Als jury hoor je het protocol te ondertekenen. Omdat de meesten van ons, half opgekruld in een auto of juryhokje, een onleesbaar doktershandschrift hebben en ik de mogelijkheid tot communicatie van waarde vind, heb ik een stempeltje. Daarop staat mijn naam, jurynummer en mijn emailadres. Waarop ik tot nu toe alleen maar leuke reactie heb ontvangen.
Het stempeltje kreeg ik ooit van partner en ik ben er nog altijd blij mee. Meestal stempel ik alle protocollen alvast voor aanvang, dat scheelt werk. Want het is stevig doorgaan als we eenmaal zijn gestart. Ik houd van veel bijschrijven, ook een persoonlijke boodschap na afloop. Je moet wéten waarom je een bepaald cijfer krijgt, ook als dat een dikke voldoende is. Dat bijschrijven valt niet mee als je het tijdschema wilt aanhouden.
De laatste tijd werd de afdruk van de stempel steeds vager. Tijd voor een nieuw inktkussen. Na een heilloze speurtocht op het internet (alleen per tien te bestellen, maar ik deed bijna tien jaar met één zo’n ding) bracht de lokale kantoorboekhandel uitkomst. Nadat het eerst leek alsof zij er ook niet aan konden komen, belde (we kennen elkaar hier allemaal) de zeer klantvriendelijke Jacqueline dat ze toch nog even had doorgezocht en een pakje van twee had gevonden.
Ik heb geen idee waar dat lag
Opgetogen ging ik naar huis. Maar bij de proefstempel bleek ineens de letter N verdwenen uit het emailadres. *Lelijk woord*. Opnieuw bracht partner uitkomst. Meer georganiseerd dan ik, toverde hij ergens twee pakjes vandaan met reserveletters. Ik heb werkelijk geen idee waar die lagen. Terwijl mijn adrenalinepeil steeg, omdat ik de stempel niet in zo’n stand wist te krijgen dat je met je handen vrij een nieuwe letter kon aanbrengen, pakte hij het ding licht geamuseerd uit mijn handen en drukte een knopje in. Grommend ging ik aan de slag met een pincet om zo’n klein k****plastic dingetje er tussen te frutselen. Het lukte. En er was nog een N te zien ook, bij de volgende proefstempel. Alleen zat die niet netjes in lijn met de andere letters, maar schuin erboven…
Belachelijke bedragen
Wat volgde was nog veel meer gefrunnik, inmiddels inkt overal, waarvan ik uit ervaring weet hoe slecht afwasbaar die is en een rode lijn, die vanuit mijn nek omhoog kwam. Zuchtend smeet ik de stempel aan de kant. Dan maar een scheve N. Ze komen er wel uit, als ze me willen mailen. Partner kent mij al wat langer dan vandaag, dus hij grinnikte. ‘Ga jij maar weg, ik kijk er zo wel even naar’. Op naar mijn kantoor, met inmiddels een behoorlijk opgefokt humeur. Dat werd er niet beter op toen ik mijn mailbox opende. Ik ben offertes aan het opvragen om onze houten vloer te laten opknappen, nu Beer er niet meer is. Goeiedag zeg, de één is nog waanzinniger dan de ander. Prijzen waarvoor je ook een nieuwe vloer kunt neerleggen. Of een aanbouw aan je huis kunt laten zetten. Ik vraag om het schuren van een vloer, niet om het met bladgoud beschilderen. Voor dat geld wil ik echt zelf nog wel even aan de gang gaan met een schuurapparaat. Dan maar wat minder professioneel.
Nog meer ellende
Het deed niet echt veel goeds voor mijn stemming. Die is toch al richting vriespunt, omdat DD niet rad is. Ik ontdekte het op een kleine volte rechtsom, nadat hij al een hele training met allerlei moeilijke oefeningen probleemloos had afgewerkt. Ik ben klaar met afwachten en piekeren, dus ik heb gelijk een afspraak bij de kliniek voor hem gemaakt. Vandaar ook dat ik geen geld heb voor de vloer. Paard gaat voor. Maar het idee dat er iets mis is, knaagt in mijn achterhoofd. Ik heb de juiste stappen genomen, nu is het afwachten. Zo niet mijn ding. Ik doe mijn best om over mijn sluimerende boosheid heen te stappen. De stempel heeft de N, met dank aan partner, inmiddels op de juiste plek staan en het is weer leesbaar qua inkt. Dus als je me als deelnemer na het Texelweekend wil mailen, dan weet je nu weer waarheen.