Verdriet en blijdschap, het ligt allemaal zo dicht bij elkaar. De meesten van jullie lezen dit op zaterdag (zie ik aan de statistieken) en dat betekent dat ik speaker bij de Dag van het Oudere Paard van de Paardenkamp in Soest ben. Een evenement waar ik altijd heel erg blij van word. Zoveel deskundigen die gratis en voor niks hun kennis delen, waar je alles aan kan vragen en dat allemaal in het teken van een mooier en beter leven voor paarden. Daar wil je toch bij zijn? Het verzet mijn zinnen van het verdriet dat ik voel om mijn bonte vriend…
Trouwe lezers hebben meegekregen dat DD onlangs een rare struikelactie had in galop door hoog gras. De diepe scheur in zijn voet wees erop dat hij ergens hard op had getrapt. Hij was meteen flink kreupel. Dat trok enigszins weg in de dagen erna, maar over was het zeker niet. Deze week was mijn trouwe en zeer ervaren hoefsmid er. Hij denkt dat DD zichzelf heeft ‘gevangen’, dus met zijn achterhoef zijn voorhoef hard heeft geraakt. De plek ziet er goed uit, maar het heeft nog wel een tweede gevolg gehad. Hij heeft zijn pees beschadigd door de mispas…
Het duurt even voor de zwelling opkomt
Bij acuut peesletsel zie je dat vaak niet meteen. Het duurt even voor alle stofjes die het lichaam als reactie aanmaakt op de plek zijn. DD heeft eerder linksvoor zijn checkligament beschadigd bij een gekke schrikactie, waarbij een man half achter een boom in combinatie met een opvliegende eend was betrokken. Nu is het dus rechtsvoor en het ziet er net zo uit, al moeten we de scan nog afwachten.
Geduld, geduld…
Rust, rustige beweging, rust… Bijna alles kan erdoor genezen. Alleen duurt het weer enorm lang. Zeker drie maanden. Hij staat gewoon blij te wezen in de wei, het doet hem in zijn dagelijkse leven geen pijn. Ik kan hem knuffelen, poetsen, zelfs met hem stappen. Dus waarom dan toch zo verdrietig? Beetje egoïstisch om te zeggen dat het me om meer dan alleen stap gaat, dat ik wil rijden. Maar er zit de ongeruste gedachte achter dat ik bezig wil blijven, om ons allebei fit te houden.
We moeten blijven oefenen
Het is gewoon een feit, we worden er allebei niet jonger op. Use it or lose it, luidt een gezegde. Nou is paardrijden, als je het al zo lang doet als ik, wel net zoiets als fietsen, denk ik. Maar je rij-fitheid en je handigheid in het zadel houd je alleen in stand met rijden. Datzelfde geldt ook voor DD. Hij heeft zijn kramperigheid en die houden we bij door veel te oefenen. Ik til elke ochtend zijn benen op en de dressuuroefeningen zorgen ervoor dat hij coördinatie houdt. Ik ben erg bang dat dat achteruit gaat als we minder kunnen doen. Maar is het feit dat hij die mispas maakte niet al een aanwijzing dat zijn coördinatie sowieso achteruit gaat? Of was het gewoon domme pech? Zeg het maar. Genoeg voor mij om een nachtje wakker te liggen…
Smoorverliefd…
Gelukkig heb ik nog een paard op stal waar ik op kan klimmen en rijd ik af en toe een superfijn beestje voor een zwangere leerling. Daar komt misschien nog een jonkie bij, want ik ben met mijn buurmeisje op paardenjacht geweest. Dat is een drama op zich, want tjongejonge wat zijn er toch een hoop oneerlijke mensen en paarden die beter af zouden zijn op de eeuwige jachtvelden. Maar goed, ze gaat dit weekend eentje voor de tweede keer proberen en als dat net zo leuk lijkt als de eerste keer goed laten keuren. Dat zegt ook niet alles, maar wel genoeg om de eerste ellende voor te zijn. En gaat het door, dan wil buurvrouw best helpen om hem wat meer wegwijs te maken, want eerlijk gezegd was ik zelf behoorlijk verliefd nadat hij me met zijn grote bruine kijkers aankeek. Ik heb het goed verborgen, want het gaat niet om mijn paard. Ze moet zelf eentje uitkiezen waar ze voor valt. Dus daarom is het ook goed dat ik er niet bij ben als ze nogmaals gaat rijden. Ach, wat de bedoeling is, gebeurt. Dus als deze adonis met zijn mooie koppie is voorbestemd om naar Texel te verhuizen, dan merken we dat vanzelf. In de tussentijd ga ik op mijn handen zitten.