Hoera, ik mag weer. Aangezien ze je oog voor zo’n onderzoek altijd volgieten met troep die niet meteen is uitgewerkt, werd het de volgende ochtend. Na een onwennig rondje voelde het weer als vanouds. Dat geweldige, verslavende gevoel, dat niet-ruiters niet begrijpen. Dat je wordt gedragen, meegenomen door zo’n enorm krachtig dier. En ik bestrijd wat Dier & Recht de massa probeert aan te praten, namelijk dat dat altijd onder dwang gebeurt. Zelfs de grootste leek kon zien dat mijn bonte reus het ook leuk vond om weer samen spelletjes te doen.
Ik heb DD wel even een paar rondjes aan de longeerlijn gegooid, want die had zes weken geen zadel op gehad. Maar het is windstil en vrij warm, dus hij was super braaf. Ook al omdat zijn vriendje Damiro erbij was, voor alle zekerheid. Ja hallo, ik ben geen 18 meer hè. En de oogarts zei ja toen ik vroeg of ik mocht sporten (het was een andere) en keek bedenkelijk toen ik op zijn vraag meldde dat het om paardensport ging. ‘Maar dan niet vallen hè.’ Ja, dat kan ik natuurlijk nooit helemaal beloven. Het is niet waar ik op uit ben. Het ging echter prima en het gevoel was hemels. Het was maar goed dat Maybritt erbij was om me af te remmen, want ik kwam al snel in het ‘nog even dit-nog even dat’ stadium. En DD klikte na een paar rondjes ook weer in de ‘aan’ stand, dus die tankte lekker door. Ik had op wat spierpijn gerekend de dag erna, maar dat viel alles mee. Ik heb over een maand nog een ziekenhuiscontrole, maar ik hoop dat daarmee alle leed weer is geleden, pfew. Ik ben de medische wetenschap diep dankbaar.
Oei, hooikoorts…
Het betekent ook weer lekker rondjes naar buiten. Wel met neusnet, oogdruppels en pillen, want met het mooie weer is zijn hooikoorts ook ineens in volle hevigheid opgelaaid. Ik las ergens op social media een weer eens hoog oplopende ruzie. Iemand maande automobilisten tot voorzichtigheid als ze een paard passeren. Daar kwam een storm aan reacties op van ‘je moet je paard ook in bedwang kunnen houden, anders mag je niet de weg op’ tot ronduit haatberichten over poep op het fietspad. Lekker tolerant naar elkaar, zeg maar. Uiteraard is het onze bedoeling om controle te hebben over ons rijdier. Maar ze moeten het ook een keer leren, dus het kan voorkomen dat je er een jonkie bij hebt die nog wat onrustig is. Die krijgt een slechte ervaring als er dan net een idioot met veel kabaal langsscheurt, wat niet echt veel goeds doet voor het vertrouwen in de toekomst. Je rekent in zo’n eerste ritje een beetje op begrip van de mede verkeersdeelnemer. Beetje jammer dat dat kennelijk teveel is gevraagd voor enkele automobilisten.
Gedráág je gewoon
Verder kan je nog zo’n ervaren paard hebben, enig fatsoen en beschaving in het passeren vind ik normaal. Dat doe je toch ook met fietsers? Of wandelaars? Beide al dan niet met kinderen of honden? Die schrikken zich toch ook te pletter als je daar dicht langs scheurt, extra gas gevend of zelfs toeterend? Ik heb zelf al de meest gekke dingen meegemaakt, tot een passagier die hangend vanuit een autoraampje probeerde mijn paard een klap op zijn kont te geven. Zoals een goede vriend altijd zegt: zeker als kind van de commode afgevallen. Als iedereen een beetje normaal doet, is er niets aan de hand. Een beetje geduld met elkaar. Als er een slecht ter been zijnde oudere oversteekt sta je toch ook niet met piepende banden te gassen? Maar als sommige automobilisten paarden zien krijgen ze kennelijk een rood waas voor hun ogen en ligt het ineens allemaal aan ons ruiters.
De eeuwige poepdiscussie
Dan het puntje poep. Dat heeft hier niets mee te maken, maar het wordt er altijd bijgesleept. Volgens de verkeerswet horen paarden op de weg, niet op het fietspad. Maar daar rijden we niet graag, wegens hierboven beschreven gekken. De berm is de beste plek, maar niet overal begaanbaar. Poep opruimen is tijdens een rit niet te doen en zelfs gevaarlijk. Als het echt op een vervelende plek ligt, bijvoorbeeld voor een strandpaviljoen, dan ga ik later terug om het op te ruimen. Dat doet niet iedereen. Ik kan hier wel zeggen dat het plantaardig is en dus echt minder vies dan honden- of kattenpoep, maar daar hebben de tegenstanders geen grote boodschap (pun intended) aan, die zien alleen die dampende berg. Dus ligt hier inderdaad een verantwoordelijkheid voor ruiters.
Niet aan die buitenteugel trekken!
Nog een tip voor de buitenrijders, iets dat ik constant fout zie gaan. Overigens ook in de rijbaan en dat komt omdat het tegen ons instinct ingaat. Van de week fietste (jaja) ik langs een groepje ruiters. Het achterste paard was wat onrustig en wilde de berm niet in, waarop de amazone probeerde hem met de buitenteugel erheen te trekken. Jongens, les1: wat gebeurt er met het lichaam van een paard als je aan de buitenteugel trekt? Precies, dat gaat de andere kant op. Dus het paard stond dwars op de weg. Nou vond ik dat niet erg en wacht ik rustig. Maar ja, heb je die automobilist van hierboven, dan wordt het zeuren. Dus neem stelling met je binnenteugel en probeer je paard met je binnenbeen opzij te zetten. Dus tegen je eigen automatische reactie in. En die automobilist: houd je gemak. Denk aan onthaasting en wees even mindful. Gebruik die paar tellen geduld om even rustig adem te halen en je strakke lijf te ontspannen. Zwaai vriendelijk en begripvol naar elkaar. Ik beloof je dat iedereen zich daarna beter voelt.