Social media, het wordt nog eens onze ondergang. Wie er gebruik van maakt, krijgt vroeger of later een keer de wind van voren. En van achteren, want vervolgens stort iedereen met een toetsenbord zich er vrolijk overheen. En op zich is dat niet eens verkeerd, het is een digitale vorm van discussiëren. Mits je daarbij een beetje respect houdt en de elementaire vormen van fatsoen in acht neemt.
Er kwam in een artikel met een totaal andere strekking een fraaie foto van zo’n twintig jaar geleden van Coby van Baalen voorbij op de hengst Ferro. Daarop is goed te zien dat de stangteugel doorhangt en dus niet strak is aangenomen. De scharen van de stang maken een keurige voorgeschreven hoek van zo’n 45 graden ten opzichte van de mond. Allemaal uit het boekje. Ik zit momenteel praktisch ieder weekend te jureren en soms zelfs twee keer in één weekend. Ik zie het nodige voorbij komen. Ik vind inderdaad dat we moeten proberen uit te leggen hoe iets wel moet en niet elkaar allemaal afkatten. Maar ook bij mij sluipt er soms enige metaal-moeheid in, geef ik toe. Ik had dus de foto van Coby doorgeplaatst met een inderdaad ietwat kattige oproep om dit voorbeeld ter harte te nemen…..en los, ging de goegemeente, zowel openbaar als via minder zichtbare wegen.
Een lage score?
Ik zal eerst even uitleggen waar mijn kattigheid vandaan kwam. En ik kan daarbij helaas niet anders dan toch enigszins negatief zijn, als ik eerlijk wil blijven. Want als ik alle deelnemers die ik met stang en trens in de ring krijgt (en nogmaals, ik jureer echt veel) op een rijtje zet, dan zijn diegene die de stangteugel zo dragen als Coby op één hand te tellen. Betekent dat dat de rest allemaal hele lage punten krijgt? Nee. Want ondanks dat is de uitvoering van de oefeningen niet altijd slecht. Ik neem het wel altijd mee in de combinatiecijfers en zet er ook een geschreven opmerking bij. Maar het leidt dus niet altijd automatisch tot een hele lage score. In extreme gevallen wel en ik stap dan ook op ruiters af.
Zo had ik er onlangs eentje, waarvan de tong van het paard blauw was. Ik vroeg of ze zich daarvan bewust was. Ze reageerde geschrokken en zei meteen dat dat niet de bedoeling was. Ik zag dat ze vervolgens probeerde om het goed te doen, maar gaandeweg de verrichting werd de stangteugel toch steeds weer meer aangenomen. Waaruit blijkt dat het een gewoonte is geworden en het paard dus ook op die manier wordt gereden buiten de wedstrijd om. Ik neem aan dat er ergens wel eens een instructeur aan te pas komt. Die hoort daar dan toch op te hameren?
Praatje-plaatje-daadje
Had ik die foto en die hartenkreet van mij niet moeten plaatsen, om niet bij te dragen aan al het negatieve gezeur? De opmerking had misschien wat milder gekund, maar ik vind het nog steeds een goed idee om foto’s te gebruiken van hoe-dan-wel. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar er rijden echt mensen rond die dat oprecht niet weten. Ja, dat is ook een negatieve constatering, maar wél gebaseerd op wat ik meemaak. Als ik het gesprek aanga krijg is soms te horen dat ze van instructeurs en/of jury’s te horen hebben gekregen dat de stangteugel juist móet worden aangenomen, omdat ie anders niets doet. Dus dan lijkt het me een goed idee om te laten zien wat de bedoeling is. In het kader van het leerprincipe praatje-plaatje-daadje.
Deden ze dat maar…
Zou het helpen als zoiets in de cijfers zwaarder wordt aangerekend? Net zoals we zuiverheid van de gangen altijd boven alles moeten plaatsen? Maar dat leidt ook niet altijd tot een hele lage eindscore, want er zijn genoeg Z paarden die stappen als een kameel en toch winst rijden, omdat ze verder spectaculair gaan in draf en galop. ‘Ermee leren rijden’ is ook altijd zo’n dooddoener die te pas en te onpas uit de kast wordt getrokken. Dat blijkt uit wat ik zie in de praktijk toch niet helemaal te werken. Wordt het dan niet goed aangeleerd of in het heetst van de strijd vergeten, omdat ego belangrijker is dan wat je je liefste vriendje aandoet? Tja, ik geloof nooit dat het eenmalig is. Anders zouden die paarden wel heftiger reageren. Die zijn allang gewend aan het nare gevoel. Wonderbaarlijk, als je erover nadenkt. Waarschijnlijk zijn ze de eerste keer ultra licht geworden om van die druk af te komen en is dit verward met nageeflijkheid. Als ze zich achterover lieten storten was het gauw af geweest…
De oplossing? Ik vind het persoonlijk een goed idee om gebruik van stang en trens helemaal af te schaffen. Als dat een brug te ver is, beperk de mogelijkheid tot gebruik dan tot lichte tour of zelfs pas zware tour niveau. De Z halen is namelijk niet meer zo’n lange weg als het vroeger was, met toen maar zes kringwedstrijden in je regio.