De lellebel!
Het loeder!
Voordat iedereen rechtop gaat zitten: ik ben ongelooflijk boos op Dot.
Zoals in ieder oud Texels boerenhuisje zit onze badkamer beneden. Als ik ‘s ochtends opsta, zet ik eerst de buitendeur op de haak, zodat de honden er vast uit kunnen, waarna ik de badkamer induik. Ons erf is geheel afgesloten. Je moet je daarbij geen hoge prikkeldraadomheining voorstellen. Ik ben van de Efteling hè, het zijn schattige kastanjehouten hekjes. Beer, die pas op latere leeftijd zijn intrede hier deed, ontdekte één zwakke plek in het geheel. Dat was een smalle doorgang naast de rijbak, net langs de sloot, zo het bosje naast de schuur in. Maar een schrikdraadje dat slechts af en toe onder stroom staat voorzag daarin, blijkens een ijselijke hondengil.
Woedend gebrul
Onze echte Engelse Jack Russell Dot is meestal niet ver weg van ons. Als je haar zoekt, struikel je over haar. Ze is de hele dag in de weer met dennenappels voor je voeten leggen, op je schoot klimmen of Beer in zijn oren hangen. Maar toen ik vanmorgen uit de badkamer vandaan door het gangraam keek, zag ik in een flits iets harigs wits over de weg schieten naar de manege aan de overkant…
Het is op ons weggetje nooit druk en al helemaal niet zo vroeg ’s ochtends. Maar als er iets rijdt, is het een Texelaar die de weg kent en per definitie te hard gaat. Je wilt het niet meemaken, los van het feit dat die hond natuurlijk helemaal het erf niet af mag.
Ik gooide in nog half ontklede staat de voordeur open, waarna er iemand schuldbewust met de buik over de grond kwam terugkruipen en mijn partner vanaf boven verbijsterd vroeg wat er in hemelsnaam gebeurde, gezien mijn woedende gebrul.
Goudvis
Het werd me al snel duidelijk hoe ze was ontsnapt. Beer, met zijn logge lijf, ziet dan misschien wel kans om op het aanrecht te kruipen als er etensresten staan, het tuinmuurtje van een halve meter hoog naar de buren is voor hem een onneembare hindernis. Maar Dotje is de jeugdige lenigheid zelve. En sinds de laatste storm zijn de tuinhekjes tussen de muurtjes van de voortuin naar de weg er niet meer.
De grote vraag is natuurlijk waarom ze de oversteek maakt. De manegemeisjes, waar ze dol op is, zijn er dan nog niet. Het was ijzig koud, er is geen eten of warmte te vinden. Trouwens, Dot is nooit zo voedsel-geobsedeerd. Het komt vaak voor dat ze door haar concentratiespan van een goudvis haar laatste brokken vergeet, wat Beer met het leervermogen van een gemiddelde gymnasiast als het om eten gaat dan weer goed uitkomt.
Stroomdraad
Nee, ik denk dat het komt omdat ze loops moet worden. Een moment van lichte tweespalt in dit huishouden. We hebben ooit een nestje gefokt met Spetter, onze vorige JR. Geweldig, acht weken op onze knieën. Maar snikkend in de gang bij het vertrek van ieder puppy naar zijn -overigens zeer goede- nieuwe thuis. Ik zou het nog wel een keer aankunnen, maar mijn partner spreekt zijn veto uit. Waar Dot zo haar eigen idee over heeft, de lellebel. En ik voel me licht verraden door haar ontrouw, terwijl ik haar elke dag weer met alle zorg omring.
Ik voorzie weer enig geknutsel met draadjes vanmiddag.
Kriebelhoest
Nog even iets heel anders dat me mateloos bezig houdt en waarvan ik afvraag of ik de enige ben. Ik heb aan de derde griepgolf alleen een vaag kriebelhoestje overgehouden en krijg van verschillende kanten hoestdrankjes aangeraden. Van die preparaten waarbij je in de reclame op TV ziet hoe slijmerige monstertjes in je longen het op een lopen zetten. Maar je giet dat spul in je MAAG, niet in je longen!!! Natuurlijk snap ik wel dat het uiteindelijk in je bloed komt en zo op de plek des onheils terecht kan komen, maar dat duurt en in die infographics laten ze het eruit zien alsof het meteen helpt. Misleidende reclame?