Leven is een gedoetje

Ik houd normaal al niet zo van terugblikken, maar bij de afsluiting van dit jaar wil ik helemaal niet meer terugkijken. Al een paar jaar valt me op dat ik niet meer zo goed kan huilen bij pijn of verdrietige dingen. Alsof ik ben opgedroogd, murw geworden. De laatste weken bewezen dat er toch nog wat vocht in mij zit.

Ik vrees dat de kerstperiode voor mij voor altijd een bijsmaak heeft gekregen. Partner plaatste met zijn collega veteranen op kerstavond lichtjes op Lees meer

Een klein sprankje hoop

Ik weet niet hoe jullie het ervaren. Zo’n dag dat je zit af te wachten tot je telefoon een geluidje maakt. Ik haal me van alles in mijn hoofd en probeer tegelijk daar een soort nuchterheid in te brengen, door mezelf streng toe te spreken dat ik moet afwachten met verdrietig zijn tot ik meer weet.

Het been van DD is, inmiddels al enige tijd na zijn rare schriksprong, nog steeds niet dunner. En hij wordt meer onregelmatig in plaats van minder. Lees meer

Onwerkelijk, onrust, gelatenheid

Onwerkelijk. Dat is misschien de beste omschrijving van wat ik voel. Later lezen we hierover in de geschiedenisboekjes. Onrust had ik veel meer in de week ervoor, toen alles om de deur in chaos veranderde en mijn adrenalinepeil voor langere tijd boven het gezondheidsniveau uit kwam. Nu rest gelatenheid. En af en toe een traan.

De weg ligt al weken open, waardoor het een enorme bende is en je met een auto -laat staan met een trailer erachter- een soort Parijs-Dakar moet afleggen Lees meer

Dikke tranen

Terwijl ik dit zit te schrijven, biggelt er een dikke traan over mijn wang. En tegelijkertijd vind ik dat ik me niet zo moet aanstellen, want er zijn echt veel ergere dingen op de wereld. Ik ben verdrietig omdat mijn grote bonte reus weer kreupel is.

We waren net weer zo lekker bezig. Maar vorige week, tijdens een buitenrit, trapte hij zijn ijzer eraf. Opnieuw linksvoor. Ik heb het niet eens gemerkt. Lees meer

Dag mam

De beesten hebben goed in de gaten dat het anders is dan anders. We wisselen het waken bij mijn moeder af.

Als ik thuis ben, wijken drie honden, één kat en één kip niet van mijn zijde. Labrador Beer kijkt me aan met ongeruste ogen. Binkie is zenuwachtig Lees meer

Ongeluk

Het zijn rare tijden, waarin ik verzeild ben geraakt. Soms gebeuren er dingen in je leven waarbij je alleen maar kan wachten tot het over gaat. Als het een film was zou je het ongeloofwaardig vinden. Maar de werkelijkheid kan altijd nog onwerkelijker .

Binnen een half uur krijg ik twee telefoontjes die je liever niet krijgt.

‘Kun je komen, het gaat niet zo goed met je moeder…’

Mijn oude moeder Lees meer