Ik probeer de draad weer enigszins op te pakken, al staan we beiden nog een paar keer per dag te huilen als we een mandje, waterbak of riem tegenkomen. Ken je de cursus omgaan met teleurstellingen? Mede-diereneigenaren wel. En het komt altijd allemaal tegelijk, want ik stond vlak voor het overlijden van Dotje ook met DD in de kliniek. In een volgend leven ga ik alleen nog maar met lego spelen.
DD loopt nog altijd met die kneuzing in zijn voet, maar leek daar tot vorige week weinig last van te hebben. Die moet er gewoon langzaam uitgroeien. Zolang ik geen krappe bochtjes naar rechts draaide, zag je niets. Tot hij ineens rechtuit zeer onregelmatig ging, zelfde been. Ik dacht aan een hoefontsteking. Als een paard ineens hevig kreupel is, is het vaak dat. Of een gebroken been. Maar zo erg leek het nou weer niet. Onze top-hoefsmid was er gelukkig snel, maar hoe die ook kneep en hamerde, DD gaf geen reactie. Ik ben een beetje klaar met afwachten. Ook al is het een rib uit mijn lijf, dan maar weer naar de kliniek. Waar hij uiteraard rechtuit nauwelijks iets toonde, want dat heb je altijd als je met iets naar een dokter gaat. Dokter Willem besloot toch nog even verder te kijken en vond een slijmbeursontsteking in de voet. Waarschijnlijk zet hij die toch net iets anders neer doordat hij de kneuzing soms voelt. En ja, dat gaat dan op een andere plek irriteren. Hij is behandeld en gedroeg zich daarbij voorbeeldig, ik was trots op hem. Volgens de dierenarts komt het helemaal goed.
Vroeger droegen ze O’Neill
Op de terugweg kwam ik in de aanvoer voor Rondje Texel terecht, de beroemde catamaranrace, waar ik zelf ook ooit een paar keer aan heb meegedaan. Dus ik snap alle opwinding. Het trekt een hoop volk aan dat wij, gewend aan zout, zee en branding waar je doorheen moet, enigszins spottend Naardermeer-zeilers noemen. Die minachtig is niet helemaal terecht, want daar zitten gerust mensen tussen die weten hoe ze met een zeilboot moeten omgaan. Maar er is ook een categorie die het -net als in de paardensport- als een statussymbool ziet. In beide gevallen meestal herkenbaar aan de net iets te nieuwe flashy spullen, kleding van het juiste (lees: in de mode) merk en een iets te grote mond om de onzekerheid te overstemmen.
Een Gaastra-dragende l*l
De veerverbinding naar Texel heeft een gouden regel: levende have (vee) hoeft niet te wachten. Los daarvan heb ik een voorrangskaart. Maar er stond een enorme rij, dus het valt dan niet mee om bij die gereserveerde strook te komen. Gelukkig trof ik attent Teso-personeel, dat me met de trailer uit de rij pikte en naar voren dirigeerde, waar de boot al aan het laden was. Terwijl ik langzaam opreed, langs de volle wachtrij ernaast, bedacht zo’n Gaastra-dragende l*l met een te dikke auto en een gloednieuwe Nacra op een trailer erachter dat hij wel lang genoeg had gestaan. Hij stuurde zonder te kijken ineens uit de rij en probeerde schuin voor me te glippen. Ik reed gelukkig niet hard, maar moest evengoed flink in de remmen, waarbij één van de drijvers van zijn boot mijn motorkap op een haar na miste. Het Teso-personeel kreeg een toeval, maar hij stond zo ongelukkig, dat ze hem wel door moesten laten rijden, anders kon ik niet verder. Dus hij werd nog beloond ook voor zijn asociale actie met een plekje op de eerstvolgende overtocht. Ik geloof in karma, dus hij is vast omgegaan tijdens de race.
Uit het oogpunt van paardenwelzijn
Verder nog meer beleefd afgelopen tijd? Twee keer een lezing gegeven over geduld, tijdens de Dag van het Oudere Paard in Soest. Erg leuke reacties en fijn om al mijn dierenarts- en andere deskundige vrienden weer even te zien. Wie het heeft gemist maar wel belangstelling heeft voor mijn verhaal (met komische ondertoon en eigen bloopers): meld je. Ik wil het best nog een keer vertellen.
Stalgenoot won de cross in Dijkgatsbos, maar kreeg haar prijs niet, omdat ze haar paard na een lange, warme dag niet nóg een uur wilde laten wachten op de trailer. Omdat onze thuisreis ook nog een bootovertocht behelst met het bijbehorende wachten op de veerhaven, duurt die vaak toch al even wat langer. Ze had zich keurig afgemeld met deze uitleg, maar regels bleven regels. Ik snap dat je als organisatie graag een echte prijsuitreiking wil, maar uit het oogpunt van paardenwelzijn had ik in dit geval een andere keuze gemaakt. Het deed me denken aan de keer dat ik mijn eerste prijs ook niet kreeg, omdat ik naar de boot was gegaan (keurig afgemeld). Dat was helemaal flauw, want het ging om de laatste boot van de avond, dus als ik die had gemist had ik een nacht moeten overblijven met paard en al. Terwijl een wedstrijd voor ons toch al extra kost, want we moeten die overtocht ook betalen.
Gebroken hart
Onze huiskamer is ondertussen zo goed als klaar, plafond en muren geschilderd, houten vloer geschuurd en weer in de olie. We wachten op de nieuwe gordijnen. We moeten nog op jacht naar een andere bank, maar de energie ontbreekt ons even. Zittend op de oude, schoten we allebei vol, want we hielden automatisch het plekje tussen ons in vrij. Dat willen we ooit wel weer opvullen -ik heb nog nooit geen hond gehad, het schrijnt aan alle kanten- maar we hebben even de tijd nodig voor de verwerking.
Spoiler-alert: DD nog steeds niet helemaal goed, dus weer een week alleen maar stappen. Zucht….