Ik heb zojuist poes Coosje begraven. Ze was al heel oud, 22 jaar. Dat is een respectabele leeftijd voor een kat. Dus zo zielig is het eigenlijk niet.
Coosje was van mijn zus en kwam vorig jaar met labrador Beer bij ons wonen, omdat mijn zus verhuisde naar een plek waar geen huisdieren waren toegestaan. Omdat Coosje ook toen al op leeftijd was en wij al twee vervaarlijke tijgers hadden die geen andere katten in hun territorium dulden, nam Coosje haar intrek in mijn kantoor. Daar lag ze uiterst tevreden in één van haar drie mandjes of op mijn toetsenbord. Met de honden kon ze het uitstekend vinden. Dus als ik zat te werken, lag ze gezellig tussen hen in. Of zat ze naast mijn scherm, misprijzend mee te kijken wat ik aan het doen was, met een poot hengelend naar mijn hand, want er moest wel geaaid worden.
De laatste tijd sliep ze veel. Heel erg veel. Ze werd even wakker als ik voer in haar bakje deed en likte op het laatst alleen de jus uit het pakje op. Vanmorgen vond ik haar, op haar zij. Ze was nog warm.
Papegaai
Als je beesten hebt, weet je dat dit erbij hoort. Leuk is anders, maar ze worden nou eenmaal niet zo oud als wij. Of je moet een schildpad nemen. En ik heb gehoord dat papegaaien ook heel oud kunnen worden. Katten, honden, kippen, paarden…ze gaan meestal niet vanzelf dood. Wat dat betreft is Coosje een uitzondering.
Vaak gaat er een nare tijd aan vooraf, met ziekte en verzwakking. Ik kan er beter mee omgaan dan mijn partner. Omdat ik er iedere dag tussenin zit, voel ik wel aan wanneer het genoeg is en neem ik de beslissing om de dierenarts te bellen als het niet meer gaat. Natuurlijk breekt mijn hart, want ik ben stapelgek op mijn beesten. Ik heb staan huilen als een klein kind toen mijn lievelingskip Juliette overleed. En ik beleef in mijn nachtmerries nog regelmatig het moment dat ik de dierenarts bel voor mijn toppaard Davy, die op zijn 26e teveel last kreeg van artrose en ondanks pijnmedicatie niet meer wou eten. Er is een moment dat je het voor jezelf doet en niet meer voor het dier.
Barmhartig
Hoe naar ook, er zit een goede kant aan. Hoe mooi is het niet dat we in staat zijn dieren lijden te besparen? Het is gruwelijk, je moet beslissen over leven en dood. Maar het is ook barmhartig. Bij Coosje speelde dit allemaal niet, die is zelf vredig ingeslapen.
Toevallig of niet, dit soort dingen gebeuren bij ons helaas vaak als mijn partner op reis is. Dus stond ik in mijn eentje een graf te spitten. Dat ging nog wel. Maar ik heb snikkend de aarde erop gegooid. Poes Suus was meegelopen. Als halve Siamees heeft ze altijd wat te mekkeren. Maar nu hield ze eerbiedig haar mond.