Een bijzonder uitzicht

Ik heb nooit moeite met aan het werk gaan, want ik vind schrijven en lesgeven allebei heerlijk. Maar sinds dit weekend is er een klein obstakel in de opstart. En ‘klein’ moet je dan echt tussen aanhalingstekens zetten. Want het is een flinke klont. Ik heb namelijk een bijzonder uitzicht. En hij heet Ocean Joy.

Whoopy, die officieel Wannahave heet, maar die andere naam past haar beter, is de merrie van één van de meiden. Daar floepte zaterdagavond een week na de uitgerekende datum een kerngezond hengstje uit. Ze was enorm dik en waarom werd snel duidelijk, want het is een flinke knaap. DD staat naast haar in de box en keek rustig, maar belangstellend toe.

De natuur is verbazingwekkend. Zo’n merrie weet meteen wat ze moet doen. De kleine iets minder, want hij had moeite om de uier te vinden. Ik geef het je ook te doen, vanuit een veilig donker warm bad ineens op van die wiebelbenen je evenwicht houden en dan iets zoeken waarvan je niet weet wát je zoekt. Maar ook dat kom vanzelf goed. Het is gelukkig mooi weer, dus het prille geluk kan in de paddock. Want hoewel ze tot op het laatste moment probleemloos tussen de andere paarden heeft gestaan, is het moederinstinct nu zo sterk dat Whoopy zelfs de kippen wegjaagt als ze het lef hebben om naar haar kind te kijken.

Zelfs ik ben vertederd

Ik zelf ben gespeend van ieder moederinstinct. Foutje van de natuur, zullen we maar zeggen. Maar ik schaak mezelf voor het raam, vertederd kijkend hoe die kleine in zijn slaap zich uitrekt en smakbewegingen maakt. Achter zijn oor probeert te krabben en vervolgens omvalt. Plast en stomverbaasd tussen zijn benen kijkt waar dat vocht vandaan komt. Echt, je kunt er uren naar staren. Dat kan niet, want ik moet de laatste hand leggen aan mijn nieuwe boek. De uitgever is druk aan het rekenen en onderhandelen met fotografen. Ik ben alle hoofdstukken nog een keer zorgvuldig aan het doorlopen of ik in mijn enthousiasme geen wartaal heb uitgeslagen. Het streven is Horse Event, als er een voorintekening komt zijn jullie de eersten die ervan horen.

Hoogsensitief paard

Partner merkte op dat de columns van de laatste tijd zo bozig zijn. Ik las ze terug en hij heeft wel een punt. De valkuil, iedere keer met een boodschap willen komen. Ik probeer dat deze keer te vermijden. Ik had en heb ook een tamelijk rustige week, dus weinig om me over op te winden. Nieuw motorpak uitgetest (heel blij mee), hardgelopen, buitenrit gemaakt in overwegend passage wegens ‘wat ruist daar in het struikgewas’, Dotje gaat naar de trimster. Een mooie coachingssessie gedaan. Wat een dankbaar werk is dat toch. En wat ben ik trots op Socrates, mijn hoogsensitieve paard, die zoveel geeft. Zelfs mensen die er niets mee hebben moeten toegeven dat hij totaal verschillend reageert bij de individuele deelnemers. Ik stuur daar niets aan, het gebeurt gewoon. Ik geef geen antwoorden of oplossingen. Die moet je in jezelf vinden. Hij spiegelt zo overduidelijk, dat het altijd weer een emotionele, maar ook helende ervaring is. Zo mooi.

Nieuwe laarzen…effe wachten

Ondertussen staat DD nog steeds op rust, nou ja, vrij in de wei. Ik zag hem vanmorgen toevallig een stukje draven, want ze hebben eindelijk weer een strookje gras, helemaal achterin. En dat vindt hij belangrijker dan de babywacht. Het is lastig. De ene keer denk ik dat hij rad is, maar soms zie ik hem lopen en trekken er koude rillingen langs mijn rug van angst, waarna ik de rest van de middag piekerend en verdrietig wegkruip. Mijn rijlaarzen vallen bijna uit elkaar, maar toch durf ik nog niet naar nieuwe op zoek te gaan. Belachelijk natuurlijk, want hij is niet de enige die ik rijd. Toch wacht ik nog even af…