Er was een tijd dat ik aan het begin van het seizoen alle wedstrijden die ik wilde starten in mijn agenda noteerde. Die data waren heilig, ik keek daar naar uit. Sterker nog, ik lééfde daarvoor. En ik sloeg er geen eentje over. Ik vind het moeilijk om toe geven en weet eigenlijk niet zo goed waarom, maar sinds een paar jaar kan ik me nauwelijks meer motiveren om mee te doen. Terwijl àls ik me ertoe zet, ik het wel weer geweldig vind.
Deze week hoorde ik dat de komende dressuurwedstrijd op Texel is afgelast wegens gebrek aan deelname. De vorige kon maar ternauwernood doorgaan. Het is mij als jury ook al een paar keer overkomen, dat ik wegens tekort animo werd afgebeld. Het lijkt erop dat dit dus een landelijke tendens is. De daling werd enkele jaren geleden ingezet bij de pony’s. Wat is er aan de hand?
Veel dingen in het leven zijn een golfbeweging. Schaalvergroting en decentralisatie wisselen elkaar af. Er zijn tal van voorbeelden van zaken die afwisselend worden bevorderd of verguisd. Maar er zijn ook dingen die door de tijd worden achterhaald en niet meer terugkomen. Nou ja, misschien bij een enkele alternatieveling. Denk aan bepaalde kledingstukken of modeverschijnselen. Ik hoop bijvoorbeeld dat de bandplooibroek, de schoudervullingen, de kleur knalroze en het gepermanente uitgebloeide paardenbloemenkapsel daartoe behoren. Maar of het rijden van dressuurwedstrijden daar nou onder valt…?
Hypocriete houding
Mijn partner is ervan overtuigd dat we het nog gaan meemaken dat paardrijden wordt verboden. Hij wijt dat deels aan de hypocriete houding van veel ruiters, die achter de hekken van de eigen erf niet altijd zo paardvriendelijk bezig zijn als ze met hun mond belijden. Of die vol overtuiging roepen dat hun paard hun beste vriend is, terwijl ze er zonder blikken of blozen met strakke slofteugel, doorgetrokken stang of andere helaas zeer gangbare martelwerktuigen op rondrijden. Overdrijf ik? Loop maar eens zomaar ergens binnen waar wordt gereden.
Nou zijn er ook heus goede voorbeelden. En rolmodellen die hun taak bijzonder serieus nemen. Kijk en luister hoe Carl Hester onvermoeibaar promoot dat paarden in de wei moeten en op buitenrit. Ja, ook de wedstrijdpaarden. En ik moet toegeven dat een clinic van hem bij mij altijd het effect heeft, dat ik thuis meteen op een paard wil klimmen. Dus is mijn gebrek aan motivatie een gemis aan goede input? Of word ik gewoon oud? Luiheid kan het nauwelijks zijn, want dat is er door mijn opvoeding hartgrondig uitgepoetst. Maar misschien val ik terug.
Zure reactie
Er ging van de week een foto van een zeer jong deelneemstertje aan de Hippiade rond. Ze had gewonnen. Maar iemand had eronder op basis van de foto een zeer kritische reactie op de houding van het meisje gegeven. Waarna uiteraard de halve paardenwereld er weer overheen kwam. Ik hoop op zo’n moment vooral dat het kind geen facebook heeft. Wat zou het met haar doen, als ze zoiets leest? Ik geloof nooit dat ze dan denkt ‘goh, ik ga daar eens op letten’. Als er al iets mis is hè, want dat beoordelen op basis van één foto vind ik wat kras. Er zijn van mij ook heus minder geslaagde rijfoto’s te maken, terwijl ik toch een houding en zitfanaat ben. Slaat zulk zuur gedoe de lucht uit mij, waardoor ik een beetje genoeg begin te krijgen van die hele paardenwereld? En met mij nog vele anderen? Ondanks dat ik wel even diep moest zuchten, denk ik toch van niet. Als je schrijft en daarmee naar buiten komt, krijg je ook van alles over je heen. En ik schrijf nog steeds.
Ik heb er geen verklaring voor dat de animo voor wedstrijdrijden lijkt terug te lopen. Ik ben erg benieuwd naar jullie ideeën hierover. Zijn we allemaal te druk met teveel?
Is het een tijdsbeeld?