Als een paard in een kudde het ergens niet mee eens is, dan is dat snel duidelijk. Zijn oren gaan plat in zijn nek, hij ontbloot zijn tanden en als de boodschap dan nog niet is overgekomen, wordt er met een achterbeen gezwaaid. Hadden wij mensen soms maar iets meer van paarden, bedacht ik me deze week na een akkevietje in mijn nabije omgeving. Duidelijk zijn over wat je denkt en voelt valt voor ons nog niet zo mee, zeker niet als dat een lastige boodschap is. Je zou denken dat kunnen praten een bonus is. Maar in veel gevallen zorgt het voor een versluierende en verwarrende brij aan woorden. Meestal met de intentie om de boodschap te verzachten, wat natuurlijk prijzenswaardig is. Als dat ten koste van de helderheid gaat, is dat niet zo handig. Punt is dat we die onduidelijke communicatie doortrekken naar onze paarden.
Een actrice van Oscarniveau
De meeste mensen die mij kennen vinden mij behoorlijk direct. In een werksituatie ben ik dat ook. Je zou het niet zeggen, maar mijn ware aard is zeer conflict vermijdend. Dat brengt me in mijn eigen omgeving en privésituatie best vaak in een lastig pakket. Omwille van de lieve vrede, spreek ik me niet altijd uit. En omdat er daarnaast een actrice van Oscarniveau in mij schuilgaat, is er aan mij ook niet goed op te maken hoe verdrietig of geraakt ik ben.
Ik hoop op karma
Je zou toch zeggen dat ik inmiddels door die directere werkaanpak heb geleerd dat het effectiever is om even te zeggen waar het op staat. De manier waarop hoeft niet altijd meteen met gestrekt been te zijn. Privé vind ik dat echter lastig en kost me dat veel energie (en slapeloze nachten). Gevolg van niet duidelijk zijn is dat mensen om je heen zelf gaan invullen wat jij denkt. ‘Ik doe dit, want zij zal wel…’ Ik neem me iedere dag weer voor niet in deze valkuil te trappen. Duidelijkheid is op het moment dat het wordt gegeven misschien soms even slikken (voor beide partijen in mijn geval), maar voorkomt op de langere duur ruzie en teleurstellingen. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Ben jij een onbetrouwbare partner?
Met paarden heb ik dat directe gelukkig wel. Ik zie er echter veel, die uit een brij aan onduidelijke informatie van hun ruiter zelf iets uitkiezen en dan vervolgens op hun kop krijgen omdat ze het fout doen. Dat maakt ons mensen voor paarden onbetrouwbare en wispelturige partners. Moraal van dit verhaal is ook dat je eenduidige, heldere hulpen moet geven. Voor iedere handeling één aanwijzing die je altijd op dezelfde manier geeft en waar je ook altijd eenzelfde reactie op verlangt. Hoeveel betekenissen heeft het woord ‘ho’ bij jou? Moet hij stoppen? Langzamer? Of ophouden met het gedrag wat hij op dat moment vertoont en door ons als ‘klieren’ wordt uitgelegd? Let ook op met je lichaamstaal en het per ongeluk belonen omdat je druk wegneemt. Dat gaat verder dan je denkt. Je been eraf of de teugeldruk verminderen is voor een paard al een beloning. Of soms het simpele feit dat je een stap van hem weg doet.
Ja maar híj….
Communicatie is niet alleen een zaak van zenden, maar ook van ontvangen. Luisteren dus. Sta jij daarvoor open? Heeft jouw paard je echt begrepen of ben je zo van jezelf overtuigd dat je zeker weet dat jij niet onduidelijk bent? Ben jij een ‘ja maar híj…-type’?
Mijn boodschap voor komend weekend is: blijf vriendelijk, maar graag ietsje minder NIVEA. Niet Invullen Voor Een Ander. Ongeacht of die nu twee of vier benen heeft….