Internet, we kunnen niet meer zonder. Soms is het een zegen, als je snel even iets wilt opzoeken. Maar er zitten kanten aan die minder geslaagd zijn. En die zijn helaas niet meer weg te krijgen. Neem het feit dat iedereen achter een toetsenbord zich als expert kan voordoen en dat ook zo voelt. Dat je dierenartsadvies van Penny2006 krijgt en voor waar aanneemt…
Ik denk altijd dat dat soort dingen niet waar zijn. De werkelijkheid bewijst het tegendeel. En die is soms schokkend, zeker uit het oogpunt van paardenwelzijn. Iemand heeft een paard op leeftijd. Het dier mankeert wat, dus de eigenaar gaat ermee naar een kliniek. Daar krijgt ze te horen dat het paard behoorlijk wat onder de leden heeft, constant pijn heeft en dat behandeling, ook gezien de leeftijd, nogal uitzichtloos is. Ze krijgt het advies om hem verder lijden te besparen.
Hoe breng je de boodschap
Nou is het ontegenzeggelijk waar dat niet alle dierenartsen overlopen van empathisch gevoel. In het Engels noemen ze dat ‘bedside manners’. Ik heb wel eens aangeraden om bij grotere klinieken iemand speciaal in dienst te nemen om de vertaling te maken tussen het veterinaire en de ‘normale’ mens en om moeilijke boodschappen over te brengen. Maar goed, hoe de mededeling in dit specifieke geval is gebracht weet ik niet, want daar was ik niet bij. Wat ik wél weet is dat het niet is geland.
Second opinion
Er verschijnt een blaartrekkend verhaal op een paardenforum waarin de eigenaar aangeeft dat het paard nog hartstikke fit en vrolijk is, maar dat de kliniek hem niet wil behandelen aan een kleinigheidje wegens zijn leeftijd. Ze vraagt om advies, want het is toch te gek om dit levenslustige blije paard te laten inslapen. En een foto erbij van een paard met de oren naar voren. Vervolgens buitelt de halve paardenwereld over elkaar heen met adviezen van kruidenmiddeltjes tot vage therapeuten. Ik krijg op zo’n moment kortsluiting in mijn hoofd. Het enige advies dat hout zou snijden is dat je aanraadt om voor een second opinion naar een andere kliniek te gaan. En graag zo snel mogelijk.
‘Die van mij had dat óók….’
Als er een kans is om een paard te genezen, zal een arts dat doen. Of in ieder geval die optie meegeven. Doet hij of zij dat niet, dan is er meer aan de hand. We lezen zo’n bericht, maar we kennen het ware verhaal niet. Je weet niet wat de dierenarts in kwestie heeft gezegd, noch wat het paard mankeert. Dat kan je echt niet afleiden uit één foto met oortjes naar voren. En dan ga je allerlei adviezen geven, waardoor een paard dat misschien wel heel veel pijn heeft en elke dag lijdt nóg langer in die situatie blijft? Kruiden en therapieën kunnen hartstikke goed zijn, maar als aanvulling. Niet ter vervanging van een dierenartsbehandeling bij een ernstig probleem. En hoe denk jij te kunnen constateren vanuit je stoel achter een beeldscherm dat een paard niet lijdt? Al die reacties met ‘oh, dat had ik ook en toen gaf ik poedertje zusenzo en ging het over…’ Ga toch weg. Besef je wel wat je een paard hiermee mogelijk qua lijden aandoet?
Laat hem niet lijden
Het gekke is dat mensen aan de ene kant niet meer willen lezen om wijzer te worden, maar wel selectief sensatie lezen en zichzelf allemaal als expert beschouwen. Natuurlijk is het tegenwoordig best lastig om feit en fictie van elkaar te scheiden, maar kom op zeg. Als je paard iets mankeert, dan ga je naar de dierenarts. Als de uitkomst je niet bevalt kun je nog een andere dierenarts vragen of die het net zo ziet. Komt die tot dezelfde conclusie, dan is het vreselijk lastig om je emotie niet de overhand te laten krijgen, maar dat móet. Dát hoort bij je verantwoordelijkheid voor een levend dier. Je wilt toch niet dat die iedere dag een ellendig bestaan heeft omdat jij er niet tegen kunt om afscheid te nemen? Zoiets doet ontzettend pijn, maar daarvoor kun je nu mooi wél steun zoeken op social media.