Bekijk het maar

Bekijk het allemaal maar even. Daar had ik het bij willen laten deze week. Maar jullie kunnen er ook niets aan doen. Vervelende dingen komen altijd in drieën, luidt het gezegde. Nou, bij mij leek er deze week geen einde aan te komen. Al zijn het niet echt hele nare dingen, meer opstapelende irritaties die mijn humeur inmiddels tot ver beneden nul hebben gebracht.

Je hebt soms van die weken dat alles wat zo leuk leek ineens omdraait en bijt. Ik was qua werk lekker op dreef. Doorpakken houd ik van, een beetje voorin het schema zitten. Ik krijg de zenuwen van tegen een deadline aan hangen. Dus voortvarend voorwaarts had ik meerdere mensen geïnterviewd. Ik heb het al eens eerder uitgelegd, als je mensen letterlijk citeert, dan staat iets zwart op wit toch net even anders. Scherper, harder dan het soms is bedoeld. Ik heb er begrip voor dat iemand dat wil nuanceren. Daar ga ik echt wel in mee, als het de strekking intact laat. Maar ik word wat bokkig als ze terugkomen met: dat heb ik nooit gezegd. Nee, je hebt het niet zo bedóeld en dat is prima, dan gaan we daar wat aan doen. Maar ga nou niet doen alsof ik je zomaar iets in de mond heb gelegd. Om dit soort dingen niet op de spits te drijven, veer ik meestal mee. Het gebeurt gelukkig niet al te vaak, maar van de week had ik er weer eentje die deed alsof ik maar wat had verzonnen. Ja hallo, ik heb het opgenomen hè. In het kader van: ‘hee bakker, hebt u voor mij een bruin brood?’ ‘Ja hoor, hier hebt u uw bruine brood.’ ‘Hoe haalt u het in uw hoofd om mij een bruin brood te geven. Ik zei toch een WIT brood…?’

Ik zag ze vliegen

Dat meeveren breekt me nog eens op. Ik heb de coronamaanden, die zich inmiddels wel erg lang aaneen rijgen, besteed aan het vertalen van mijn boek. In het Engels. Voor het verspreiden daarvan is een Engelse of althans Engelstalige uitgever nodig met verkoopkanalen. Daar was uitzicht op, maar die haakte af. Nou zijn er meer en het is even volhouden om de juiste te vinden, maar het was toch weer zo’n kleine tegenvaller.

Waar ik ook niet zo goed in ben is wijziging van mijn schema op het laatste moment. Ik heb dan in mijn hoofd een hele dagplanning gemaakt. Ineens wordt alles anders en dat schakelen gaat me steeds minder goed af. Omdat ik ook nog een ander  vervelend telefoontje kreeg, besloot ik niet te gaan rijden. Het is nooit slim om op een paard te gaan zitten als je in zo’n bui bent. Je fijne motoriek gaat als eerste het raam uit bij nijdigheid en dat voelt een paard haarfijn aan. De longeerbak ligt er geweldig bij, dus ik pakte de lijn. Aan één kant staat onze hut, waar we lekker bij de kachel kunnen zitten. Op een tafeltje lag een plastic zak met wat rommeltjes. Het eerste rondje dat DD erlangs liep blies een windvlaag het zakje knisperend omhoog… Het volgende wat ik zag vliegen had vlekken. En daarna volgde een ijzer…

Een prijzige operatie

Gelukkig kwam de hoefsmid de volgende dag en kreeg ik per app, terwijl ik aan het lesgeven was, de vermaning dat ik maar niet meer moet longeren. Met een knipoog, dat wel. Er moest nog even een baal kuil op z’n plaats worden gezet. Omdat het zo lang koud blijft, voer ik ’s ochtends bij op het land. Dus we gaan er in een razende vaart doorheen. Ik heb er nog drie staan, maar ik kan er nog 12 bestellen bij mijn vaste leverancier. Eerst die andere drie even opmaken. We trekken ze op hun plek met onze Iseki tractor. Die heeft nog niet zo lang geleden een prijzige operatie ondergaan, omdat hij niet meer wilde voorgloeien voor het starten. Je voelt ‘m al….hij deed het weer niet. Tussendoor viel partner nog even met zijn fiets omdat de fietstas tussen de spaken kwam, met enige materiële schade tot gevolg. Gelukkig was hij zelf nog heel, al zat de schrik er wel in. Ik wilde een troostrijke warme douche nemen. Maar het water werd niet warm…

Een demente hond

Nog een zorg is onze stokoude labrador Beer. Bijna 16 is hij. Maar hij scharrelt nog zeer tevreden rond, weliswaar steeds langzamer. En hij heeft wel eens een ongelukje. De laatste tijd gebeurt het echter vaker dat hij onrustig is ’s nachts. Hij blaft, maar als ik er dan uit bed kom om hem eruit te laten, ligt hij me verbaasd aan te kijken. Soms gaat het goed en begint hij pas een half uur voor de wekker afgaat. Alsof hij gewoon wil dat dan het huishouden op gang komt. Is het een vorm van honden-dementie? Het zorgt bij mij echter wel voor flinke slaapstoringen. Of ik wil of niet, mijn hoofd reageert als dat van een moeder met een pasgeboren baby.

Veerkracht. Normaal heb ik dat wel. Ik kan enorm opladen van lesgeven, als ik paarden fijn zie lopen. Ik houd ervan om me aan te passen per paard en dan net zo lang te prutsen tot ik heb uitgevonden wat dát paard en die ruiter nodig hebben om te verbeteren. Dat kost energie, maar het is heerlijk als je het effect ziet. Het was deze week waarschijnlijk de enige reden waarom ik niet gillend over het erf liep. Hoewel ik dat misschien beter wel even had kunnen doen. Want met al dat meeveren loop je het risico dat je een keer zover doorbuigt dat je niet meer overeind komt.