Een dilemma, ik ben benieuwd naar jullie mening. Ik had onlangs een ponymeisje in de ring. Zeer talentvol, of liever gezegd: zeer gedreven. Ze wordt niet gepusht, ze wil absoluut zelf. Haar ouders doen er alles aan om haar droom mogelijk te maken en hebben de financiële middelen om dat te doen. Maar het kind zit als een ouwe krant.
Er gaan een aantal dingen heel erg goed. De ouders zijn zo verstandig geweest om een ervaren pony voor haar te kopen. Een betrouwbare schoolmeester, die de hele wereld al heeft gezien. Wel eentje die qua talent boven de middelmaat uitsteekt. Zo eentje die je met een lantaarntje moet zoeken en een lieve cent zal hebben gekost. Maar dat kunnen ze hebben.
En ook nog zonder cap…
Het tweede goede is dat ze het meisje alle kansen willen geven, dus ze krijgt les van allerlei trainers van naam. Mensen waarvan je het nodige mag verwachten, ook in het begeleiden van jeugd. Ik ben een ouwe taart inmiddels en vind vanuit mijn achtergrond dat houding en zit de basis is, waarmee je vooral op jonge leeftijd begint. Het is namelijk bijzonder moeilijk om iets te ‘ontleren’ en je een nieuwe gewoonte eigen te maken. Daarnaast ben ik zeer van mening dat je geen mooie kleine eenduidige aanwijzingen kunt geven als je zelf niet absoluut in balans zit, onafhankelijk, dus zonder onbewust een teugel als steuntje te gebruiken of je benen te bewegen als je dat niet wilt. Ik ben er nog altijd blij mee dat ik in mijn jeugd tot in het oneindige gymnastiek heb moeten doen op mijn pony, ongezadeld de meest idiote stunts uithaalde bij een ponyclub, waar het gebruikelijk was om aan het einde van de les achterstevoren of in dameszit over hindernissen te springen met je handen op je hoofd of je rug.
Ze zit als een ouwe krant
Deze kleine fanatieke dame start zich een hoedje. Met zo’n gave pony die alle oefeningen beheerst, zijn benen in zijn nek legt en met uiteraard een prachtig pakkie aan, vliegt ze door alle klassen heen. Maar…ze hangt helemaal achterover in een soort stoelzit, armen wijd, onderbenen naar voren, hoofd op en neer knikkend als een vogeltje. Tja, en toen kwam ze bij mij in de ring. Ik probeer altijd heel opbouwend te zijn. Maar ik zit daar ook om de rijkunst te bewaken. En het welzijn, want eigenlijk is die pony natuurlijk een held. Ondanks dat ze een vlieggewicht heeft, zit ze toch niet echt mee op zijn rug. Ik heb dus op zo tactisch mogelijke wijze aandacht gevraagd voor haar houding. Ze had evengoed keurige punten, maar ze stond niet bovenaan. Ik reken namelijk zo’n houding mee in elk onderdeel. Dus dan kan het zomaar zijn dat een ander kind met een minder talentvolle pony, maar wél een prachtige houding, niet stram maar meegaand, boven het wonderkind staat.
Er wordt niets van gezegd
Wat me nou zo verbaast is dat als aan alle voorwaarden is voldaan, er door die geweldige (lees: dure) instructeurs niet massaal wordt ingezet op het verbeteren van de houding. Je kan denken: wat weet jij daar nou van, misschien gebeurt dat wel. Nou, er was er zelfs eentje mee, die (heb ik een hekel aan, trainen doe je thuis) compleet ging lesgeven op het losrijterrein, vlak achter mijn auto. Dus ik kon goed volgen wat daar gebeurde en er werd echt letterlijk niet één keer gezegd: ga jij eens wat meer rechtop zitten, in de beweging mee naar voren, met je ellebogen aangesloten.
Paard boven ego
Het waren niet de ouders die erover vielen dat ze niet won. Het waren enkele collega juryleden, tot mijn verbazing. Het was toch zo’n geweldige pony. Dat klopt. Maar op de piloot viel wat af te dingen. De jeugd heeft de toekomst. Dan moeten we ze wel leren hoe het moet. Ik vind dat ik daar als jury ook een taak in heb, door op een vriendelijke manier een spiegel voor te houden. Dat moet tegenwoordig een soort soft focus versie zijn, want de tere zieltjes kunnen er niet tegen als je zegt dat ze zitten als een zak aardappelen. Maar als dat nou wel het geval is, dan vind ik niet dat we met z’n allen om de lieve vrede of omdat de pony zo goed is de kop in het zand moeten steken. De instructeurs in kwestie vind ik echt dubieus. Sta je daar nou alleen maar geld te verdienen door met stroop te smeren hoe goed het gaat? Hoe serieus neem je je vak dan? Er zijn vast ruiters die niet bij mij willen lessen omdat ik zeg waar het op staat. Heus niet op een harde manier, maar ik wil mezelf wel in de spiegel kunnen aankijken. Of de paarden in ieder geval. Als instructeur en jury ben je de stem van een dier dat niet kan praten. Dat is mij meer waard dan een teer ego.