Na 24 jaar huwelijk waren we toe aan nieuwe pannen. Ik weet het, nogal triviaal. Ik wil ook dat die er een beetje leuk uitzien, dus dat was even zoeken. Uiteindelijk vonden we schattige blauwe exemplaren. Maar ja, lockdown. Gelukkig waren ze online te bestellen…
Het duurde wel even, maar eindelijk kwam dan toch een pakjesbezorger met een enorme doos. Verwachtingsvol maakten we ‘m open, want wij worden nog blij van zoiets als nieuwe pannen. De teleurstelling was groot toen drie van de vier beschadigd bleken. Dat werd bellen met de klantenservice…
Je kent het ongetwijfeld. Je belt en komt in een menu terecht. ‘Kies 1 voor keukenspullen, kies 2 voor serviesgoed, kies 3 voor pannen…’ Je kiest een nummertje dat je in het volgende menu brengt en na drie van die sessies loop ik al enigszins rood aan, want het enige wat ik wil is iemand spreken, aangezien de keuze ‘beschadigde levering’ er natuurlijk niet bij zit. Terwijl ik ingespannen luister naar de miljoen keuzes die voorbij komen, begint partner tegen me te praten op de achtergrond. Ik maak bewegingen alsof ik een nijdige wesp wegsla, maar het kwaad is al geschied en ik maak de fout om op ‘wilt u meer informatie, kies 4’ te drukken, waardoor ik word verwezen naar de website -die ik uiteraard al had bekeken- en de verbinding wordt verbroken.
Bloeddruk op onverantwoorde hoogte
Ik stort me zuchtend opnieuw op de keuzemenu’s, met een dreigende blik richting partner. Na koppig volhouden en voor de zoveelste keer een irritant plingelmuziekje, krijg ik een helpdesktroela aan de lijn. ‘Hallo met Roos, waarmee kan ik u van dienst zijn?’ Roos heeft goed opgelet tijdens de cursus meebewegen met klanten en is vol begrip. Ik weet wel dat het arme kind ook alleen maar haar werk doet en niet als raketgeleerde bij het centrum voor ruimtevaartonderzoek zit, maar bij mij werkt zulke zalvende glij-taal als een rode lap op een stier. Terwijl ik probeer uit te leggen dat van de vier pannen er één onbeschadigd is en dat we die dus NIET willen omruilen, probeert partner tussendoor op de achtergrond behulpzaam aan te vullen: ‘denk je er wel om dat je zegt dat die ene pan wel goed is….?’ Dat multitasken niet kan bestrijd ik als vrouw, maar multi-luisteren-naar-twee-gesprekken-tegelijk lukt me niet. Mijn bloeddruk zit inmiddels op een onverantwoorde hoogte en ik kijk om me heen naar iets waarmee ik kan gooien. Tegen de tijd dat Roos begrijpt dat er drie pannen moeten omgeruild, geeft haar computersysteem er de brui aan. Maar geen nood, ze gaat me terugbellen…
Voor de zesde keer verificatie
Er gebeurt vijf dagen niets. De grote doos in de kamer begint me inmiddels behoorlijk te irriteren. Ik raap mijn moed bij elkaar en bel… de klantenservice. Ja, had je gedacht. Drie dagen lang is er geen doorkomen aan. Tenminste, dat zegt het bandje. ‘Probeert u het later nog een keer.’ Ik heb voor mezelf al vaste bel-poging-tijden ingevoerd en de aanhouder wint, ik hang weer in het menu. Na voor de zesde keer ter verificatie mijn postcode, huisnummer, schoenmaat en meisjesnaam van mijn schoonmoeder te hebben doorgegeven, krijg ik weer iemand aan de lijn. ‘Wat gek, er is helemaal geen dossiernummer aangemaakt’. Ze rammelt op haar toetsenbord, ik geef wéér de postcode door en…systeemstoring. ‘Maar ik bel u wel terug.’ Nee muts! Dat zou je collega namelijk de vorige keer ook al doen en dat gebeurt dan dus gewoon niet. En ondertussen zit ik al tien dagen met een enorme doos beschadigde pannen in huis.
And now we wait…
Dit verhaal is nog niet af. Ik heb inmiddels zelf de doos met een officiële retoursticker naar het postagentschap gebracht (‘oh, u woont op een eiland? Daar leveren wij niet.’ Jawel Miep, want het is hier ook gekomen, weet je nog?). Weer is het een kwestie van afwachten. Ondertussen ga ik mijn online bestelde nieuwe monitor nu installeren. Dus ik raad jullie aan om de rest van de dag uit mijn buurt te blijven…
.