“Wil jij mijn paard even aaien en geruststellen? Ze raakt gespannen van dikke vrouwen…” Ik sta in de bak les te geven als één van de andere ruiters op me af komt met deze opmerking. Nou ben ik al van alles en nog wat genoemd, maar ‘dik’ was daar nooit bij. Mijn wenkbrauwen zaten dus zo ongeveer in mijn muts. Tot ik er fijntjes op werd gewezen dat ik eruit zag alsof ik een dekbed had aangetrokken.
Hoewel buienradar aangaf dat het wel meeviel, liet ik me toch een beetje meeslepen in de verhalen dat de horror-winter nu echt voor de deur stond. Dus de skibroek en de winterhandschoenen waren van zolder gehaald. Gevolg was dat ik al snel zwetend stond les te geven. Buiten mocht de gevoelstemperatuur dan misschien min tien zijn, binnen was het gewoon boven nul. Te paard had ik ook weinig last van de kou, zelfs niet op een buitenrit. Ik doe tegenwoordig een dunne haarband over mijn oren, waar mijn cap overheen past. Scheelt alles, in combinatie met een wind- en waterdichte rijbroek en stevige winterlaarzen. Bovendien zijn de paarden door de schrale oostenwind allemaal lekker fris, daar word je al snel warm van.
Komt bijna nooit meer voor
Voor de zekerheid had ik voor het eerst dit jaar ook op stal het water eraf gehaald. Dat valt op zich wel mee: ontluchter open, leiding doorblazen en emmers ophangen. We hadden de banden van het waterkarretje uit voorzorg al in het weekend opgepompt. Het is even een gesleep en gezoek naar spullen die je na de vorige keer, opgelucht dat het weer voorbij is, te goed hebt opgeborgen. Was het echt nodig? Tja, misschien niet, want de leidingen zijn goed geïsoleerd. We hebben ook al eens gekeken naar verwarmingssystemen. Maar gezien de afmetingen van onze schuur en de zeldzame hoeveelheid dagen dat het voorkomt, is het de investering niet waard. Dan maar even een paar dagen slepen met water.
Allerlei enge kwalen
De snijdende kou maakte alle klusjes buiten, zoals paaltjes verzetten in de wei en mest ruimen, wel wat onaangenamer. Hoewel het niet wegzakken in de modder ook wel weer eens fijn was. Ik voel mijn lijf echter wel. Ik ben -in tegenstelling tot partner- geen hypochonder. De dag dat ik opstond zonder ergens pijntjes te voelen, kan ik me niet meer heugen. Maar ik wijt dit aan aftakeling en ik loop er zonder erbij na te denken doorheen. Eenmaal op gang gaat het wel weer. Partner somt regelmatig de meest vreselijke aandoeningen op, waarvan hij dan overtuigd is dat hij ze heeft. Al is hij vervolgens met geen stok naar een dokter te krijgen om het echt te laten uitzoeken.
Dikke ellende
Het is niet zo’n wonder dat mijn lijf wat protesteert. Al vanaf mijn kindertijd mest ik dagelijks één of meerdere stallen uit en klim ik op paarden. Als je het zoveel doet wordt het weliswaar routine, maar het is nog steeds fysieke inspanning en dat geeft enige slijtage. Die voel ik dan weer erger in deze maanden, waarin de modder alleen al genoeg is om pijn van te krijgen. Hoofdpijn vooral. Het is dat het niet helpt om iedere dag in tranen uit te barsten als je ’s ochtends naar buiten stapt, maar het voelt wel als een diep zwart gat.
Ik héb geen bloeddruk
Met de plotselinge en volkomen onaangekondigde ellende rond mijn zus in het achterhoofd, leek het partner verstandig een bloeddrukmeter aan te schaffen. Bij de eerste poging dachten we nog dat we een fout hadden gemaakt. Verkeerd aangesloten of zo, verkeerd knopje. Maar bij herhaalde metingen kwam er steeds ongeveer hetzelfde uit. Het zal voor sommige mensen geen verrassing zijn: ik ben klinisch dood… Mijn bovendruk zit steevast rond de 100. Zelfs na twee koppen koffie en de trap op en neer rennen. Als ik het niet had gemeten, had ik het nooit geweten. Uiteraard heb ik het even opgezocht, maar het schijnt allemaal weinig kwaad te kunnen. Ik heb er ook absoluut geen last van. Ik voel geen neiging tot omvallen. Wel heb ik volgens partner ijskoude voeten, maar volgens mij hebben alle vrouwen dat, als ik de mannen mag geloven.
Mijn bloeddruk schoot deze week echter wel door het plafond door de Wet van Murphy. Maar daarover volgende keer meer…