Concentratieprobleempje

‘Concentréér je nou eens een beetje’, zegt mijn partner bijna wanhopig, nadat ik op de trap ben gestruikeld over zijn tablet. Die uiteraard de daaropvolgende duikvlucht niet heeft overleefd. Ik was naar boven gerend om een stapel kussen te halen en liep daarmee in mijn armen naar beneden. En zag daardoor dat ding over het hoofd. Wat ook weer niet helemaal gek is, een zwarte vlek op een donkere trap.

Ik voelde me erg schuldig en hoorde met gebogen hoofd aan hoe hij voorvallen begon op te sommen, waarin ik óók al niet oplette. Zo deed ik van de week zonder erbij na te denken de lichten in de stal uit, zoals ik dat altijd doe na het afvoeren rond half elf ’s avonds. Alleen was het vijf uur, nadat ik net de paarden had binnengezet. Oftewel, het tijdstip waarop het licht juist aan moet staan.

Hij zal gelijk hebben hoor, met die concentratie. Ik was op dat moment diep in gedachten verzonken over de puppy’s, waar we een week op hadden gepast. Twee kleine Jack Russels, die mij en onze eigen honden in een paar dagen volledig om hun pootjes hadden gewonden. Zelfs onze ouwe labrador Beer speelde met ze en liep als Chewbacca (voor de niet-Star Wars fans: ff googlen, het geluid is identiek) om ze te loeien, toen ze weer weg waren. Dot en hij gingen ook steeds kijken op het plekje waar hun bench voor de nacht had gestaan. Ik heb genoten van het kleine grut en bedacht me steeds hoe ik de aanwezigheid van een (of meerdere) kat mis sinds de dood van Suus. Stom, maar ik leef nou eenmaal op van al die beesten om me heen.

Simpelweg knots aan het worden…?

Maar dat dus terzijde. Ben ik verstrooid, simpelweg knots aan het worden of teveel met andere dingen bezig in mijn hoofd? Dat was alweer genoeg om mijn hoofd over te breken. Want ik kon werkelijk niets verzinnen dat me momenteel geestelijk zo in beslag neemt, dat ik de wereld om me heen vergeet. De theorielessen lopen lekker en zijn hartstikke leuk. Ik schiet aardig op met het manuscript voor mijn nieuwe boek, waar wel allerlei klusjes tussendoor vliegen, zoals het regelen van de APK voor één van de auto’s, een interview met een buitenlandse professor en het voorbereiden van de Dag van het Oudere Paard bij de Paardenkamp in Soest.

Winstkansen vergroten: even bellen….

Focus houden is voor mij wel een dingetje. Ik kan inderdaad snel afgeleid zijn. Maar als iets mijn aandacht heeft, kan ik ook heel sterk geconcentreerd zijn. Zo hevig, dat ik alles om mij heen vergeet, inclusief de tijd. Als ik ga paardrijden, leg ik liefst mijn telefoon weg. In het verleden was dat uit veiligheidsoogpunt niet verstandig. Wij wonen nogal afgelegen en DD was nog jong. Partner was voor werk door de week aan de overkant. Dus als ik een ongeplande landing zou maken, kon het maar zo een paar uur duren voor iemand me zou vinden. Het is gelukkig nooit gebeurd. En die telefoon leidde wel af. Want je merkt toch of hij afgaat of dat er berichtjes binnenkomen, waarop een deel van je hersenen zich gaat zitten afvragen wie er wat heeft gestuurd. Dat blijft ook altijd een succesnummer bij springruiters die tijdens een wedstrijd hun telefoon zichtbaar in hun zak hebben. Collega’s vergroten hun winstkansen aanmerkelijk door subiet te bellen…

Hersencapaciteit

Ik ben er dus nog steeds niet uit wat het nou is, waardoor ik kennelijk geen hersencapaciteit over heb om op dagelijkse dingen te letten. Een vriendin, die het verhaal van de tablet aanhoorde, bekeek het anders. ‘Wie legt zijn tablet dan ook op de tráp’, zei ze met haar wenkbrauwen in haar haargrens. Tja. Ik heb toch maar een nieuwe voor hem gekocht. Zo ben ik dan ook wel weer.

ps. Om deze financiële aderlating te boven te komen en om het jullie makkelijk te maken de komende Sinterklaas- en Kersttijd: er zijn nog exemplaren van mijn boeken verkrijgbaar via mij of bij Bol.com…