Er gaat een gruwelijk filmpje rond op facebook van een jongeman die een pony hardhandig met een zweep bewerkt. Er staan nog meer horrorbeelden op van diezelfde stal, iets met een akelig vastgebonden paard en een grote volwassene op een veel te kleine pony. Ik kan het niet aanzien.
Het schijnt in België te zijn en er is, als ik de berichtgeving mag geloven, aangifte gedaan. Voor wat het waard is. Terwijl ik tranen verdring, schieten er zoveel gedachten door mijn hoofd. Laten we nou niet heiliger dan de paus zijn. We hebben allemaal wel eens een onredelijke tik uitgedeeld of te hard aan de teugels gesjord, uit onmacht of onvermogen. Maar dit is van een andere orde. Zo slaan en blijven slaan, terwijl het beest geen kant op kan? Gemeen vastbinden? Wat is er mis in je hoofd, als je zoiets doet? Zorgt aangifte doen ervoor dat iemand gaat inzien dat dit niet alleen buitenissig gemeen gedrag is, maar ook nog eens hoogst ineffectief?
Overal met verborgen camera op pad…?
Iemand heeft dit gefilmd en gedeeld op social media. Dat wordt geprezen en veroordeeld. Doordat het openbaar wordt, wordt er nu opgetreden. Uiteraard een goede zaak. Hier moet meteen worden ingegrepen. De vraag rees echter waarom de filmer dat niet heeft gedaan. Tja, we weten niet wie dat is. Het kan een jong of ondergeschikt iemand zijn, niet bij machte om weerwoord te geven tegen zo’n bruut. Het geweld tegen een weerloos dier is dermate verwerpelijk, dat niemand het waagt om het filmen als een vorm van ‘klikken’ ter discussie te stellen. Iets wat momenteel ook in Denemarken speelt, waar de niet correcte praktijken van een zeer bekende dressuurstal met een verborgen camera werden vastgelegd. Uit alle macht heeft de betrokkene geprobeerd de uitzending tegen te houden, maar tevergeefs.
Zwaar beschadigd
Hoe ver mag je gaan met heimelijke gemaakte foto’s of filmpjes als paardenwelzijn in het geding is? Ik kan me uit het verleden het nodige herinneren, over paarden die met de kin op de borst vastgebonden werden gereden of zo op stal stonden. Goeie zaak dat dit naar buiten komt, is mijn eerste reactie. Maar met de hedendaagse AI mogelijkheden is dat wel een gevaarlijke. Neem alle beschuldigingen in de me too-affaire. Super dat de echte boosdoeners worden aangepakt. Maar de gevallen waarin er na onderzoek niets anders aan de hand bleek dan een gemene wraakneming van iemand die valse aangifte deed, kregen minder aandacht. Terwijl de betrokkene vaak voor z’n leven is beschadigd, want ja, waar rook is, is vuur.
Waar moet je zoiets melden?
Wat doe jij als je iets ziet wat niet door de beugel kan? Waar leg jij voor jezelf de grens? Iemand die een paard een paar tikken geeft? En mag dan één tik wel? Of twee? Ik was ooit ergens in het land in een manege, waarvan ik dacht dat het niet meer bestond. Donker, vies, bedompt, ingeklemd tussen een woonwijk en een industriegebied. Ik was er voor iets anders, maar zag uit mijn ooghoek een manegeles met paarden die behoorlijk aan de schrale kant waren, voor een deel niet helemaal fris liepen en bijna allemaal voorzien van bijzetteugels, die overigens niet strak zaten, maar wel degelijk het hoofd in een houding dwongen. Heb ik daar iets mee gedaan? Nee. Vind ik dat het okay was wat daar gebeurt? Nee. Die paarden hebben echt geen leuk leven. Wat had ik daarmee kunnen of misschien zelfs moeten doen?
Zielige paarden met schimmel…
De dierenbescherming wordt overspoeld met meldingen. Juridisch is het lastig. Zolang een paard te eten en te drinken krijgt, kunnen ze niet zoveel. Sommige meldingen hebben te maken met onkunde. Ik herinner me nog een aangifte over paarden die schimmel zouden hebben. Bleek om twee hoogbejaarde Friezen te gaan, die zeer tevreden samen in een weitje stonden te dromen, met genoeg eten en drinken. Jarenlange zwaartekracht had voor doorgezakte ruggen gezorgd. De keurig gevulde buiken hingen wat lager, model man-met-bierbuik, waardoor de bovenlijn wat duidelijker zichtbaar was. En de koppies waren grijs…
Even een praatje maken…
Eén gesprekje met de eigenaar had voor opheldering kunnen zorgen. Niet iedereen durft echter op zomaar op iemand af te stappen. Als een dier in het geding is, ben ik -misschien onverstandig-nogal impulsief. Ik ben ooit over drie tafels gevlogen om een dronken kerel in zijn kraag te vatten, die een bierblikje naar een passerend paard gooide. Pas later bedenk ik me dan dat heel anders had kunnen aflopen. Het filmen of in elk geval melden van vermeende misstanden is ook een stap. Het idee dat we ooit kunnen voorkomen dat mensen paarden idiote dingen aandoen, is een illusie. Ik ben ervan overtuigd dat die gast diep vanbinnen best weet dat het niet okay is om die pony zo te slaan. En misschien zelfs ook wel dat het dier daar echt niets van leert. Ja, dat mensen doodenge wezens zijn, waar je zo hard mogelijk bij weg moet of tegen in de aanval moet gaan. Waarom hij dan wel zo handelt, is voer voor psychologen. Preventie door kennisverspreiding is nodig, maar een stok achter de deur van straf en publieke vernedering vind ik persoonlijk geen slecht idee. Ik kan je verzekeren dat die pony al een flink trauma heeft opgelopen, een ervaring die zich stevig in zijn hersens heeft genesteld.