Als paarden een blik des doods konden geven, was ik zojuist in het weiland om het leven gekomen. Na de laatste start van het wedstrijdweekend mochten ze voor het eerst een uurtje in het gras. Maar vanmorgen was de omheining weer dicht.
We laten de grote weide in het vroege voorjaar injecteren met drijfmest. Die gaat dan enige tijd dicht, zodat de voedingsstoffen hun werk kunnen doen. Er staat inmiddels een aardig pak gras. Kom bij mij niet aan met het verhaal dat paarden dom zijn. Die van mij hebben een kalender in hun hoofd. Hun winterwei is ernaast. Ze liepen al dagen te paraderen langs de omheining.
Ik zet een streepje verse wei af en daar mochten ze dus zondag voor het eerst even op. Dat is echt feest. Maar ik ben altijd erg voorzichtig, want darmflora heeft tijd nodig om zich aan te passen. Dus de tussendraad was vanmorgen weer dicht…
Streng
Wie zegt dat paarden niet kunnen praten? Nou, die van mij wel. In rengalop ging het vanmorgen naar de ingang van de zomerwei, om daar in een sliding stop tot ontdekking te komen dat de doorgang dicht was. Ze kwamen vol verontwaardiging terug passageren. Stampvoetend stonden ze voor me. Ik werd nog net niet aan mijn arm meegesleept. Vooral DD kan praten met zijn ogen. De manier waarop hij kijkt, gaat bij mij door merg en been. Maar ik blijf streng, want het is niet gezond als ze meteen teveel krijgen. Zelfs niet van het speciale paardengras dat wij hebben ingezaaid. Na een uurtje lopen ze al volgevreten boerend de stal in. Vandaar dat ik er ook even mee heb gewacht tot na de laatste wedstrijd. Ik durf nu mijn neus niet buiten de deur te steken, want zodra ze me zien wordt er in vijfvoud eerst zielig en dan boos gehinnikt. Vanmiddag is het weer feest. Met een paar dagen zijn ze gewend en vanaf dan verzet ik elke dag een paar prikpaaltjes.
Apollo 13
Ik ben nooit zo van de ‘day after’. Na alle drukte van drie dagen concours is het altijd afkicken. Hoe trots kan je zijn op een paard. De eerste dag moest ik zelf even inslingeren qua concentratie. Er gebeurt nogal wat om je heen op zo’n terrein. Hoewel hij zich voorbeeldig gedroeg, was mijn reus behoorlijk fris. Ik had lang de tijd genomen om rond te stappen en moed te verzamelen, maar er komt dan toch zo’n moment dat je de eerste keer moet aandraven… Dat voelt als de lancering van een Apollo raket (voor de jongere lezers: kijk even naar de film Apollo 13, voor het juiste gevoel). Als ik in mijn hoofd ‘draf’ denk, is hij al weggeschoten, met zijn achterbenen tot aan zijn buik. En dan moet je nog de proef in.
Het is zo fijn als je een paard hebt dat je ‘aan’ en ‘uit’ kunt zetten
Dag 2 bedenk ik pas dat het ook wel handig is om een beetje te rijden onderweg, zodat hij het niet helemaal alleen hoeft te doen. Van het resultaat op dag 3 ben ik nog een beetje stil. Ik weet niet of ik goed kan uitleggen hoe blij ik ben met mijn paard. Het gaat me niet om prestaties, al kan ik melden dat het heus erg leuk is om bovenop zo’n schavot plaats te nemen. Maar ik krijg een brok in mijn keel als ik eraan denk hoe voorbeeldig DD iedere dag in en uit de trailer loopt en zich blijmoedig laat opzadelen in zo’n heksenketel. Ik denk dat als je het hem vraagt, hij liever in de wei staat met zijn vriendinnen, maar hij geeft de indruk het allemaal echt leuk te vinden en ondergaat het goedmoedig. Het is zo fijn als je een paard hebt dat je ‘aan’ en ‘uit’ kunt zetten. Ik denk nooit ‘Houston, we have a problem’ tijdens het losrijden. Als ik de ring binnenrijd, bedenk ik me dat ik in ieder geval het mooiste paard van de wereld heb. Hij gaat zitten en doet er een schepje bovenop, alsof hij het wil laten zien. Helaas doe ik onderweg nog wel eens domme dingen, waardoor het niet altijd lukt, maar dat ligt zeker niet aan hem.
Ik was trouwens hartstikke blij met de jurering. Vakkundig, nuttig commentaar, dat ik uitgebreid heb uitgeplozen en me een goede richtlijn biedt voor de trainingen de komende tijd. Ik had er echt veel aan.
The sun was shining out of my a**
Winnen is betrekkelijk. Het leven wordt er niet anders van. Vroeger dacht ik van wel. Gaat vanzelf over. Ik weet nog dat ik de eerste keer boven de 60 procent reed in de hoogste klasse. De Engelsen hebben er een mooie uitdrukking voor. Ik dacht echt dat the sun was shining out of my a**. Tot ik de volgende ochtend een jong paard moest rijden en wel eens even zou laten zien wat ik kon. Echt helemaal niks lukte. Het leek nergens naar. Boem, terug op aarde.
Waar het om gaat is dat je kunt genieten van je paard en van wat je doet. En dat je hem het gevoel kunt geven dat je blij met hem bent. Mijn kleine buurmeisje kwam kijken zondag. Ze zit op ponyrijles. Grote, stralende ogen. Ik heb haar mijn rozet geven.
En nu ga ik gauw de tussendraad openmaken, voor hier de derde wereldoorlog uitbreekt…