Het was een raar Pinksterweekend. Twee verdrietige condoleances en een bezoek aan Mw. Barrau die in een hospice haar honderdste verjaardag beleefde. Ze is geestelijk nog zeer scherp, dus toen ik wegging, beseften we allebei dat het de laatste keer was dat we elkaars handen vasthielden. Pinkster staat voor mij sowieso voor afscheid, omdat precies in die periode in 2018 mijn moeder overleed.
Het is gek hoe je geheugen werkt. Ik moest lang graven naar het jaartal. Soms lijkt het pas gebeurd, soms lijkt het een half leven geleden. De tijd van het jaar is niet zo moeilijk. Ik herinner me het geluid van de kwakende kikkers, toen ik bij haar zat te waken. Nu is het voorjaar idioot laat, dus die kikkers hoor je nog niet zo. Maar het is ook de enige periode dat de spechten zich bij huis laten zien. Ze zitten op de houten palen van de wei en paddock.
Alsof er op me werd geschoten
Over horen en laat voorjaar gesproken: wij wonen in de rimboe en hebben een warm hart voor agrariërs. Aan het geluid van tractoren en werkzaamheden op het land, die soms tot diep in de nacht doorgaan, stoor ik me niet zo. Vlakbij ons is een bouwland ingezaaid en heeft iemand bedacht tegen de vraatzuchtige ganzen een knalapparaat in te zetten. De eerste keer dat het ding afging en er vier keiharde knallen te horen waren, was bij het ochtendgloren, wat momenteel vroeg intreedt. Ik zat rechtop in bed. Ik dacht eerst dat het de rattenbestrijder was, die nuttig werk verricht, dus ook daar heb ik geen problemen mee. In de loop van de dag werd me duidelijk wat de bron van het lawaai is. Nog steeds alle begrip.
De ganzen reageren niet…
Volgens mij hoort er een timer op zo’n ding te zitten. Ik weet niet of daar wat mis mee is of dat het lastig te regelen valt, maar de laatste serie knallen geeft ie tegen twaalf uur ’s nachts… Ik ben een ochtendmens en lig dan dus al op een oor. Nou ja, niet meer, want het is wel dermate luid dat ik er klaarwakker van wordt. En in de zeer vroege ochtend dus ook. Ik had van de week een paar keer een wegtrekker van vermoeidheid en vroeg me verbaasd af hoe dat toch komt. Tot ik me ineens besefte dat ik al twee weken iedere nacht uit mijn eerste en laatste slaap wordt geknald. Het maffe is dat het voor mij wel doet wat het voor die vogels kennelijk niet doet, want die zie ik vrolijk eronder lopen.
Wij zijn toch ook natuur…?
De lente is qua bloei inmiddels wel doorgebroken, zo merk ik ook aan het genies van mijn hooikoortspaarden, maar ik loop nog steeds met een trui en jas aan. Voor de temperatuur dan, water is er al lang niet gevallen. Een buitje voor het stof zou fijn zijn. Ook al omdat ik de schrikdraadpaaltjes bijna de grond niet meer in krijg. Dat is normaal pas in augustus, dus het is wel een gek jaar. Of er iets aan het veranderen is op gebied van klimaat? Dat zal gerust, maar in mijn ogen is dat een verschijnsel wat je niet op een jaar kunt baseren. Maar als je je daarover uitlaat krijg je nog meer bagger over je heen dan een onderwerp op paardengebied. Wat ik altijd een beetje apart vind in de hele discussie is dat bij het toeschrijven van de problemen aan de invloed van de mens erover wordt gesproken alsof wij geen deel uitmaken van de natuur, met al onze eigenaardigheden en gekke gedrag.
Je houdt het niet tegen
Het lijkt me inderdaad niet verkeerd om te kijken waar het beter kan. Wat we echter naar mijn mening vooral willen is krampachtig vasthouden wat we hebben. Het idee dat we ons huidige leefgebied moeten verlaten omdat het onbewoonbaar wordt, accepteren we bij voorbaat niet. Dus gaan we kunstmatig allerlei ingewikkelde en zeer kostbare kronkels uithalen om iets te behouden waar de natuur om lacht. Want als we echt voor zo’n klimaatverandering staan houden wij mieren dat echt niet tegen, vrees ik. De manier waarop momenteel boeren en vissers worden weggepest vind ik zorgelijk. Ik wil geen kweekvis eten. Ik hoef geen aardbeien uit Verweggistan in december. Ik koop mijn bloemkool het liefst in een stalletje langs de weg bij een lokale teler. Waar halen wij paardenmensen straks ons hooi en stro vandaan als er geen boeren meer zijn? Hoe kom ik aan drijfmest als alle koeien weg zijn? Natuurgras voor paarden? Dat levert vaak een veel te suikerrijk gras op dat absoluut niet goed voor ze is. Ik zie dat trouwens momenteel veel, paarden en pony’s die onverklaarbaar licht kreupel zijn, waarbij de iets te ronde buik verraad dat ze flink aan het snoepen zijn van verse groene sprietjes.
Wat zielig…
Graskreupelheid, zeker na een laat voorjaar, als het voorjaarsgras extra gestresst is, het bestaat. Ook iets waar niet paardenmensen niets van weten of begrijpen. Ik probeer onze paarden zo sober mogelijk buiten te laten lopen. Dus een mini reepje vers gras om de paar dagen. Daar werd ik onlangs op aangesproken door een voorbij fietsende toerist. Die vond het gemeen dat ik ze ik zo’n kale wei liet lopen, terwijl het gras achter de draad kniehoog is. Tja, dat zijn dus wel de mensen die invloed uitoefenen of het beleid en daarmee een stempel drukken op de hele paardenwelzijnsdiscussie. In dit geval kon ik het uitleggen en was de man in kwestie stomverbaasd. Wist ie niet, dat ze ziek konden worden van teveel gras. Zo zie je maar weer. Oordeel niet tot je je ergens in hebt verdiept.