Waar zijn de brave paarden?

Waar zijn de brave paarden? De onverstoorbare types, waar je als beginnende ruiter of met slechts recreatie ambities veilig mee kunt rijden. Het is een verzuchting die regelmatig voorbij komt, met vaak een wijzende vinger richting fokkers. Die zouden teveel gaan voor de wapperbenen en bijbehorend karakter. Er komen hier een aantal zaken samen, naar mijn idee.

Zijn ze er niet? Dat vraag ik me af. Het probleem is alleen dat mensen die in dat spectrum zoeken, vaak ook vinden dat zo’n paard slechts weinig mag kosten. Want hij beweegt immers beperkt. Dat is raar, want zo’n paard eet ook, heeft net zo vaak de hoefsmid nodig en kost in de opfok hetzelfde als zijn potentiële Olympische soortgenoot.

Fokken is niet alleen een liefhebberij, maar ook een kwestie van marktwerking. Als de hele wereld goed geld over heeft voor een simpel paard, dan is dat heus wat er wordt gefokt. Maar het economische feit is nou eenmaal dat er hoge bedragen worden gevangen voor de sensibele sportpaarden. Die hebben overigens echt niet allemaal een hysterisch karakter. Socrates is een Kennedy en ik heb in de ring menigmaal achterstevoren gestaan, maar ik durf met hem midden over de snelweg als het moet. Alleen zijn zulke types vaak toch net te gevoelig voor de absolute beginner. Wat me meteen op het volgende punt brengt: waarom wil zo iemand een eigen paard? Ik gun het iedereen hoor, maar als je nog zo in het beginstadium verkeert, ben je dan niet beter af met een verlenging van je manege abonnement?

Na de eerste leskaart een pony

In het verleden (jaja, ik ben oud) was het hebben van een eigen paard iets waar je van droomde. Het was slechts weggelegd voor een enkeling. Tegenwoordig hebben mensen meer geld. Ook voor hun kinderen wordt meer aangeschaft dan wat ik in mijn jeugd om me heen zag gebeuren. Pony’s en paarden zijn binnen het financiële bereik gekomen. Het voordeel van die vroegere langere weg was dat je eerst meer ervaring opdeed in de manege. Nu beginnen ze al na de eerste leskaart  om een eigen pony te zeuren. En krijgen ze die in meer gevallen dan je denkt óók nog. Ik overdrijf niet, ik heb betrouwbare bronnen. Dan heb je geen braaf paard nodig, maar een heilige. En die zijn er! Ik ken pony’s en paarden die zo vergevingsgezind zijn, dat ze allerlei onkunde verdragen. Echt, je zou ze inlijsten. Als er daarnaast veel van ze wordt gehouden en de zorg wordt overgelaten aan iemand die daar verstand van heeft, dan is het allemaal niet zo erg. Het wordt minder als het gebrek aan kennis doorwerkt in de dagelijkse verzorging, waar we helaas ook genoeg voorbeelden van zien. Er bestaat namelijk jammer genoeg niet zoiets als een verplicht diploma dat je moet halen voor je er een eigen paard op na mag houden. Trouwens ook niet voordat iemand kinderen krijgt, wat ik in sommige gevallen eveneens betreur.

Goud waard

Bij maneges is uiteraard ook behoefte aan betrouwbare schoolmeesters. En het is geen vetpot, zo’n bedrijf runnen. Dus die zullen niet de hoofdprijs kunnen of willen betalen voor degelijke paarden. Terwijl ze wel goud waard zijn. Of een paard braaf wordt heeft deels met het karakter te maken, maar daarnaast heel veel met de opvoeding en de manier waarop hij wordt gehouden. Ik hamer maar weer eens op de basis-eisen: sociaal contact met soortgenoten, nagenoeg onbeperkt ruwvoer en vrije beweging. En een baas met gezond verstand. Jammer dat dat niet te koop is.