Een week lang twintig tot dertig minuten alleen maar stappen op een zachte ondergrond, zei de dierenarts. Altijd lachen, zulke adviezen. Want ondanks dat ik het voer tot een handje per dag heb teruggebracht en mijn bonte reus de hele dag in de wei loopt met zijn vriendjes, was de eerste keer dat ik erop ging zitten na al een week niks doen een hachelijke onderneming. We gaan het jaar uit met een bonte vuurpijl….
Ik heb uit voorzorg altijd een riem om zijn nek. Die heeft me al voor menige snoekduik behoed. Ik was ooit bij de wereldberoemde eventer William Fox Pitt thuis in zuid Engeland, die overigens vlakbij de plek zit waar ik zelf ooit enkele jaren woonde. Hij reed al zijn paarden met zo’n neckstrap. Dat verbaasde me, want als er één weet hoe je boven moet blijven in absurde situaties, dan is hij het wel. Bovendien heeft hij benen van twee meter om om de buik te wikkelen. Maar hij legde geduldig uit dat ook hij uit balans kan raken en dat hij nooit aan de teugels wil hangen in zo’n geval. Als hij zich niet te groot voor zoiets voelt, wie ben ik dan. Dus thuis meteen een oude beugelriem opgezocht en ik moet zeggen: het bevalt me prima. Als een paard eens wat ritselig is, houd ik even met één hand die riem en de teugel vast. Het geeft zoveel zekerheid dat je ook veel doelbewuster blijft rijden.
Af als een rodeostier
Maar goed, ik moest dus stappen. Hahaha. Wij hebben alleen een buitenbak en het weer laat de laatste dagen te wensen over. Vanaf het moment dat ik ging zitten voelde ik het al. Die oren stonden iets teveel met de puntjes naar elkaar toe. Het was wachten op een aanleiding. Die heb ik nooit echt gezien, het zal wel een opvliegende duif of slechts de gedachte daaraan zijn geweest. Hij ging áf als een rodeostier, diagonaal door de bak. Ik verwachtte het echter, dus ik had de riem goed vast en mijn hakken laag. Omdat hij recht onder me bleef bij het bokken was bovenblijven niet het probleem. Hij maakte echter nogal wat snelheid (sorry dierenarts) dus ik had meer zorgen over het stoppen. Hij ging recht op de omheining af. Gelukkig zitten er weinig springgenen in. En de pretletter reageerde gelukkig op ‘ho’ en stopte aan het einde van de bak. Ik heb daarna de dertig minuten volgemaakt met een soort sprinkhaan. Het stukje ‘ontspanning en losgelassenheid’ van het skala is niet erg gelukt, maar met de passage-piaffe zit het wel goed. Hij was de hele tijd ready for take off. Serieus, zijn achterbenen raakten zijn buik.
Erica Terpstra doet bommetje
Ik zette een berichtje op facebook en kreeg allerlei adviezen. Onder andere aan de hand werken. Veel succes met een spierbonk van 1.80 die niets liever wil dan Erica Terpstra nadoen als ze bommetje doet. Het is zeker niet uit onwil hoor. Hij loopt zo ongeveer te gieren van de lach. En hij doet het ook op zo’n manier dat ik erom moet grinniken, met zijn olijke kop van hem. Het is alleen wel een beetje groot en veel paard voor zulke capriolen. En het mág niet. Hij moet stáppen.
Een ander advies was om het samen met een maatje te doen. Dat is een goed plan, want hij is sterk kudde-gericht. Maar dat leverde het volgende probleem op: waar vind ik een slachtoffer dat bereid is een half uur bij me te komen stappen…? Ik heb zelfs nog wel een paard in de aanbieding daarvoor, maar die is zelf net een drietraps Apolloraket, dus daar zet je ook niet zomaar even het buurmeisje op. Gelukkig waren een paar lieve meiden bereid zich op te offeren. Het bleek een gouden greep, want met vriend is DD een lammetje. Ik ben inmiddels een week verder en mag -Godzijdank- alweer 5 minuten draven. Dat haalt het ergste stoom van de ketel. Maar ik zal blij zijn als we weer voluit mogen. Begin januari nog één nacontrole. Ach, je kan beter nu een maand rustig aan doen, dan dom doorgaan en een jaar uit de roulatie zijn.
Nieuwe klanten zijn welkom
De kerst was onverwacht leuk, met een rondje lichtjesroute in Den Helder. Nu nog even oud en nieuw overleven. Ik heb een pesthekel aan vuurwerk. Meestal valt dat hier wel mee, afhankelijk van de toeristen in de omliggende verblijven. Gelukkig zijn dat ook vaak rustzoekers met dieren. Goede voornemens? Ik ben niet zo van één keer per jaar iets beloven. Ik kan er in het nieuwe jaar wel wat meer werk bij hebben, dus daar ga ik actief naar op zoek. Lessers, lezingen, workshops…meldt u zich maar. Niet te lang wachten, want vol = vol.
Ik wens al mijn trouwe volgens veel gezondheid en geluk in 2019. Geniet van elkaar en van de viervoeters in je omgeving. Ik las ergens: God created doctors to heal your body and horses to heal your soul. Ik zou daar honden en katten en zelfs kippen aan toe willen voegen. Maar dan moet je er wel even bij stilstaan om het te voelen. Dus als we ons toch iets gaan voornemen: neem meer tijd om gewoon even niets te doen bij je dier. Kijk, voel, ruik, aai.