Tot mijn grote vreugde verscheen er een enorme tractor met slotenmaaibalk op het pad naast de rijbak. Dat is aan de andere kant van de sloot. Terrein van Staatsbosbeheer. Maar de blijdschap was van korte duur.
Voor de zekerheid liep ik er even heen. Het zou niet de eerste keer zijn dat aan onze kant draden en palen sneuvelden door een overenthousiaste of bijziende kraandrijver. Maar bij deze was daar geen sprake van. Ook niet van het verwijderen van riet, trouwens. Hij deed wat schepbewegingen door het midden. Er kwamen wat waterplanten mee, maar dat was het dan wel. Alsof je met een soeplepel drie doperwtjes opschept, zoiets.
Ik gebaarde, hij legde de maaibalk over de sloot en liep op zijn gemakje daar overheen naar mijn kant. Aardige knaap hoor. Maar hij was alleen ingehuurd door het hoogheemraadschap voor het schoonhouden van de waterloop. En nee, hij kon het riet niet effe meepakken. Alles wat eruit kwam moesten ze zelf afvoeren. Dus als hij daar een enorme bult riet bijgooide, kreeg hij gezeur met de baas. Ja, het verbaasde hem ook wel dat er nog niet was gemaaid. Het lijkt wel twee keer zo dik als andere jaren. Maar er kwam vast snel een maaier van Staatsbosbeheer…
Met een beetje overleg…
Ben ik nou de enige die dat super inefficiënt vind? Waarom steken beide instanties niet de koppen bij elkaar? Dat is volgens mij niet alleen voordeliger, het is ook uit het oogpunt van brandstofbesparing een overweging. Want nu moet er weer een andere kraan komen, die min of meer hetzelfde werk gaat doen. Bovendien liggen er nu bultjes plantaardige rommel klaar om weggehaald te worden. Dat ze even blijven liggen is prettig voor de meegeschepte kikkers, die hebben dan de tijd om zich uit de voeten te maken. Ik zag zelfs wat visjes terugglibberen. Maar na een paar dagen zijn die hopen rattenverzamelplaatsen. En als ze net weg zijn komt maaier 2 precies hetzelfde doen… Het lijkt een beetje op het leggen van kabels. Deze zomer ging de hele buurt open om glasvezel te leggen. Alles was net weer dicht en de paarden waren er net aan gewend dat er géén schrikhekken meer stonden, toen de boel weer open ging voor een nieuwe elektrakabel…Kom op, práát met elkaar. Dat kan toch handiger?
Twee hoogtepunten
Genoeg gemopperd, er waren twee hoogtepunten afgelopen week. De ene begon met een dieptepunt. De zool van mijn gloednieuwe en pas drie weken oude stallaarzen liet nu al los. Zwaar teleurgesteld mailde ik Agradi, waar ik ze had besteld omdat ik ook een vracht draad en andere nuttige weilandzaken nodig had. Per kerende post (kun je daarvan spreken als het digitaal gaat?) kreeg ik een mailtje terug dat het heel vervelend voor me was, maar ze gingen het oplossen. Of ik even de schacht wilde doorsnijden, foto opsturen en dan kreeg ik mijn geld terug. Dat eerste omdat de fabrikant niet wil dat er kapotte laarzen in omloop komen. Logisch. Dat snijden was even gek, je zet toch voor je gevoel het mes in iets nieuws. Nog geen dag later kwamen er vervangende laarzen. Een effectieve, snelle oplossing en perfecte service, dus hulde voor Agradi.
De turbodijen van Werth
Hoogtepunt twee was het optreden van Dinja van Liere in Aken. In het verleden kwam het vaker voor dat ik als een sentimenteel wrak op een tribune of voor een scherm zat, met tranen van ontroering over mijn wangen. Maar dat was ik de laatste tijd een beetje kwijt. Ik vreesde al dat ik mijn passie voor dressuur begon te verliezen. Maar door het lichtvoetige optreden van Hermès, zeer fijngevoelig begeleid door Dinja, zat het kippenvel er weer centimeters dik op. Zó is dressuur bedoeld. En eindelijk eens iemand die laat zien hoe je met stang en trens moet rijden, met een licht doorhangende stangteugel. Het straalde ongedwongenheid, vreugde en elegantie uit. Die ontspanning in de stap, de losheid in de piaffe, daar liep een blij paard en dat zág je. En de jury zag het ook. Die durfden nog niet helemaal om de turbodijen van Werth heen, maar het voelde toch als strike one voor de lichtheid. Heel voorzichtig durf ik te hopen op een nieuw tijdperk.
Wisten jullie dat ze traint bij westerntopper Rieky Young?
Update: en ja hoor, tijdens mijn Wildlandsuitje is de rest van het riet gemaaid. Nou ja, een poging daartoe. Een deel is blijven staan. Uiteraard precies naast de rijbak… Slordigheid? Of iemand die die paardrij-zeikerds nog een paar maanden schriktraining wilde bezorgen…?