Wat vindt je paard er zelf van…?

Ben ik veilig? Dat is altijd het eerste wat een paard denkt. Nou ja, voor zover je dat denken kan noemen. Het is het instinct van een vluchtdier. Onze reactie daarop zou moeten zijn: ja, je bent veilig bij mij. Pas dan heb je de basis voor samenwerking. Doe jij dat? En weet je hoe je dat doet?

Het is een hele korte samenvatting van het nieuwste boek van Mark Rashid. Ik zou er niet zo snel uit mezelf naar hebben gegrepen. Alweer zo’n cowboy Lees meer

Mooi zitten, dom kijken

Ik ben geen strenge jury. Dat was althans het oordeel van twee stagiaires, die me zondag vergezelden om zelf hun kwalificatie in de wacht te kunnen slepen. Ik denk dat ze wel gelijk hebben, al zal een deel van de ruiters daar anders over oordelen. Wat ik altijd in mijn achterhoofd houd is dat iedereen hard heeft gewerkt om daar keurig opgepoetst voor de dag te komen. En er is van elke deelnemer wel iets positiefs te melden. Ik wou bijna zeggen dat ieder paard kan halthouden, maar als je ziet wat sommigen daar soms van maken, ben ik toch genoodzaakt dat in te trekken. Speaking of which: kan de vier seconden stilstaan-regel terug in de proeven? En als we toch gaan herschrijven graag geen ingewikkelde dingen meer bij de C, aangezien je die plek in drie van de vier binnenbakken vanuit het juryhok niet of nauwelijks kunt zien…

Waarom rijd je wedstrijden? Ik moet bekennen dat ik me dat bij sommigen afvraag. Vooral als ik die strakke bekkies zie, deelnemers die er bepaald niet Lees meer

Ben je warrig of type buldog?

De vorige keer hamerde ik op basis-basis-basis. Oftewel: blijf bij je vraag en ga niet door naar 2 als 1 niet voor elkaar is. Ik besef me nu dat ik teveel voor mensen met mijn karakter sprak. Die, net zoals ik, de concentratiespan van een goudvis hebben en snel verveeld raken, waardoor ze heel warrig van het ene onderwerp op het andere overstappen (wat overigens voor onszelf volstrekt logisch is, maar dat terzijde). Er bestaan echter ook mensen die zich als een buldog in iets vastbijten en never nooit meer loslaten.

Type buldog gaat met voorgaande aanwijzingen aan de slag en doet een oefening minstens dertig keer. Wat ook niet de bedoeling is, want de meeste paarden Lees meer

Een orgie in de duinen

Ken je die mop van dat jurylid dat naar een dressuurwedstrijd op Terschelling zou gaan…? En weer wat clinics in haar agenda had staan? Volgens de regels mag dat met enige aanpassingen overigens doorgaan, maar veel organisaties stellen het voor de zekerheid uit. Dus is mijn agenda weer een stuk leger. We zijn op de huiselijke omgeving aangewezen, wat in mijn geval echt geen straf is. Want daar kom je nog best bijzondere dingen tegen.

Je zou denken: Texel, schapeneiland. Maar in de Texelse natuur zijn grote grazers uitgezet. Pony’s en slechtweer-bestendige koeien. Die hebben een Lees meer

Geduld betaalt zich uit

Met geduld ga je het redden. Eens te meer bewijst deze spreuk zijn waarde. Ik heb het al vaker aangegeven en in mijn laatste boek heb ik er een compleet hoofdstuk aan gewijd. Ik ben van nature ongeduldig. Vooral met mensen. Hoewel ik dan wel weer eindeloos en als het nodig is tot in de kleinste details kan uitleggen, als het over paarden gaat. Maar als er iets gedaan moet worden en iemand staat er nog over na te denken hoe, ben ik meestal al halverwege. Wat trouwens niet altijd een voordeel is, maar dat terzijde.

Met paarden is geduld iets van een totaal andere dimensie. Helaas is dat pas in een later stadium van mijn carrière doorgedrongen. In mijn jonge jaren Lees meer

Rusteloos en berustend

Ik ben afwisselend rusteloos en berustend. Aan de ene kant wil ik al het nieuws volgen, aan de andere kant wil ik peterselie in mijn oren stoppen. Ik heb wel een onderwerp in mijn hoofd voor een blog, maar dat heeft nogal met wedstrijdrijden te maken en tja, wanneer gaan we dat ooit weer eens doen?

De inspiratie is ver te zoeken. Ook qua werk trouwens. Het grappige is dat de eerste trainingsfilmpjes binnenkomen, waarvan een deel uit Australië! Lees meer