Zo, de kerstboom is weg. Het was er weer voor ook. Ongelooflijk wat een zootje natte troep is er naar beneden gekomen. En die wind… Maar mijn vooruitzicht maakt dat ik er dit jaar iets beter tegen kan.
Partner zou het liefst in augustus al de kerstboom neerzetten. En voor het opruimen na de jaarwisseling moet ik ook een stevig robbertje knokken, want hij wil met moeite afscheid nemen van de gezellige ballen en lichtjes. Ik begrijp helemaal waarom mijn grootmoeders in deze periode de voorjaarsschoonmaak in hun hoofd kregen, want ik heb ook ineens enorme opruim-aandrang. Hoewel ik genetisch nou niet helemaal de juiste input hiervoor heb meegekregen, want in mijn familie staan de dames niet zo erg bekend om hun huishoudelijke kwaliteiten. Die heb ik ook niet, maar spullen uitzoeken en wegbrengen naar de kringloop ben ik steengoed in. Ik haal er met dezelfde snelheid ook weer vondsten vandaan, maar dat terzijde.
Niet te doen, zo’n noodweer
Door het weer werd het rijden aardig lastig. Je doet een paard er echt geen plezier mee om bij windkracht 8 en slagregens in een buitenbak te ploeteren. Zelfs niet die van ons, met wonderbaarlijk genoeg een nog steeds droge en goed begaanbare bodem. Vanwege zijn rugklachten maakte ik me er wel een beetje druk om, want ik wil graag de oefeningen blijven volhouden. Wat voor weer het ook is, ze gaan hier iedere dag de wei in. Dat scheelt al veel tegen stijfheid en dikke stalbenen. Maar het was af en toe zo ruig, dat we ze -tegen mijn principes in- toch een paar keer rond drieën binnen hebben gehaald. Ze stonden echt alleen met een hoge rug bij de ingang. En ondanks de dure dekens zag ik hem binnen trillen met zijn achterbenen. Op zich een natuurlijke reactie, maar je wilt dat toch liever niet zien.
Ruimt lekker op
Ik had natuurlijk naar de binnenmanege kunnen gaan, maar aangezien ik nog maar halve uurtjes rijd, vind ik dat wat teveel moeite. Bovendien is een trailer ook geen pretje met die wind. Ik heb de eerste dagen van het jaar benut om de zolder grotendeels leeg te halen. Daar hadden we na het overlijden van mijn zus veel van haar spullen gedumpt, die te pijnlijk waren om meteen uit te zoeken. Daarnaast stond er nog veel zooi die je zogenaamd niet kwijt kunt, maar waarvan je het bestaan meestal vergeten bent. Hup, weg ermee. De volgende stap is het gereedmaken van de logeerkamer voor de oppas.
Beetje warmer graag…
Jullie weten hoe lastig ik vakantie en het achterlaten van mijn beesten vind. Maar ik krijg ook steeds meer moeite met de lange natte winters. We hebben een superleuke groep meiden op stal, die van aanpakken weten en waar ik DD wel aan toevertrouw. Mijn zus haar beste vriendin bood zich aan als kattenoppas in huis. Dat geeft mij de ruimte om me nogmaals in mijn ruimtevaart-fascinatie te storten en weer af te reizen naar NASA. We gaan bijzondere achter-de-schermen dingen doen, zoals een dagje met een astronaut op pad over de lanceerbasis. En ik wil zwemmen met zeekoeien. Het boeit jullie waarschijnlijk niks, maar ik kan niet wachten. Het enige dat me een beetje zorgen baart is dat het in Florida momenteel ook een zeer ongewone vijf graden is…