Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. Daar sta ik achter, soms moet je eens iets uitproberen. Maar een ander deel van mij is erg van de comfortzone, dus dat botst wel in mijn hoofd. Ik heb daarnaast ook zo mijn principes. Ik hakte echter de knoop door voor een uitprobeersel. Het beviel me echter zo slecht, dat ik me er dagen rot over heb gevoeld.
Ik had een lang gesprek met iemand uit de klassieke trainershoek. Iemand waar ik veel respect voor heb. Ik vertelde openhartig waar ik met DD tegenaan loop. We zitten een beetje op een dood spoor. Het gaat op zich niet verkeerd, maar de galop is gewoon niet goed genoeg. In verzameling en dus in de galopoefeningen is het lastig om voldoende impuls te houden. Hij weet alles, kent alles, snapt de hulpen. Maar dat enorme grote, klassieke lijf met die lange, tamelijke rechte achterbenen heeft het er moeilijk mee. Ik probeer voortdurend al mijn kennis op hem uit. Alle Spaanse rijschool en Saumur oefeningen die ik heb geleerd van John Lassetter in Engeland. Alle basiskennis van mevrouw Barrau. Alle Portugese en Franse invloeden van Valença en Pignon. Maar het valt gewoon niet mee. Of, zoals Frédèric Pignon zou zeggen: ik heb niet genoeg geduld.
Toch eens proberen…?
Goed, die trainer hoorde mijn geweeklaag aan en vroeg naar de optoming. Gewoon, een simpel dubbel gebroken trensje. Daar loopt hij keurig op. Voor zo’n enorm paard is hij netjes licht en zacht in de mond. Ik ben ook zelf eerder te los dan te strak. Ze suggereerde dat het misschien een goed idee is om een stang en trens te proberen. Ik stond niet meteen in de aanslag. Eigenlijk vind ik dat namelijk onzin. Meer ijzer aan de voorkant geeft in mijn logica eerder meer rem achter. Maar ze had goede argumenten uit de klassieke leer. En ze betoogde dat DD met zijn reusachtige bouw er wel de ruimte voor heeft, in tegenstelling tot de tegenwoordige KWPNers met hun ieniemienie hoofdjes. Kortom, waarom probeerde ik het niet?
Het leek wel een schriktraining-parcours
Ik heb een paar weken om de brij heen gedraaid. Het was sowieso nog even puzzelen met de gaatjestang, om alles op de juiste maat te krijgen. Maar op een dag kreeg mijn impulsievere ik de overhand en besloot ik het te proberen. Het kon er immers ook weer uit. Weet je wat, ik neem het mee naar de rijvereniging. Lekker rustig in de binnenbak.
Helaas was ik even vergeten dat daar onlangs een nieuw dak op is geplaatst. De stalgang lag nog vol bouwmateriaal, de ramen van de kantine waren afgeplakt, terwijl er daarachter wel schimmen en geluiden waren en op de tractor in een zijvak lag een zeil dat bewoog als je langsreed en een acculader die zoemde en knipperde…
In mijn toptijd reed ik regelmatig met stang en trens omdat dat nou eenmaal verplicht was op dat niveau. Dus het gevoel van twee teugels is niet nieuw. Ik ben erg van de doorhangende stangteugel, dus dat deed ik nu ook. Maar alleen al het gewicht van het hele spul verbaasde DD. Hij deed absoluut niet vervelend of raar. Maar hij snapte het gewoon niet. Dus deed hij het enige dat hij kon verzinnen: voluit leunen.
Hij veranderde niet in Totilas
Wat doe je als een paard compleet op je handen gaat hangen? Niet trekken, maar proberen de achterhand te activeren met overgangen. Ja, koekoek, dan moet er wel een vorm van reactie op de ‘ho’ zijn. Die was er niet. Niet dat hij ging rennen hoor. Maar dat mooie subtiele terugkomen op een gedachte, zoals ik in mijn hoofd had, was ver te zoeken. Voeg daar ook nog lekker wat spanning van de schrikeffecten in de omgeving bij en je snapt ongeveer wat voor ritje ik had.
De slimmeren onder ons waren natuurlijk halverwege afgestapt om de gewone trens er weer in te hangen. De slomere -zoals ik- reden gewoon door, in de hoop dat hij op miraculeuze wijze ineens het licht zou zien en als een veertje verder zou dansen. Dream on. En dan is een paard van zijn afmetingen echt een heel groot en sterk beest.
Ik schaamde me dood
‘Hij moet eraan wennen, blijf volhouden’, was het advies dat ik kreeg. Nou echt niet. Als hij op zijn trens superlicht is, dan ga ik toch niet nog een keer zo’n gewichthefsessie met hem doen? Ik schaamde me diep en voelde me zó gemeen. Ik heb hem duizend keer mijn excuses aangeboden, met nederig gebogen hoofd klontjes gegeven en met tranen in mijn ogen beloofd nooit meer zo stom te doen. Ik geloof dat hij me heeft vergeven, want de dag erna was hij weer zijn vertrouwde fijne zelf qua aanleuning. Pfew. En een paar dagen later reed ik met een stalgenootje een rondje buiten in een vliegende storm, waarbij we wandelaars met paraplu’s tegenkwamen. Dat zorgde eerder voor kortsluiting in zijn hoofd, waarna ik een week met zo’n ding door de wei heb gelopen. Hij keek nog wel als een hert in de koplampen, maar liep er toch op zijn teentjes langs. Ik was zo trots op hem.
Dan maar geen pirouettes voor een 10.