Mart Smeets en Daphne Schippers in de wei

Wij hebben een labrador met een genetisch defect. Hij heeft namelijk altijd honger. En hij eet alles. En ik bedoel dus echt alles. Van paardenvoer tot hele komkommers  en zilverfolie, waar vis in heeft gezeten. Dat vind je dan terug als een confetti ontploffing in je huiskamer, op een ochtend dat je haast hebt.

Je houdt het niet voor mogelijk, maar hij klimt er zelfs voor op het aanrecht, met zijn logge lijf. De enige reden dat hij nog enigszins in model blijft, is zijn vriendin, onze Jack Russell Dot. Die hangt de halve dag als een oorbel in zijn oor, wat hij goedmoedig ondergaat. Of in zijn poot. Of in zijn staart. Of ze sleept hem door de kamer. Hij moet lopen voor zijn leven. Nou ja, een sukkeldrafje inzetten.

Stripbegrazing

Dat in model houden valt momenteel met de paarden ook niet mee. Ze gaan bij ons elke dag in het land. Weer of geen weer, om 8 uur gaan ze eruit en rond vijven weer naar binnen. In de winter voer ik hooi bij buiten. Maar nu is er dus weer gras. En al doen we aan stripbegrazing, het is een toestand om het voor alle paarden goed af te stemmen.

Het lastige is dat ze nogal verschillen. De afmetingen lopen uiteen van 1.60 tot 1.80. De één is in topconditie, de ander hoeft alleen af en toe een rondje mee naar buiten. Socrates is 18 en krijgt snel een buik. Maar Haya, een jong springpaard, mag juist nog wel wat meer vlees op haar ribben krijgen. Alsof je Daphne Schippers en Mart Smeets in één weiland hebt staan. Maar ze hebben het gezellig samen, dus apart houden vind ik dan weer zielig. Het blijft een puzzel.

Lamme smoesjes

Ik was trouwens nog niet helemaal klaar over het Texelweekend. Daar wordt ook ieder jaar kür op muziek gereden. Ik ben meestal speaker. Veilig in de geluidswagen. Dit jaar was dat iemand anders, maar zette ik de muziek aan en uit. Dat klinkt suf, maar is nog een redelijk lastig werkje, want het moet wel de juiste CD op het juiste moment zijn. Dus ik kon niet meerijden, ik was elders belangrijk…

Er doen altijd wel enthousiaste leerlingen van me aan mee. Die mij ook ieder jaar proberen over te halen. Ik houd de boot meestal af met lamme smoesjes. Het vooroefenen is lastig, want je moet een proef ontwerpen met verplichte onderdelen, die nog een beetje leuk aan elkaar gereden moeten worden. Je hebt er een vastgesteld aantal minuten voor. Ik heb geen 20 x 60 rijbaan, dus ik moet steeds op pad om te proberen. Pas als de proef klopt en op video staat, kan je met de muziek aan de slag. Wat een gedoe. Ik word al moe als ik eraan denk.

Snode buurtmeisjes hebben vlakbij een baan uitgezet in hun weiland. Dat is om de hoek, dus ik heb geen excuus meer op dat gebied. Een nog veel snoder overbuurmeisje heeft verstand van muziek en allerlei ingenieuze programma’s in haar computer om het aan elkaar te knutselen. En de allersnoodsten hebben mij in een onbezonnen moment tijdens de laatste wedstrijd een papier laten ondertekenen dat ik volgend jaar toch echt meedoe. En dat hangt nu pontificaal in de zadelkamer.

Ik heb de muziek voor de intro al: ‘vluchten kan niet meer’…


Vond je dit nou een leuk bericht? Doe dan een donatie!

Geplaatst in Blog en getagd met , , , , .