Nog zo eentje in de categorie don’t try this at home. Je trui alvast aan of uittrekken terwijl je de trap af loopt… ik zei het al eerder, ongelukken gebeuren door haast en gebrek aan concentratie. Dit liep overigens net goed af. Maar ik zeg het nog maar weer even.
Ik heb ooit door zo’n domme stunt een paar vingers gebroken. Ik had haast want ik moest lesgeven. Maar ik wilde nog even de paarden in een ander stuk weiland zetten. Ik heb niet veel regels, maar handschoenen aan als ik bij de paarden ben is, net als stevige schoenen, er wel één. Althans, dat is het meestal. Maar toen had ik ze even niet bij de hand. Wat trouwens ook zo’n regel is, is stroom uit als ik iets met een paard moet doen in het land. Ach, ik had haast, dus dat kon zo wel effe…
Giraffe
Dus ik doe Socrates zijn halster om en – fout drie – pak hem daaraan beet zonder touw, met een blote hand. Terwijl ik met de andere naar beneden reik om de handgreep van de stroomdraad te pakken. Soc, normaal in de omgang de braafheid zelve, maar wel gezegend met een reactievermogen waarvan ze in de deeltjesversneller in Genève zouden opkijken, heeft heilig ontzag voor stroom dus vond dat al niet zo’n goed idee. Zijn hals ging in de giraffe-stand, met zijn oren op Defcon 2. Dus keek ik naar hem – fout 4 – waardoor ik niet de handgreep maar de draad pakte…
Raket
Wat zeggen ze dan ook alweer? Je leven gaat als een film aan je voorbij? Nou, mijn leven niet, maar ik zag wel in een soort slow motion een voorspelling wat nog geen nanoseconde daarna echt gebeurde. Soc vloog als een exocetraket de lucht in en in een reflex sloten mijn vingers zich hermetisch om het halster. Het was er zo eentje die je ook aan de onderste band kon verstellen. De doorn van de gesp gleed onder mijn trouwring. Dus ik zat vast. En toen ging Soc af.
Trillend
Ik gaf geen kik, ik kreunde alleen een beetje. Gelukkig heb ik echt een goede band met mijn paarden. En Socrates is weliswaar zenuwachtig, maar ook zorgzaam naar mij toe. Hij stopte trillend na een paar meter, waarop ik me kon loshaken. Ik heb nog even de tijd genomen om hem te aaien en te kalmeren. Met mijn andere hand, want die ene voelde ik even niet meer.
Mijn hand ging al meer richting formaat voetbal
Ik heb het verweiden even gelaten voor wat het was. Normale mensen zouden naar de dokter gaan. Maar ik ging natuurlijk lesgeven. Ik geloof dat het de enige les in mijn hele carrière is die ik zittend heb gegeven, want ik werd steeds bleker om mijn neus. Mijn hand ging al meer richting formaat voetbal. Maar alles zat er nog aan, dus niet zeuren. Ik ging gewoon lekker door met één hand, idioot die ik was. Temeer daar de trouwring nog om mijn ringvinger zat, die inmiddels meer weg had van een paarse ballon.
Timmerman
Helaas kwam het gevoel steeds meer terug. En wat voor gevoel. Ik vond niet dat ik daar ‘s avonds laat een dokter voor kon lastig vallen. Die had vast belangrijkere dingen te doen. Uiteraard was ik alleen thuis, mijn partner was elders de wereld aan het redden.
Na een halve nacht met een hand in de lucht om de zwelling niet nog meer te laten toenemen, hield ik het niet meer uit en heb ik een lieve vriend met een timmerbedrijf, dus een grote schuur vol gereedschap, uit zijn bed gebeld. Hij vond het doodeng om mijn trouwring door te knippen, maar de pijn was inmiddels niet meer te harden, dus het kon mij niet meer schelen al had hij die hele vinger eraf geknipt.
Naar de dokter vond ik geen optie, want hoe zou ik me alleen moeten redden met één hand in het gips. Bovendien had ik een wedstrijd in het weekend. Wijsvinger, duim en pink deden het nog, dus een beetje verband en tape om de rest en gaan. Het is redelijk goed gekomen. De knokkels zien er een beetje anders uit, ik kan niet op mijn vuist steunen en met die hand geen onwillige deksels opendraaien. Maar een dreun uitdelen met mijn andere hand lukt nog best.
Het voordeel van zoiets is dat je deze fouten niet nog eens maakt. Honderd andere wel, maar dat lezen jullie vanzelf…