Dikke tranen

Terwijl ik dit zit te schrijven, biggelt er een dikke traan over mijn wang. En tegelijkertijd vind ik dat ik me niet zo moet aanstellen, want er zijn echt veel ergere dingen op de wereld. Ik ben verdrietig omdat mijn grote bonte reus weer kreupel is.

We waren net weer zo lekker bezig. Maar vorige week, tijdens een buitenrit, trapte hij zijn ijzer eraf. Opnieuw linksvoor. Ik heb het niet eens gemerkt. Hij was inderdaad heel stoer aan het doen. Ik draafde  voor mijn gevoel nog niet eens zo ruig, maar de rest zat allang in galop. Maar goed, ik wist zeker dat ik mét ijzers was vertrokken en toen we de weg overstaken hoorde ik het al: er mist iets. Gelukkig gingen mijn vriendinnetjes de dag erna een rondje en kwamen ze lachend met mijn ijzer terug.

Fantastische strandrit

Onze hoefsmid is één keer per week op het eiland en was uiteraard net geweest. Maar de dag erna in de bak liep hij normaal, zelfs met één schoen minder. Achteraf kan ik me wel voor mijn kop slaan. Ik had natuurlijk, zo kort na de vorige blessure, niet moeten gaan rijden met juist aan dat kwetsbare been een ijzer minder. Maar hij heeft daar in het verleden nooit problemen mee gehad en het was prachtig weer, dus ik wilde zo graag… Ik had heerlijk gereden, niets aan de hand. En op zondag hebben we een fantastische strandrit gemaakt, waarop we inderdaad wel even stevig hebben gegaloppeerd. Ook daarbij is me niets opgevallen.

Nieuw paard in de wei

Ondertussen is Lizzy in de wei geïntroduceerd. Zoals verwacht verliep dat zonder enige wanklank. Ze liep hier ruim twee weken, dus ze

hadden haar allemaal al gezien. Voor de introductie heb ik haar een middagje samen met Socrates gezet, die tevens naast haar op stal staat, zodat ze een maatje had. Dus toen ze maandagochtend het land in mocht gebeurde er…niets. Vooral van de drachtige alfamerrie Whoopy hadden we wel enig spektakel verwacht, we stonden klaar om in te grijpen. Tot onze verbazing begroette die haar nieuwe vriendin juist uiterst zacht en liefdevol. Zwangerschapshormonen doen rare dingen met paarden.

Wat is er gebeurd?

Ik heb er niet de hele dag met mijn neus bovenop gestaan, dus het is mogelijk dat DD nog even heeft willen laten zien dat hij de man in de wei was. Het is ook mogelijk dat hij zich tijdens de strandrit heeft aangetikt, want ik had geen peesbeschermers om. Dat heeft namelijk weer andere nadelen in het zand en de zee. Bovendien verlies je ze daarbij vaak. Het kan tevens zijn dat hij, doordat ik ben doorgereden met 1 ijzer, toch die pees opnieuw heeft overbelast tot een punt waarop de boel weer helemaal in protest ging. Kortom: er staat geen vlaggetje bij, maar mis was het.

Mijn hoofd wil er niet aan

Eerst wilde ik er niet zo aan. Je hoofd wil het gewoon niet accepteren. Je houdt jezelf voor dat het wel weer gaat als het ijzer er weer onder zit. Mijn hoefsmid wees me er terecht op dat de bewuste plek dik en warm was. Mijn partner heeft inmiddels ook al vele jaren paardenverstand. ‘Ik begrijp jou niet hoor’, zei hij, toen ik het had over toch maar even proberen na een dag of drie rust.

Een paar jaar geleden heb ik hier een jaar lang een toppaard van een bekende ruiter gehad. Die kwam op drie benen binnen. Helemaal mis, eigenlijk niets meer aan te doen. Maar ze wilden hem nog één kans geven: een jaar rust. Dus of hij bij ons in de wei mocht. Ik had altijd al een zwak voor het paard in kwestie. Hij was leuk en ontzettend lief. Lang verhaal kort: na een jaar ging hij gezond en op vier sterke benen terug. Hij heeft zijn carrière kunnen voortzetten.

Ik schaam me voor mijn tranen

Het moest even inzinken en ik heb moeite om het tegenover mezelf toe te geven. Maar ik weet dat het moet. Hij gaat om te beginnen een maand op rust. Geen gedoe meer met stapprotocollen. Gewoon overdag in de wei en verder niks. En misschien wordt dat nog langer, als ik het niet vertrouw. Daarna beleren we hem wel opnieuw. Ik ga Socrates weer een beetje optrainen, want helemaal zonder trek ik niet. Wel lastig dat die het al tamelijk benauwd heeft met dat vroege voorjaar, maar ook daar hebben we inmiddels veel ervaring mee. Het is dus niet meteen het einde van de wereld en ik heb nog wat te rijden, dus ik verkeer in een luxepositie en schaam me een beetje voor mijn verdriet. En toch zit ik nu in tranen achter mijn computer. Maar dan lees ik over de brand bij de Rothenbergers en dan schaam ik me helemaal diep. Ik hèb mijn paard nog. Mijn hart gaat uit naar hen.

Nog meer tranen…