Een zwaar jaar

Het is vandaag op de dag af precies een jaar geleden dat om tien uur s avonds de telefoon ging. Mijn neefje, volledig overstuur en nauwelijks verstaanbaar. Mijn zus, zijn moeder, was in elkaar gezakt en overleden. Zomaar, zonder enige waarschuwing. Ze heeft er niks van gemerkt, zeggen anderen dan om de pijn te verzachten. Nou, dat verzacht niks.

Hoewel ik denk dat ik er niet in ben blijven hangen, overheerst nog altijd het ongeloof. In mijn hoofd wil het er nog steeds niet helemaal in. En er Lees meer

Kon hij me maar begrijpen

Gaan we weer… Ik kom thuis van een zeer geslaagde editie van een bijzonder sfeervolle Dag van het Oudere Paard, staat DD met een dik been. Hij was uiteraard al geblesseerd, maar daar kwam ook nog einschuss overheen. Dat betekent dat op één of andere manier een bacterie naar binnen is gedrongen die daar voor een enorme ontstekingsreactie zorgt.

Ik wil de dierenarts niet voor ieder wissewasje lastig vallen, zeker niet op zondag. Het rechtervoorbeen was al geblesseerd, dus eerst maar even afwachten Lees meer

Pampers voor DD

En zo stond ik dus onwennig in de supermarkt tussen het enorme aanbod een pak pampers uit te zoeken… Voordat jullie en alle Texelaars die me hebben gezien héle rare dingen gaan denken: het is voor DD. Daar ging uiteraard een verhaal aan vooraf.

Ongeveer twee weken geleden pakte ik DD een dagje aan de longeerlijn. Ik weet al niet meer waarom. Te druk of te harde wind naar mijn smaak. Hij walste Lees meer

Rode vlekken in mijn nek

Als jury hoor je het protocol te ondertekenen. Omdat de meesten van ons, half opgekruld in een auto of juryhokje, een onleesbaar doktershandschrift hebben en ik de mogelijkheid tot communicatie van waarde vind, heb ik een stempeltje. Daarop staat mijn naam, jurynummer en mijn emailadres. Waarop ik tot nu toe alleen maar leuke reactie heb ontvangen.

Het stempeltje kreeg ik ooit van partner en ik ben er nog altijd blij mee. Meestal stempel ik alle protocollen alvast voor aanvang, dat scheelt werk. Lees meer

Hij leeft nog…

Hoe gaat het nu? Ik heb veel lieve reacties en steunbetuigingen gekregen na alle ellende van vorige week, waarvoor dank. Dat helpt toch. Het gaat naar omstandigheden goed.  Socrates loopt niet meer zo krom om zijn as te tollen. En hij kan ook weer naar beide kanten draaien, al stapt hij soms ineens weer even een pasje raar opzij weg.

Socrates eet ruwvoer, mest, plast, reageert op de omgeving en ziet er opgetogen uit. Krachtvoer laat hij grotendeels staan. Alleen de wortels wil hij Lees meer

Een hersenbloeding…

Ik dacht jullie een leuk verhaaltje te kunnen voorschotelen over mijn nieuwste initiatief: een pubquiz over verzorgen en trainen van oudere paarden. Maar het leven loopt altijd anders. Zo stond ik ineens met een paard in de trailer op de boot, op weg naar de kliniek…

Al een tijdje maak ik me enigszins zorgen over Socrates. Hij wordt dit jaar 22. Hij is altijd een einzelgänger geweest, die meestal op ruime afstand Lees meer

Tovermiddelen en blinde vlekken

We hadden een cliffhanger vorige week. Ik zal het niet al te spannend maken: zijn hoefgewricht is opnieuw ingespoten. Afwachten maar weer. Verder is het een saaie boel en een kwestie van administratie bijwerken. De windkracht 7 past prima bij mijn huidige humeur…

De gang naar de kliniek verliep voorspoedig. Mijn Australische vriendin, waarmee ik regelmatig elektronisch communiceer, wees me erop wat een luxe het Lees meer

En de diagnose is….

Als je kind ziek is, ga je ermee naar een dokter. Als je paard iets mankeert, vraag je de buurman, een waarzegger en een wichelroedeloper wat die ervan denken. Dit zijn de eerste twee zinnen van een artikel dat ik ooit heb geschreven. Het leverde een stroom van ‘nounou’ reacties op, maar ik sta er nog steeds achter. Het punt is alleen, dat ik diep vanbinnen natuurlijk net zo’n paardenmeisje ben en dus ten prooi aan dezelfde gevoelens.

Na de herstelde blessure aan zijn checkligament had ik DD weer opgewerkt. Het ging  net allemaal lekker en ik had me voor het Texelweekend opgegeven Lees meer