Alweer gewond

Het is mooi spul hoor, adrenaline. Ik had weer eens een stuntje…

Na een fantastisch weekend Jumping Amsterdam, met een razend spannende wereldbeker kür, waarbij ik overigens wel sommige ruiters mijn vorige Stang en Trensblog graag eens onder de neus zou willen drukken, had ik nog een super avond met collega Q4 coaches. Na al het gefeest moest ik zondag vroeg op. Enkele leerlingen hadden wedstrijd en een paar maakten hun debuut met een nieuw paard. Altijd spannend. Ze reden allemaal keurig, dus ik weer tevreden naar huis, naar een berg wasgoed. Gauw (!) even het logeerbed van de oppas inschuiven…

Terwijl ik kracht zette om dat onderschuifbed weg te duwen, gleed ik weg met mijn wollen sokken op de houten vloer. Ik greep in een reflex naar het bed, maar raakte de lattenbodem hard. En toen gebeurde er iets raars. Het deed niet meteen pijn, maar ik wist instinctief dat er iets mis was. Ik keek naar mijn hand en zag mijn pink vanuit het onderste kootje een haakse hoek van 90 graden maken… echt, je snapt niet hoe zoiets kan, maar ze hadden ‘m in de wiskundeles als geodriehoek kunnen gebruiken.

Fotootje maken…?

Een deel van mijn hoofd wilde schreeuwen, maar ik geloof dat ik alleen een niet zo nette term hardop zei. Een ander deel van mijn hoofd dacht: ‘hé, dit geloven ze nooit, zal ik er een foto van maken….?’ Maar het verstandigste deel had maar één doel: die pink moet weer recht. Dus ik geef er met mijn andere hand een flinke ruk aan en hij schiet terug op z’n plek.

Tot dat moment viel het allemaal wel mee met de pijn. Maar die ging vervolgens een soort inhaalslag maken en kroop langzaam vanuit mijn pols omhoog. Ik snapte ineens waarom ze dit in enge films als martelmethode gebruiken. Wat te doen? Ik bedacht me dat ik alleen een oud doosje pleisters in huis had. Maar op stal staat wel een volledig geoutilleerde EHBO koffer. En, nog belangrijker, een fles traumeelgel.

Beetje tape en hupla

Dus zette ik met mijn inmiddels vervaarlijk kloppende hand koers naar de zadelkamer, om te ontdekken dat het erg lastig is om in je eentje een pink te verbinden. Er was niemand op stal, partner stond ergens in Zwitserland op een alp. Gelukkig zag ik bij de overbuurmanege twee vriendinnen een trailer schoonmaken. Mijn hand voelde inmiddels als een voetbal in een pupillenwedstrijd. Maar iets in mij heeft altijd moeite om de werkelijkheid onder ogen te zien als het iets akeligs rond mezelf betreft. Dus ik vroeg of ze me even konden helpen een strookje tape af te knippen… Na één blik op mij en mijn hand werd ik met trailer en al naar de dokterspost vervoerd. Daar kennen ze me inmiddels ook al. ‘Zo, ben je daar weer?’ zei dokter Anouk met een knipoog. ‘Dit keer gelukkig niet je hoofd…’

Er blijkt een aardige carrière als arts aan mij verloren te zijn gegaan, want ik heb instinctief het juiste gedaan. In je eerste adrenalinerush lukt terugzetten in de kom nog redelijk goed. Als het eenmaal begint te zwellen en de pijn doordringt is dat ziekenhuiswerk. Alles zit goed op zijn plek. Spalk erom, hand omhoog en aan de paracetamol.

Gewoon doorgaan

De moraal van dit verhaal is natuurlijk dat ik gewoon nooit meer huishoudelijk werk moet doen. Ik kan het niet en het geeft ongelukken. Ik zit nu alweer te bedenken van welke handschoen ik vingers ga afknippen, want ik heb morgen een training met DD die ik wel wil meerijden… gelukkig is hij super licht in de hand. En ik kom er nu achter dat typen met slechts acht vingers best lastig is, als je er tien gewend bent.

Update over Binkie: Het gaat moeizaam, maar hij doet ’t nog steeds…