Het was weer eens zover. Er ging iets rond op twitter en facebook. Het ging niet over paarden, maar over Texel. Een belachelijke en feitelijk onjuiste bewering, zo idioot dat ik het hier niet eens wil herhalen. Er werd uiteraard weer massaal op gereageerd, want kennelijk werkt zoiets als een rode lap op een stier. Ook in de paardenwereld zien we dit regelmatig opduiken. Zo zag ik onlangs weer een filmpje van inderdaad niet zulke fraaie momenten tijdens het losrijden op een grote wedstrijd.
Wat mij triggerde was dat in beide gevallen de berichten waren geplaatst door een anonieme bron, die zich verschuilde achter een pseudoniem. Nou zie ik wel eens vaker berichten van ‘paardenmeisje 76’, en aanverwante schuilnamen. Maar die beperken zich dan meestal tot onschuldige paarden- en poezenfilmpjes. Of motiverende onzinkreten als ‘vrijheid voelt als een galopperend paard’. Wat deze figuur over Texel had geplaatst, was echter allerminst aardig noch zweverig. Het was opruiend, gemeen en denigrerend voor bepaalde mensen. Het item met de akelige paardenfilmpjes was dat op zich niet zo, al was het voor de paarden in kwestie zichtbaar een niet prettig moment. Dat had als begeleidende tekst dat het was bedoeld om misstanden aan de kaak te stellen. Een oproep voor meer controle, ingrijpen door stewards.
Vrijheid van meningsuiting…?
Hij (of zij, dat kan natuurlijk ook) van het Texelse verhaal kreeg veel tegengas. En er waren reageerders die het zo belachelijk vonden, dat ze aangaven er alleen maar om te kunnen lachen. Je kan je afvragen of het reageren op zich niet al teveel aandacht geeft aan zoiets. Eén iemand gaf aan dat vrijheid van meningsuiting een groot goed is en dat dat ook betekent dat je de ruimte laat aan dit soort reacties. Daar moest ik even over nadenken.
Ik ben groot voorstander van vrijheid van meningsuiting. Het is met recht een vrijheid, dat je mag zeggen wat je vindt, denkt en voelt. We vergeten wel eens dat dat lang niet overal op deze aardbol zo kan. Ik vind het echter jammer dat daar niet een bepaling bij staat dat dat met open vizier moet gebeuren. Dus dat je alleen alles mag posten, als je je eigen naam daarbij zet. Dat iemand dat niet doet, geeft te denken. Durf je het niet omdat je bang bent voor de reacties? Als dat zo is, kun je je afvragen hoe stevig je staat voor wat je beweert. Ik vind dat anonieme gedoe gewoon laf. Voor je daden en je meningen kom je uit. Bang voor tegengas? Houd dan je mond.
Reacties werken als drugs
Wat moeten we doen met negatieve, onaardige of onaangename berichten die anoniem worden geplaatst? Op het moment dat er aandacht voor is, in welke vorm dan ook, wordt de plaatser ‘beloond’. Het doet iets in het hoofd van degene die zich achter zijn toetsenbord heeft verstopt. Er zijn al uitgebreide studies over het verslavende effect van social media. Reacties en ‘likes’ werken als drugs. Je zou zeggen dat negeren de beste optie is. Daar zijn we echter niet zo goed in. Want we vinden er wat van en dat zullen we weten ook. Gehoord worden geeft óók die beloningsprikkel. ‘Zo, dat hebben we toch maar even mooi gezegd.’ En hup, daar gaat weer een scheutje dopamine in je hersenen. Zelfs van een duimpje plaatsen krijg je een kleine kick via je brein. Ga je daar maar eens tegen verzetten.
Hup, kop eraf
Ik weet de context niet meer helemaal, maar ik geloof dat het mijn partner als kind was, die iets van chocolade had gepikt van tafel. Het ging over snoep, dus dan moet hij het wel zijn geweest. Zijn reactie als peuter was ‘het moest van mijn mond’… Briljant! En een waarheid als een koe. Want dat gekrakeel op social media moet van je brein. Dus de enige optie om hier iets tegen te doen, is je kop eraf hakken. Dat gaat wat ver. Virtueel gebeurt dat wel en dat is dan weer voer voor een nieuwe stroom aan reacties. Oftewel, het stopt nooit. Maar doe me een plezier en kietel mijn beloningscentrum even. Dus reageer op deze blog. Wel met open vizier. Of, als je ‘paardenmeisje 76’ bent, met een filmpje van een vrolijk paard….
Ondertussen word ik geplaagd door een tennisarm. Wat bijzonder is voor iemand die nooit tennist. Het is sowieso bijzonder, want ik kan bijvoorbeeld wel stallen uitmesten, maar niet mijn kopje koffie van tafel pakken. Hoe ik eraan kom? Geen idee. Echt serieus niet. Kerstboom optuigen? Belangrijker vind ik nu: hoe kom ik eraf? Want het doet hels pijn…