Alsof het er nog niet heet genoeg aan toe gaat in de wereld momenteel, besloten de weergoden er ook nog een schepje bovenop te doen. Mij hoor je niet klagen. Als eilandbewoner is er altijd wel een plekje te vinden waar het aangenaam is. Ook in mijn kantoortje is het lang goed uit te houden, dus er kwam zowaar nog enig werk uit mijn handen.
Grappig eigenlijk, dat ik datgene wat ik uit mijn hoofd pers en via een computer tot jullie laat komen als ‘werk’ beschouw, terwijl de uren dat ik mij met ziel en zaligheid sta in te zetten in een rijbaan niet meteen zo noem. Ondanks dat ik daar net zo goed bloed, zweet en tranen in heb moeten steken om papiertjes voor te behalen. Misschien zelfs wel meer, want schrijven is voor mij zoiets als ademhalen, dat kost me echt geen energie. Terwijl het paardrijden, dat je moet doen voor een instructeursopleiding, nog best een dingetje was. Vooral omdat je ook moest springen. Ik blijf wel zitten en kom aan de andere kant, maar dan heb ik een paard nodig die het beter snapt dan ik. Ik heb er veel in moeten investeren en leer nog steeds. Maar dat is (letterlijk) met vallen en opstaan gegaan. En ik vind eerlijk gezegd dat ik beter in staat ben om vanaf de grond een rijkunstig probleem te zien, te analyseren en op te lossen, dan dat ik het meteen voel als ik erop zit. Nog regelmatig stap ik af, mezelf voor kluns uitmakend. Om dan even later te bedenken wat ik had moeten doen. Ik snap dat ze willen dat je het zelf ook kan voor zo’n opleiding. Maar dat er zo zwaar de nadruk op ligt, vind ik persoonlijk niet de goede weg. Ik heb genoeg populaire ruiters die hoog in de uitslagenlijsten stonden onzin horen uitkramen tegen leerlingen en zelf veel geleerd van rijkunstige meesters met minder medailles, maar een scherp oog en enorme bagage aan kennis en ervaring, zoals mevrouw Barrau en John F. Lassetter.
Suf en alternatief
In het kader van mezelf blijven scholen, want ik vind dat rijden wel heel erg leuk en wil dat dus graag blijven doen, vond ik het tijd voor een nieuwe actie: ik heb me aangemeld voor yoga. In een zeer ver verleden heb ik dat ooit eens een winter gedaan om mijn ademhaling beter onder controle te krijgen. Ik was toen nog jong en zeer ambitieus, wat erin ontaardde dat ik voor het binnenkomen bij A paars zag van de fanatiek ingehouden adem. Dat is niet bevorderlijk voor de fijne motoriek en ik was bereid om er alles aan te doen om me te verbeteren. Yoga stond in die tijd nog voor ‘suf’, maar mij heeft het goed geholpen. Wat overigens nog meer hielp was de periode dat ik met meerdere paarden reed. Als je voor de zesde keer op een dag langs die A de ring in komt, gaat de spanning er ook aardig af. Maar in die yogalessen leerde ik mijn adem laag in mijn buik te houden, ook als je lijf in een dubbele knoop zat en je hoofd inwendig amechtig schreeuwde om daaruit te komen.
Laat het los…
Het zal jullie niet zijn ontgaan dat het pittige weekjes zijn geweest hier. Van stress word ik strak en dat krijg ik dan niet meer los. Daar kwam een nuttige opmerking van een goede vriendin bij, die zei dat ik weliswaar zeer actief ben, maar allemaal dingen doe die met krachtsinspanning te maken hebben, waardoor mijn spieren verkorten. Daar zou voor de gezondheid enige rek tegenover moeten staan. Ze stuurde me een app waarmee je zelf aan de slag kunt, maar ik ken mezelf: daar komt geen fluit van terecht. Ik heb de concentratiespan van een rijstwafel, dus als ik niet afgezonderd in een klasje op een matje lig, zie ik ineens een vlieg, een plukje stof of vergeten wasgoed dat plotseling belangrijker is. Aan de andere kant ben ik niet zo van de zweef. Dus als er iemand met zalvende stem voor me staat te zemelen dat ik mijn innerlijke rem als een vlinder uit mijn lijf moet laten fladderen, dan haak ik af. Gelukkig bleef dat tot een aanvaardbaar minimum beperkt. En het nuchtere rek- en strek werk, waarbij me wel meteen duidelijk werd dat ik inderdaad geen 18 meer ben, voelde opvallend prettig. Ik ben van plan om hier dus even mee door te gaan.
Steunzolen
Verder was het controleweek voor DD, die zoals ik al voelde nog steeds niet helemaal rad loopt op de kleine volte rechtsom. Volgende week krijgt hij zooltjes onder zijn voorvoeten. Ik zuchtte inwendig, want mijn internationale topper Davy had die ooit ook, wegens allemaal onduidelijke kreupelheden. Dat gaf extra stress, want ik was altijd bang een ijzer te verliezen vlak voor een grote wedstrijd. Maar ik heb groot vertrouwen in mijn hoefsmid, dus laten we het maar proberen. Ik loop zelf tenslotte ook met speciale zolen wegens een onwillige pees in een voet en dat helpt mij prima. Ik moet ondertussen wel met hem rijden, veel stap, een beetje draf en een minieme hoeveelheid galop, zoveel mogelijk rechtuit. Hij staat weliswaar van 8 tot 20 buiten, maar de beweging blijft met dit weer beperkt tot heen en weer sjokken van het reepje gras achterin naar de waterbakken helemaal voorin (ja, daar is over nagedacht, anders bewegen ze helemaal niet).
Ik zou graag een tijdje onbevangen, zonder spanning voor wat er nou weer misgaat willen leven en paardrijden. Maar ik vrees dat daar nog heel wat neerwaartse hond, krijger- en kindhoudingen voor nodig zijn.