Ik leef nog, zoals jullie merken. Met dank aan een super handige dierenarts en DD’s hartsvriendin Lizzy, die naast hem stond voor geestelijke bijstand. De prik zat erin voor hij zijn oren kon bewegen. Ik zat erop, misschien dat dat verschil maakte. Maar het was dus een redelijk stress-loze ervaring. Dat is belangrijk, want daar leert hij goede dingen van.
Ik zeg het wel vaker, paardrijden is een denksport. Met mensen omgaan trouwens ook. Daar heb ik eveneens wat trucjes voor geleerd die werken. Die kan ik jullie ook leren, als je dat wilt. Tegen betaling uiteraard, ik ben niet helemaal gekke Henkie. Het lijkt erop alsof er langzaam weer wat meer kan, dus neem contact op als je iets wilt op gebied van clinics of workshops voor het verbeteren van de relatie mens-paard, beter rijden door zelfkennis of het oplossen van rijproblemen. Afstand geen bezwaar.
Spoken in de rietkraag
Bij paarden valt het niet altijd mee om slimmer te zijn dan zij. Hoewel het dat eigenlijk niet eens is. We zitten als mensen gewoon teveel op onze eigen ‘roofdier’-golflengte. Het paard als prooi- en kuddedier heeft maar één groot belang: zo snel mogelijk met zijn vriendjes gras eten. Als je dat in je achterhoofd houdt, ben je al een heel eind. Zo vertelde ik vorige keer dat ik weer veel spanning had door de nog niet gemaaide rietkraag langs onze bak, die volgens de paarden raar bewoog bij oostenwind. Niet alleen DD reageerde daar op. Ik zag er meer wegspringen. Het lastige van DD was dat hij de opgebouwde spanning meenam naar de volgende dag. En dan is alles teveel. Irritant toetende e-scooterrijders op het fietspad, een idioot met zo’n boombox op zijn nek die het kennelijk nodig vindt om ook onze hersencellen door elkaar te blazen met takke-herrie in plaats van een koptelefoon op te zetten of een vader die ineens door de boompjes naast de bak breekt en roept ‘mevrouw, mijn dochter wil even op uw paard rijden’…(ik lieg hier geen woord aan). Vooraf even longeren hielp niets, daar liep hij als een dooie sul. Maar zodra ik erop klom, kwamen zijn oren ongeveer op gelijke hoogte met de vuurtoren.
Tijgers op Texel
In zo’n geval komt er iets koppigs in mij boven. Ik moet dan altijd oppassen dat ik niet ga dwingen. Ik vind het namelijk zelf onzin, dat hysterische gespring om bewegende blaadjes. Maar dat is het natuurlijk niet. Een paard heeft bepaalde cellen in zijn ogen (die opzij van zijn hoofd staan hè, dat moet je ook niet vergeten) die speciaal zijn afgestemd op het oppikken van beweging. In de vrije natuur is dát wat hem in leven houdt: op tijd kunnen wegrennen voor belagers die ineens uit de struiken springen. Dus al zie ik niks en vind ik het flauwekul, want er zijn geen tijgers op Texel, vanuit zíjn oogpunt en natuur heeft hij groot gelijk. Kijk, met dat in je achterhoofd wordt zijn gedrag en mijn reactie al een ander verhaal. Want ga ik dan dwingen dat hij er tóch langs moet, dan word ik eigenlijk voor hem ook een gevaar. Of nog erger: ruiters die op zo’n moment een tik geven. Ik snap als mens waar die neiging vandaan komt, maar als je vanuit een paard probeert te denken, is het dubbel eng. En erg.
Drie keer aan de dood ontsnapt
Ik ben echt niks beter dan jullie, dus één sessie heb ik onhandig doorgeworsteld met een hyper gespannen paard. Boos word ik niet, ik heb geprobeerd om hem af te leiden met oefeningen en ontspanning aan de kant waar ik wel de teugel los durfde te laten. Maar echt hoogstaande dressuur werd het niet en hij is drie keer zo erg weggesprongen, dat ik de voorzienigheid dankte voor de nekband, omdat ik al mijn beugels kwijt was en een paar rondjes harder ging dan die knaap van Verstappen.
Iemand raadde me een geluiddempend oornetje aan. Ik ben altijd in voor alles, dus dat wilde ik graag proberen. Maar een doodnormale maat full kwam tot halverwege zijn oren. Om nou te wachten met rijden tot de besteld maat XXXL binnen is, is ook zowat. Ineens kreeg ik een heldere ingeving. Je kent vast het verhaal van het weiland naast een treintraject. Als daar een nieuw paard bij wordt gezet, schrikt die zich een hoedje van de eerste trein die voorbij komt. Maar de rest is eraan gewend en reageert niet. Bij de tweede trein schrikt het nieuwe paard al wat minder en binnen een dag reageert hij er ook niet meer op.
De cirkel van stress doorbreken
Dus wat werd mijn oplossing? Socrates. Mijn lieve trouwe pensionado. Ik heb hem los in de bak gelaten en ben erbij gaan rijden. Hij ging gezellig een beetje grazen langs de randjes, precies bij het ‘enge’ riet. Daar keek hij wel naar met één oog, maar hij liep los, dus voelde zich niet geremd om bij gevaar weg te rennen. Dus was het voor hem niet eng. Omdat hij zo rustig iets volkomen natuurlijks stond te doen, ontspande DD. Waar ik een dag ervoor nog met gevaar voor eigen leven langs glipte, kon ik nu met een lange teugel lekker los blijven zitten, waardoor hij nog meer ontspande. De cirkel van stress was doorbroken. Op dat moment bouw je wat op. Want in spanning leert een paard niets, alleen dingen die je niet wil.
Ik denk wel dat ik dit nog een paar keer moet herhalen, voordat hij de ‘trein’ weer in zijn eentje aan kan. Maar misschien is het ezelsorenhoesje tegen die tijd gearriveerd.