’ tevreden en niet eens schuldbewuste snoet te zien was het de moeite meer dan waard.
Kleur havermout
Terwijl ik zuchtend de roller weer in de verf kleur ‘havermout’ doop (wie verzint die namen?), hoop ik dat ik over enige tijd net zo tevreden door de gang loop.