Ik ben bijna nooit ziek. Gevolg van het buitenleven en de vele beesten die we hebben is dat je voortdurend met van alles in aanraking komt, waardoor je afweersysteem op hoog niveau getraind blijft.
Mijn partner heeft daar een andere uitleg voor, die te maken heeft met mijn gebrekkige huishoudelijke kwaliteiten. Zoals het nieuwe spreekwoord luidt: ieder nadeel heb z’n voordeel. Of was het andersom? Maar je kan een immuunsysteem als een ijzeren gordijn hebben, als er een virus voorbij komt dat je nog niet eerder hebt ontmoet, dan duurt het toch even voordat alles in stelling is gebracht. En dat is helaas lang genoeg om de overgang van eerste op tweede kerstdag in omarming van de WC pot door te brengen. Waarna je vervolgens 48 uur niets anders kunt verdragen dan slappe kopjes thee. En ik haat thee.
Toch al niet gezegend met veel spek was het behalve ongemakkelijk een behoorlijke aanslag op mijn lijf. Ik zag er gelijk uit als een vaatdoek, met vergelijkbare kleur, waardoor iedereen ook nog eens aardig bedoeld bezorgd vroeg of ik moe was. Waardoor je je nog beroerder voelt.
Slapen
Ziek of niet, de paarden moeten worden gedaan. En dat is maar beter ook, want door de gewone routine op te pakken knap je het snelste op. Gelukkig heb ik geweldige meiden op stal die meehielpen. En zorgde mijn partner dat in huis alles op rolletjes liep, waardoor ik toch een beetje kon uitzieken. Als ik me niet goed voel gaat mijn lijf in een soort lock down modus. Ik wil maar een ding: slapen. Ik kan echt 24 uur compleet out gaan. Daarna gaat het meestal wel weer. Je moet me ook niet proberen te voeren in zo’n fase. Slokje water en slapen.
Vuurwerk
Het weer was ook niet erg uitnodigend, maar ik heb met mijn slappe lijf nog een buitenritje achter een vriendinnetje aan gereden, met windkracht 7 en ijsregen. En de dag erna even in de bak toen de regen ietsje minder was. DD was fris en iets te lollig, wat er best indrukwekkend uitziet, maar met de rompstabiliteit van een dropveter niet zo prettig voelt. Gelukkig blijft het bij hem altijd bij wat stoer gedrag. Ik ga altijd zo snel mogelijk galopperen, dan ben je dat stoom het snelste kwijt. Maar dat kan pas als ik heb aangesingeld, dus die eerste paar rondjes zijn even tricky. Wat ook niet hielp was dat er al het nodige aan vuurwerk werd afgestoken op bungalowparken in de buurt. Ik begrijp daar helemaal niets van, maar ja, ik heb dan ook geen kinderen. Ik zou die van mij helemaal in elkaar timmeren als ze voor de toegestane tijd ook maar een sterretje afsteken. Ik heb überhaupt een pesthekel aan dat spul. Overlast voor anderen, stress bij dieren en dat voor een split seconde lol van een paar… En dan valt het hier op Texel nog mee. Van mij mag het verboden worden. Over vijftien jaar kijken we terug, stomverbaasd dat zoiets geldverslindends en levensgevaarlijks gewoon was toegestaan. Dan is het net zo outcast geworden als roken nu. Iets voor losers en sufferds.
Jumping Amsterdam
Ik dacht dat het niet erger kon met het weer, maar wel dus. Het is zelfs hier nat, nat, nat. Ik heb, geheel tegen mijn principes, al een paar keer de paarden met de middag binnen gehaald. Nadat ze hun reepje gras op hadden stonden ze met een hoge rug en smekende blikken bij de draad. Socrates weigerde vanmorgen pertinent om de wei in te gaan. Hij deed het gewoon niet, punt. Hij loopt nu tevreden een beetje op het erf gras te maaien, in de luwte van de schuur. De eerste grote baal kuil is geopend. Dat doe ik normaal pas als het gras op is, want eenmaal open begint het bederf, dus dan moeten we wel doorvoeren. Maar nu ze wat meer binnen staan is het fijner om kuil te voeren dan alleen hooi. Het ziet er prachtig uit en ruikt heerlijk kruidige, zoetig.
Ik ga me zelf ook voorzichtig weer aan wat eten wagen.
Januari belooft een leuke maand te worden. Ik ga een aantal clinics geven en ik verheug me op Jumping Amsterdam. Wie weet zie ik jullie daar. Tegen die tijd ben ik echt niet meer besmettelijk, dus kan ik jullie hartelijk gelukkig nieuwjaar wensen.