Als paarden konden schreeuwen…

Wat kun je doen als je iets hoort wat gedoemd is te mislukken, waar een paard de dupe van gaat zijn, maar je te maken hebt met eigenwijze mensen? Je kunt voorlichting en wijze raad geven tot je een ons weegt, als iemand niet wil luisteren, dan ben je uitgepraat. Sta je dan, je tranen weg te slikken. Wéér een paard naar de knoppen.

Het gaat om een gevalletje wat naar mijn maatstaven regelrecht onder dierenmishandeling valt. Of eigenlijk twee gevalletjes, want er komt nog een staartje achteraan. We staan erbij en we kijken ernaar, want je kan er op geen enkele manier tegen optreden. Met uitleg? Vergeet het maar, dat slaan dit soort types gewoon in de wind. Ze hebben alles opgezocht op het internet, hebben uiteraard een voorbeeld van iemand waar het wel bij is gelukt en zien dat niet als de uitzondering, maar als de regel. En zij zijn zo goed, dat ze het wel even gaan doen. Uiteraard hebben ze iemand gevonden die voor geld bereid is om met ze mee te praten.

Hij ziet niks…

Voordat er mensen in mijn nabije omgeving raar naar elkaar gaan kijken: zo dichtbij is het niet. Het is ergens in Nederland. Maar ik ben bang dat er meer van dit soort gevallen zijn. Het begint met een paard dat altijd met een slofteugel wordt gereden. Als standaard onderdeel van de uitrusting. Zolang die slap hangt en alleen voor noodgevallen dient, heb ik daar op zich geen problemen mee. Maar dat was hier niet het geval. Het ding zat strak. Altijd. Onder alle omstandigheden. En omdat het paard niet liep (ik hóór jullie denken: ja koekoek, hoe kan hij ook, als je de voorkant voorover en op slot trekt. Hij kan om te beginnen al niks zien in die houding) werd het gebruik van zweep en sporen niet geschuwd. Dit is op zich al vreselijk genoeg, maar ga eens een rondje langs een paar rijbanen. Het is niet eens een uitzondering.

Het ligt aan de jury

Je hoopt dan dat zo’n dier nog enige compensatie heeft doordat het daarbuiten met vriendjes in de wei staat. Nee dus. Arm, arm beest. Tot verbazing van de eigenaar traden er wat fysieke probleempjes op. Niet rijden is natuurlijk geen optie en geld is tegenwoordig geen belemmering meer. Dus wordt er even een talentvol jong paard aangeschaft. Die vervolgens op dezelfde wijze in de rondte wordt gejaagd… Dat het er niet zo uitziet als bij Charlotte Dujardin wordt geweten aan van alles, behalve hun aanpak. Ja, het waaide zo hard, de bodem was niet gevlakt, er liep een ander in de weg, er moet nog een nieuw veel duurder zadel worden aangeschaft en ze troffen een stomme, gemene jury die een hekel aan ze had.

Vastbijten in gelijk

Ik hoop altijd zo dat er een instructeur opstaat die deze mensen uitlegt dat ze niet op de goede weg zitten. Een dierenarts die een goed gesprek met ze aangaat over het management. Een stalhouder die ingrijpt om zulke paarden een afgrijselijk leven te besparen. Anderen in de omgeving die hun nek durven uit te steken. Wat niet meevalt, want dit soort mensen zal daar waarschijnlijk niet voor openstaan. Sterker nog, de kans is groot dat ze het als aanval beschouwen, waardoor ze zich nog meer vastbijten in hun eigen gelijk. En vertrekken naar een plek waar ze wél kunnen doorgaan met wat ze doen.

Het paard huilt

Zo graag wil ik de boodschap verspreiden dat het de goede kant op gaat. Dat we niet afstevenen op een verbod op paardrijden, wat ik heimelijk wel vrees. Zeg niet dat het niet kan. Dertig jaar geleden hadden we ook niet gedacht dat er een heel koelschap aan vleesvervangers in de supermarkt zou liggen.

Er zijn op tal van plekken mensen hard aan het werk om te onderzoeken hoe we juist ook dit soort types kunnen bereiken, overtuigen. We willen ze niet hun pleziertjes afnemen, noch hun ego indammen. Maar ze moeten leren inzien dat dit niet de manier is om met een levend wezen om te gaan.

Een goede vriendin van mij is paardenarts. Ze zegt altijd dat het anders zou zijn als paarden zouden huilen of schreeuwen bij pijn. Ik denk wel eens dat ik te fijngevoelig ben afgesteld, want ik hoor en zie dat. Hoe krijgen we zulke mensen zover dat ze hun oren hiervoor openen?

Laten we positief afsluiten. Onze nieuwkomer Harry staat in de kudde. Hij is bijna net zo groot als DD en heel beleefd. Daar hebben de dames geen boodschap aan, die gillen als hij maar naar ze kijkt. DD was duidelijk: hij is de baas. Maar nu dat bekend is, staan de heren toch af en toe al dicht bij elkaar, terwijl Socrates zijn kans schoon ziet en de dames besnuffelt. Ik denk nog één dagje en dan is Harry volledig geaccepteerd. Fijn gevoel, het groepje weer compleet. Vijf tevreden paarden op een hectare, met elke dag een vers stripje gras.