De corona-pleuris is uitgebroken

Dit is dus precies hoe het begint. Je kent ze wel, van die rampenfilms, waarin de wereld vergaat. Ik ben geen complotdenker, maar ik zie de overeenkomsten. Iedereen reageert lacherig en denkt ‘ach, het zal wel loslopen’. Tot het dichterbij komt. Zoals nu, als ineens alles waarmee iedereen te maken heeft wordt afgelast en op slot gaat…

Voordat we er verder op in gaan, mag ik eerst even een kleine taalergernis spuien? Het is afGElasten. Dus niet ‘lassen’. Dat doe je als je twee metalen dingen aan elkaar maakt, voordat je heel buitenissig gaat dansen (dit is alleen grappig voor de mensen die de film Flashdance kennen).

Maar daar was het dus ineens. De shut down. Geen bijscholing, niet jureren, geen Indoor Brabant, geen lezingen, clinics of boekpromoties. Hamsteren is onzin, maar je ziet toch mensen met verdacht hoog opgetopte boodschappenkarren voorbij lopen. Als iemand hoest, gaat de rest er met een boog omheen. Hoe je er ook over denkt, je raakt er toch door aangestoken. De onrust bedoel ik. Ik zit me zelfs nu af te vragen of ik wel mensen kan interviewen. Ik heb nog wat dingen staan waarvoor ik meerdere mensen om een tafel moet hebben. Dus dat is ook niet telefonisch af te handelen. Wat is wijsheid? En hoe belangrijk is het? Want als de wereld een puinhoop wordt, wie zit er dan nog te wachten op het lezen van een blaadje of een boek…?

Hell hath no fury

Het was sowieso een rare week. Er waren wat mensen geschrokken van mijn vorige column. Beetje fel van toon. Hell hath no fury like a woman scorned. Maar het gaat prima met me. Ik hoest niet. Ik heb DD weer iets serieuzer aan het werk gezet. Eerst aan de longe, om hem op te trainen. Zondag voor het eerst met zadel. Hij leek redelijk chill, tot hij begon te lopen. Ken je die beelden van rodeopaarden, die met rechte benen en een bolle rug rondspringen? Dat ongeveer. Dus we gaan hier nog even mee door voordat er weer iemand op stapt.

Maandag dacht ik dat ik een haartje in mijn oog had, want ik zag een zwart randje. ’s Avonds stapte ik in de auto naar ruiterfitness en leek het of er een wagen met zwaailicht achter me reed. Dat was niet zo, ik zag lichtflitsen in een ooghoek. Maar dat was wel reden voor groot alarm. Ik heb zo’n tien jaar geleden nogal wat oogoperaties ondergaan, waarmee ik jullie niet zal vermoeien. Het kwam erop neer dat ik in no time in het ziekenhuis zat op de stoel van de oogarts.

Mijn oogbol loopt niet leeg

Geen paniek, het valt allemaal mee, al blijf ik wel even onder controle. Maar de vrees dat mijn oogbol leegloopt is ongegrond. Het betekende wel dat ik noodgedwongen een rustige middag had, want ze gieten ter controle je beide ogen vol atropine, wat niet echt lekker zicht oplevert. Normaal word ik van verplicht niks behoorlijk rusteloos. De kunst van het nietsdoen, ik beheers ‘m niet, helaas. Ik heb een slavendrijver in mijn hoofd, die altijd een doel wil najagen. Als dat doel er niet is of even niet zo duidelijk is, slaat ze mij. Maar nu was het overmacht. En helemaal prettig voelde ik me ook niet, na al dat gepruts in mijn oog. Na een uurtje slapen was ik fris genoeg om de paarden binnen te zetten. Nu rest alleen nog een knallende koppijn.

Gebruik je eigen hoofd!

Dat stilzitten kan ik behoorlijk oefenen de komende tijd, vrees ik. Of misschien moet ik me uit voorzorg gaan toeleggen op het verbouwen van onze eigen groente. Tot nu toe staat Texel nog te boek als virusvrij, al denk ik dat dat meer te maken heeft met het niet consequent testen. Hoe erg is deze toestand? Ik blijf met alles altijd vinden dat iedereen een eigen verantwoordelijkheid heeft. Maak zelf een afweging of je het verantwoord vindt om ergens naartoe te gaan. Er wordt zo gauw naar overheden of andere instanties gekeken voor een veto of een oplossing. Maar je hebt toch zelf een hoofd met inhoud? Gebruik dat! Als je het niet vertrouwt of je zit ernstig in de risicogroep, dan blijf je toch lekker thuis? Wacht niet tot anderen die verantwoordelijkheid van je overnemen. Om dan vervolgens te gaan zeiken over wat ‘ze’ allemaal niet goed hebben gedaan. Probeer er wat van te maken. Ga lekker thuis met je paard aan de slag, werken aan de basis. Of, nog beter, lees mijn boek. Daar heb je nu alle tijd voor!