Het weer is pet, ik stond een dag te vroeg met Dotje bij de hondenkapper, omdat ik weer eens niet goed in mijn agenda had gekeken en ik heb geen inspirerende onderwerpen onder handen momenteel. Die hangerigheid zorgt er ook voor dat ik niet echt iets heb waar ik jullie deze week mee om de oren wil slaan. Oh, er kwamen wel wat onderwerpen voorbij hoor. Instructeur-hoppen, te zware ruiters, hete hangijzers genoeg. Meestal krijg ik daarbij spontaan een ingeving en schiet er in tien minuten een stukje uit. Maar nu dus niet.
Het is een beetje saaie week. Afronding van een paar artikelen, waar ik hard aan heb gewerkt. Zo’n laatste fase, waarbij deskundigen nalezen en uiteraard met wat wijzigingen komen -want vragen om een reactie is het krijgen ervan- is voor mij altijd even doorbijten. Het echte werk, namelijk het bedenken en uitvoeren, is dan al gedaan. Dat afwerken hoort erbij, maar is aan mij nooit zo besteed, ik ben dan met mijn aandacht meestal alweer bij het volgende. Waar ik overigens wel gruwelijk de schurft aan heb, is als mensen compleet terugkomen op alles wat ze hebben verteld. Omdat het, als het eenmaal zwart op wit staat, toch wat te direct of te confronterend is, of omdat ze bij nader inzien toch liever een andere insteek hadden gewild. Wat gemakshalve wordt vergeten is dat ik er dan al aardig wat tijd in heb zitten. Zowel in het aanhoren van het verhaal als in de uitwerking. Die dan ineens helemaal anders of overnieuw moet. Wat op zich al best lastig is, want je hebt dan het originele verhaal in je hoofd. Als je in loondienst bent, is zoiets vervelend qua tijdverlies. Als je, zoals ik, zelfstandig bent, kost het gewoon geld. Dan kan het artikel eigenlijk al niet meer uit, want de opdrachtgever betaalt voor wat je uiteindelijk inlevert. Die heeft er geen boodschap aan dat je eigenlijk twee keer een verhaal hebt geschreven en er de dubbele tijd in hebt zitten. En ik vind schrijven leuk hoor, altijd. Maar niet zo leuk dat ik er vrijwilligerswerk van wil maken. Ik vind vrije tijd om op een paard te zitten ook erg leuk… Je moet er wel in mee gaan als je nog een verhaal wil hebben, anders heb je helemaal niets.
Ik had beter moeten weten
Waar ik altijd blij van wordt is mijn DD en lesgeven. Hij doet zo zijn best met dat grote lijf van hem. Ik word van verschillende kanten voorzichtig gepusht om weer eens de ring in te rijden. Kennelijk ziet het er best aardig uit wat we doen, al ben ik daar uiteraard zelf nog lang niet tevreden over. Kweenie hoor. Ik ben heel erg bezig (nou ja, sinds ik twee weken geleden pas het groene licht weer kreeg) met het terugrijden van het tempo in draf. Dat was namelijk een beetje een dingetje. Omdat hij zo massaal is, geeft hij in draf een traag gevoel. Dus was ik hem in de loop der tijd steeds voorwaartser gaan rijden. Ook omdat hij soms flink kon wegspatten. Voorwaarts leek me een goede oplossing. Há, valkuil! Dat was het dus juist niet en ik of all people had dat moeten weten. Wat er gebeurde was dat ik hem over zijn tempo dreef, zodat hij voortdurend van het achterbeen op de voorhand werd gejaagd. Hij kwam nooit tot dragen. Hij voelde wel dat ik daarom vroeg, maar ik maakte het hem zelf onmogelijk om daarop te antwoorden. Wat bij hem juist kortsluiting en stress gaf.
Gang als een kogel
Filmpjes met de PIVO die ik van partner heb gekregen, openden mijn ogen. Natuurlijk werd het wel tegen me gezegd dat ik nogal hard ging. Maar doordat het niet zo voelde, deed ik daar niets mee. Tot ik het zelf zag. Het drong eindelijk door. Maar er iets aan doen was nog een tweede. Schroefde ik voor mijn gevoel het tempo flink terug, dan zag ik op het filmpje dat ik nóg als een raket in de rondte ging. Ik moest echt mijn gevoel helemaal opnieuw afstellen. Zo’n verplichte rustperiode van zes weken is daar overigens wel goed voor. Ik heb mezelf ge-reset en rijd nu gevoelsmatig (hoewel dat ook weer snel went) als een bejaarde in slow motion. Hij moet wel aan het been, dus ik rijd regelmatig een overgang of even een pasje naar voren en terug. Het is pittiger voor hem, want nu komt het echt op zijn achterbenen aan. Maar gek genoeg wordt hij er braver van. Werklustig was hij altijd al. Nu kan hij de energie kwijt waar het hoort, in het meer buigen van zijn achterbenen.
Overigens nog een tip: draag geen waterdichte, regenbestendige rijbroek als je net je zadel hebt ingevet en je collega-ruiters in de baan te vriend wil houden. Dan klinkt lichtrijden namelijk alsof er steeds klittenband wordt opengetrokken…