Het is nou niet zo dat ik me te pletter verveel. Je zou zeggen, met DD op rust, dat ik tijd overhoud. Dat vult zich echter vanzelf. Wel merk ik dat ik grote behoefte heb aan inspiratie. En aan paardrijden. Het is bizar hoe ik het mis.
Misschien komt het omdat afwachten niet mijn sterkste punt is. En dat doe ik al een tijdje, met al dat opstapelende blessureleed. Ik voel me behoorlijk ongedurig. In het verleden kon ik zulke periodes overbruggen met een opleiding, cursus of andere mogelijkheid om aan persoonlijke groei te werken. Vandaar dat ik een speurtocht op het internet heb gehouden. Dat heeft me echter nog niet iets opgeleverd waar ik me in wil storten. Ik houd me aanbevolen voor tips. Natuurlijk kan ik ook weer gewoon een boek gaan schrijven. Maar daar heb je ook inspiratie voor nodig.
Inspiratie gezocht
Het probleem van veel opleidingen in de paardensector is dat ik ze al heb gedaan in een zekere vorm. Dan kan je er nog steeds door geïnspireerd raken, zeker als je leuke medecursisten hebt. Maar het klinkt misschien arrogant: ik ken mezelf, als het teveel onderdelen bevat die ik zelf zou kunnen geven als cursusleider, dan verlies ik mijn aandacht. Opleidingen doen is niet goedkoop, voor een beetje serieuze cursus tel je al snel een paar honderd tot zelfs duizenden euro neer. Dan wil ik er ook echt wat aan hebben. Ik merk dat ik zoek naar interactie. Dat zou te vinden kunnen zijn bij het tweede weekend van het Horse Event, dat dit keer duidelijker probeert de Penny’s van de Anky’s te splitsen. Voor het eerst sinds het bestaan van dit evenement gaat het aan mij voorbij. Mijn cynische ik constateert dat ik kennelijk niet meer nodig of interessant genoeg ben, er is geen behoefte aan mijn kennis op paardengebied of ervaring als spreker. Ik zou er dan natuurlijk als bezoeker heen kunnen en dat is echt niet mijn eer te na, maar ik ga iets anders doen. Ik ga dat weekend op weg naar Frankrijk, naar het Cadre Noir in Saumur. Over inspiratie gesproken. Maar daarover later meer.
Leren we het nou nooit?
Wat me verder opviel deze week? Een uitstekende blog tegen het gebruik van bandages ging viral. Geweldig natuurlijk. Ik roep dit al jaren en zie nog steeds topruiters het verkeerde voorbeeld geven, omdat het zo mooi staat. Het lijkt soms op vechten tegen de bierkaai. Iedereen roept ‘jaja’ en doet toch lekker z’n eigen ding. Het zal net zoiets zijn als het dragen van een cap. Er komt een moment dat we terugkijken en denken: huh?
Verder was er weer een dingetje op social media over het aanspreken van te zware ruiters als instructeur of jury, met de gebruikelijke reacties. Het staat garant voor felle discussies over wel of niet mee zijn in de beweging of op een koudbloed rijden die sterker zou zijn. Dat laatste is overigens een fabeltje, want de wervels van de rug zijn niet anders en bij sommige rassen die als sterk worden gezien, is de rug juist zwakker. Veel toetsenborddeskundigen geven aan dat je het gesprek moet aangaan. Ik geef het je te doen als je ervoor staat.
Ik mag er niks van zeggen
Ik heb gemerkt dat mensen in die situatie zelf heus wel weten dat wat ze doen eigenlijk niet zo fijn is voor een paard. En ik heb eveneens ervaren dat als iemand die zelf qua maat ver van die situatie is verwijderd erover begint, hoe voorzichtig en integer ook, dat meteen een stekeligheid en verdedigende houding opwekt. Dan heb je geen recht van spreken, zo wordt het opgevat. Dan begrijp je niet hoe lastig het voor hen is. En als ik dan aangeef dat dat niet het punt is, maar dat het om het welzijn van een paard gaat, dan ben je hard of koud of lomp. Maar lieve dikkerds: ik heb er heus begrip voor dat afvallen heel erg moeilijk is. Ik vind jullie niet slap of stom. Je moet alleen met teveel overgewicht niet op een paard gaan zitten. Daar zou een dikke punt of einde discussie achter moeten staan. Doe je dat wel, dan plaats je jouw behoefte boven die van het welzijn van je paard. Want hoe je het ook wendt of keert, zijn rug kan dat niet aan. Het gaat niet om jullie, het gaat om je paard. En als je jezelf wijsmaakt dat die dat wel aankan, doe je hetzelfde als die mensen die nog steeds bandages gebruiken.
Misschien is het wel goed dat ik even wegga, voor alle haat-berichten die dit gaat opleveren.