Wat een rare week. Op maandag verkoos een goede vriend rust boven pijn. Het was geen verrassing dat dit ging gebeuren, maar toch loop je met een steen op je maag. Zoiets overstijgt de poezenoorlog die hier ineens is uitgebroken.
Sinds begin van de week hebben we de kattenluikjes naar buiten open gezet. Dat was niet meteen feest. Partner verzuchtte al dat we ze te beschermd hebben opgevoed, want meer dan een neus staken ze niet naar buiten. Toeter, het vrouwtje, is de meest voorlijke in alles. Die was dus ook de eerste die zich helemaal naar buiten waagde. En als een speer weer naar binnen. Veel verder dan de mat is ze nog niet gekomen.
Woensdagavond waren we Smurf ineens kwijt. Gelijk paniek bij ons natuurlijk. Ik hoorde hem miauwen toen ik hem buiten riep. Hij kwam hevig verfomfaaid langs de voorkant van het huis geslopen, stinkend als een bunzing. Mijn vermoeden is dat hij de in de buurt rondzwervende wilde kater is tegengekomen en daar onbevangen op af is gestapt. Maar hoe hij daarbij zo besmeurd is geraakt is me een raadsel. Besproeid misschien?
Vechtende milities
Hoewel ik hem zo goed mogelijk heb geprobeerd schoon te vegen met een natte handdoek, want een kat zet je niet zomaar even onder de douche, bleef hij typisch ruiken. Dat vond zijn zuster ook. Lag ze een paar uur ervoor nog gezellig naast hem zijn koppie af te likken, nu vloog ze hem meteen aan, luid sissend en krabbend. Aangezien alle Jack Russels iets van een politieagent in zich hebben, stortte Dotje zich er ook meteen op, waardoor het hier ineens leek op iets waar de Verenigde Naties over moet vergaderen. Ik kon niet anders dan de vechtende milities uit elkaar halen, die zich ieder luid mokkend in een hoek terugtrokken. En zo is de situatie nog steeds. Het is voorzichtig manoeuvreren om te voorkomen dat de vlam weer in de pan slaat. Gelukkig hebben we hier ervaring met vredesmissies. Maar zo’n blauwe baret zit mij niet lekker, ik word niet blij van zo’n sfeer in huis. Ik hoop dat het weer goed komt tussen ze. Na een dag werd het gelukkig al ietsje beter.
Rustig laten wennen
Is er dan niets leuks te melden? Mwah. DD is onder behandeling van een osteopaat. Ik doe elke dag braaf oefeningen met zijn voorbenen, om zijn schouders los te maken. We wachten rustig af. Zo niet mijn ding. Maar het moet. Socrates is gelukkig topfit. Ik heb nog altijd mijn handen vol aan hem. De grootste kunst met hem is ontspanning. Hij laat tussen zijn ontploffingen door wel galoppirouettes van Olympisch niveau zien. Zijn vacht glimt en glanst als een spiegel. Gezondheid van binnenuit, noem ik dat. Zo geniet ik ook elke week van Kris, die met zijn 28 jaar inmiddels, nog elke week trouw in de les loopt en daar zichtbaar plezier in heeft. De gymnastiek die we met hem doen houdt hem soepel. Veel buigingswerk, korte stukjes en qua tempo rustig aan beginnen. Hij heeft wel veel afwisseling in oefeningen nodig, anders verandert de ouwe man in een vierjarige dekhengst met praatjes. Het geeft een fijn gevoel om te merken hoe fit hij is en hoe hij na afloop tevreden teruggaat naar de wei. Diezelfde blijheid voelde ik bij de nieuwe 4-jarige van een andere leerling. Wat een fijne merrie. Ze bekijkt alles met belangstelling, maar vol vertrouwen. We hebben haar heel rustig laten wennen aan de binnenbak (want het was noodweer) en het bij een paar simpele oefeningen gelaten. Stoppen, netjes stilstaan en weer wegstappen. Aandraven en weer terug naar de stap. In stap en draf op beide handen twee grote voltes op verschillende plaatsen. Het ging keurig volgens het boekje. Ze vond het leuke spelletjes. We genoten er allemaal van. Ik kan toch zo happy worden van zulke paarden.
Nu eerst maar eens zien of de vredesbesprekingen thuis effect hebben. Voor de zekerheid houden we de sancties in de vorm van een plantenspuit bij de hand…
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.