Ik ben afwisselend rusteloos en berustend. Aan de ene kant wil ik al het nieuws volgen, aan de andere kant wil ik peterselie in mijn oren stoppen. Ik heb wel een onderwerp in mijn hoofd voor een blog, maar dat heeft nogal met wedstrijdrijden te maken en tja, wanneer gaan we dat ooit weer eens doen?
De inspiratie is ver te zoeken. Ook qua werk trouwens. Het grappige is dat de eerste trainingsfilmpjes binnenkomen, waarvan een deel uit Australië! Ik heb wat kennissen daar in een nogal afgelegen gebied. Die vonden het een fantastisch idee en zijn meteen aan het filmen geslagen. Normaal hebben ze een of twee keer per jaar een trainingsclinic van een week, waarvoor ze dagen onderweg zijn. Da’s nog eens wat anders dan een gedwongen Corona pauze.
Slachtoffers gezocht
Wat mijn training betreft: ik ben DD heel rustig aan het oppakken. Omdat ik alleen rechtuit in de bak snel zat ben, heb ik van de week de eerste buitenrit alweer gemaakt, achter zijn vriendinnetje aan. Dat is namelijk wel nodig bij hem. Met een ander paard erbij is hij braaf. Alleen durf ik nog niet helemaal aan. Het maakt het wel iets lastiger, want ik moet constant slachtoffers vinden die een rondje mee willen. Gelukkig heb ik in Socrates daar een extra paard voor beschikbaar en zijn er een paar mensen in mijn omgeving bereid om zich op te offeren.
Drammerig
Ik wil deze eerste tijd vooral rechtuit met hem. Dat mag best ook in draf of zelfs stukjes galop. Eerst een beetje conditie en kracht terugvinden. Dat gaat buiten achter iemand aan veel gemakkelijker dan in de bak. Want je moet eigenlijk net even meer doen dan hij zelf wil. Buiten moet hij wel door, je moet tenslotte toch naar huis. Ook als voortijdig de energie op is. In de bak voel ik wanneer hij het zat wordt en moet ik eraan werken om hem dan nog even door te laten gaan. Daar word mijn houding onrustig van en ik drammerig. Daar wordt hij dan vervolgens ook licht geïrriteerd van, wat geen productieve houding is voor een leuke samenwerking. Naar buiten dus, zoveel als mogelijk. Dat mag nu slechts met z’n tweeën. Waarschijnlijk om samengroepen voor en na het rijden te voorkomen. Hoewel je met een paard ertussen op ruime afstand van elkaar blijft.
Wat ga je doen in een uur?
Wij hebben een kleine stal, dus er zijn nooit teveel mensen bijeen. Ik zag berichten over grote pensionstallen en maneges, waar eigenaren noodgedwongen maar een uur per dag op een aangewezen tijd naar hun paard mochten. Er daar wordt op gecontroleerd ook. Ik snap het allemaal, maar het lijkt me verschrikkelijk. Ik weet niet hoe het met jullie zit en ik ben al eens ontzettend aangevallen toen ik paarden met kinderen vergeleek, maar slechts een uurtje per dag contact? Nou zijn er genoeg mensen die ook zonder restricties niet méér tijd met hun paard doorbrengen. Ze komen uit hun werk gescheurd, springen erop, stappen één zijde en hup, met een oog op de klok voor de volgende afspraak. Overdreven? Helaas niet. Er zijn ook paarden waarvoor het een zegen is dat ze even niet zoveel hoeven. Mits ze voldoende vrije beweging kunnen krijgen natuurlijk. Het lijkt me belangrijk dat je erover nadenkt hoe je dat uur gaat besteden. Ik denk dat ik in zo’n geval eerder tijd in poetsen en de omgang zou steken dan krampachtig proberen er toch iets van training in te proppen. Haast en een paard is altijd een slechte combinatie.
Nog één tip voor dat afstand houden op stal: doe een rood lintje achter aan je broek. Dan weet iedere paardenkenner hoe laat het is.