‘I blame the mothers’, zei mijn Engelse vriendin Julie over mannen in het algemeen, nadat de relatie met haar overspelige echtgenoot stukliep. Ik moest eraan denken toen we onlangs twee puppy’s te logeren hadden en ik een filmpje zag van een flessenveulen, dat op volwassen leeftijd was uitgegroeid tot een monster. En bij de recente #doeslief campagne.
Labrador Beer, goedzak van nature, vond onze logees helemaal geweldig. Ze hingen in zijn staart, oren, stonden bovenop hem…alles mocht. Voor zijn eigen bescherming legden we hem af en toe even apart in de gang of in mijn kantoor, zodat hij een uurtje kon bijslapen. Hij is tenslotte een heer op leeftijd. Dotje had er hele andere gedachten bij. Ook zij vond het leuk om met ze te spelen. Vooral ’s avonds hadden ze de gekke vijf minuten, waarbij het hele spul elkaar op hoge snelheid achtervolgde door de tuin. Als de kleintjes te driest werden maakte ze één keer een waarschuwend geluid. Werd daar niet gepast genoeg op gereageerd met een eerbiedige terugtrekking, dan greep ze de terrorist in kwestie. Niet tot bloedens toe, maar wel zo duidelijk dat ze in de loop van de week een heilig respect voor haar toonden, terwijl ze Beer tot de laatste minuut als trampoline bleven gebruiken.
Hartstikke zielig en schattig
Het is veulentijd. Helaas gaat er wel eens wat mis. Leve facebook, want er worden gelukkig veel pleegmoeders gevonden en aangeboden. Maar als het niet lukt, kiezen sommige mensen ervoor om een veulen met de fles groot te brengen. Dat vergt een enorme inspanning. Niet alleen omdat je om de haveklap moet aanrukken met melk, ook ’s nachts. Maar ook omdat je met een stukje opvoeding zit. Een paard is geen mens. En zo’n weesveulen is hartstikke schattig en zielig. Er wordt meestal heel wat afgeknuffeld. Als er daarnaast geen andere paarden bij staan die de sociale vaardigheden overbrengen, kan er veel mis gaan. Zo was er iemand die een veulen steeds op schoot nam. Hartstikke grappig natuurlijk. Totdat het dat bleef proberen, uitgegroeid tot een driejarige van wel 500 kilo. Ik ken ook een man die een veulen had geleerd om met zijn voorbenen op zijn schouders te gaan staan. Tja.
De mindere kantjes van onze soort
Ondertussen heeft de #doeslief campagne de paardenwereld bereikt. Een nobel streven. Ook ik heb het vaak over het gebrek aan fatsoen en omgangsvormen, wat misschien geëscaleerd lijkt doordat mensen zich tegenwoordig anoniem kunnen verschuilen achter een toetsenbord. Ik denk dat de menselijke aard niet wezenlijk is veranderd ten opzichte van vroeger, maar dat we het nu meer zien en horen wat de mindere kantjes van onze soort zijn.
Natuurlijk is het prima om er aandacht aan te besteden. Maar je krijgt de geest echt niet terug in de fles. Social media ìs er. Je kan er nog honderd campagnes tegenaan gooien, hufters houd je. Waar gaat de vrijheid van meningsuiting over in lompheid? Dat is niet voor iedereen helder. En dat is ook geen strakke, rechte lijn. Iemand bijbrengen hoe ver je mag gaan, dat is opvoeding. Waarbij ik niet, zoals Julie, alleen naar de moeders wijs, al spelen die wel in veel gevallen een grote rol. Opvoeding kost tijd. Dat heeft niemand tegenwoordig meer. We zijn veel te druk met zelfontplooiing. Want dát is wel veranderd. Alleen zorgen voor eten en onderdak is allang niet meer voldoende. We moeten heel veel, of althans we wíllen heel veel. En we vinden ook van heel veel dat we er recht op hebben, soms zonder in te zien dat je daar zelf voor moet zorgen en dat ‘fatsoenlijk gedrag’ daar onderdeel van uitmaakt.
Ik ben rete-streng
Opvoeden is een zware taak. Je moet uitleggen, grenzen stellen, letten op naleving en bevestigen. Voordat iemand fijntjes opmerkt dat ik makkelijk praten heb zonder kinderen: ik bedoel dit ook voor honden en paarden. Mijn beesten zijn mijn alles, maar ik ben rete-streng voor ze. Nou ja, super consequent is misschien een betere uitdrukking.
Ik moet altijd weer denken aan dat filmpje van een stenengooiende demonstrant. Ineens loopt kordaat zijn moeder in beeld, grijpt hem bij zijn oor en geeft hem een mep met haar handtas, terwijl ze hem mee naar huis sleept. Als Julie die jongen nou eens opzoekt…