Het voelt alsof je op een snelkookpan zit, waarvan je het ventiel probeert dicht te houden. Dat is de beste omschrijving die ik momenteel kan geven van mijn bonte fluitketel. Echt, ik herken mijn eigen paard af en toe niet.
Ik mag alweer vijf minuten draven met hem. Dat leek aanvankelijk een fijne vooruitgang, omdat hij dan tenminste heel even stoom kon afblazen. Inmiddels is dat ook alweer niet genoeg. Het probleem is dat hij het gewoon te saai vindt. En dan gaat hij dus zelf dingen verzinnen om zich te amuseren. Dat zijn aanleidingen waar hij normaal niet van opkijkt. Een fietser op het naast de bak gelegen fietspad, die afstapt om een jas uit te trekken. De buurman die zijn tractor start. Kindertjes die joelen tijdens het spelen. Niet eens heel dicht bij, toch zeker op zo’n twintig meter afstand met een rijtje bomen ertussen. Maar met zijn ‘Vulcan hearing’ (ik ga dit niet uitleggen hoor. Moet je maar naar Star Trek kijken) is het momenteel genoeg om de trekker over te halen.
Teveel behoefte aan uitdaging
Normaal gesproken, als hij wakker is, maak ik daar dankbaar gebruik van. Aan het werk met je kadaver. Veel galop doen en dan is er niets aan de hand. DD is hoog i (goed voornemen voor jullie: voor 2019 zo’n Q4 profiel laten maken!). Die heeft gewoon veel afwisseling en afleiding nodig om zich happy te voelen. Hij is een type dat eerst flink moet bewegen, voordat hij kan nadenken. Dus als hij in zo’n bui is en ik kan voorwaarts, dan is hij snel terug op aarde. Maar…het mag nu niet. Hij moet rustig bewegen op rechte lijnen. Ik ben redelijk creatief in het bedenken van oefeningen, maar er zit een einde aan wat je kunt doen qua voltes, slangenvoltes, gebroken lijnen en wendingen. Hij trapt er niet meer in. De paar rondjes draf zijn ook al niet genoeg om zijn behoefte aan uitdaging te bevredigen. Hij wil meer en vooral harder. Wat hij nog nooit eerder heeft gedaan voel ik nu al een paar keer: hij pakt gewoon het bit vast en gaat. Als hij dat normaal probeert, laat ik hem los, krijgt hij een schop en moet hij nog een paar rondjes extra. En zodra hij dan zelf neigt naar langzamer, jaag ik hem expres naar voren, zodat hij het daarna wel uit zijn hoofd laat. Maar ja, mag nu niet. En dat wéét de slimmerik inmiddels. Loslaten is normaal een prima oplossing om te voorkomen dat er teveel energie opkropt. Maar je moet wat om te voorkomen dat hij rent. En dat geeft hem helaas juist het steuntje om àf te gaan.
Ruiterpad als eventingparcours
Aan de hand of aan de longe is geen oplossing. Hij doet echt wel zijn best om zich te beheersen. Het is net als iemand met de slappe lach die er alles aan doet om niet te lachen. Hij knapt gewoon uit elkaar. Heb medelijden, ik moet het nog een week volhouden tot de volgende controle.
De jaarlijkse nieuwjaarsrit heb ik noodgedwongen gemaakt op Socrates. Wegens het niet zo fraaie weer zijn we in het bos gebleven. We hebben hier iets dat onder de ruiters ‘het heuvelpad’ wordt genoemd, met drie serieuze duinen. Nou, Soc wist het nog precies en deed in de aanloop fraaie series eners. Staatsbosbeheer heeft nogal huisgehouden met het kappen van bomen. Daar kan je iets van vinden, maar wat ik wel een minpuntje vind, is dat ze op sommige plaatsen de boel niet erg netjes hebben achtergelaten. Het ruiterpad is momenteel een soort eventingparcours met takken en bomen. Bovendien hebben ze met flinke machines diepe sporen gereden in de paden. Een rondje aanslepen ter afronding zou niet misstaan.
Niet helemaal fruitig
Extra handicap is dat ik me niet helemaal fris en fruitig voel. Niet zo verwonderlijk, want de hele wereld loopt momenteel te sniffen en te kuchen. Al die oud en nieuw knuffels zijn natuurlijk een feest voor virussen. Ik was van plan om na nieuwjaarsdag meteen weer aan het werk te gaan, maar echt veel vaart zit er nog niet in mij. En er is iets mis met mijn interne temperatuurregeling. Het is een lastig soort gevecht tegen mezelf, waarin een bonkend deel van mijn hoofd zeurt dat het wil liggen en een ander deel de zweep erover haalt. Vanmiddag lesgeven. Gelukkig, want daar knap ik altijd van op. Niets leukers dan dat. En bezig zijn is de beste manier om dat lamlendige gevoel te vergeten. Een pakje paracetamol erin en gaan. Maandag gaan we eveneens weer beginnen met de theorielessen. Voor overkanters die dat ook willen: ronsel een groepje bij elkaar. Echt, het is zo leuk om met elkaar te werken aan verbetering en kennisoverdracht. Daar worden we allemaal blij van en onze paarden ook.