Gaan we weer… Ik kom thuis van een zeer geslaagde editie van een bijzonder sfeervolle Dag van het Oudere Paard, staat DD met een dik been. Hij was uiteraard al geblesseerd, maar daar kwam ook nog einschuss overheen. Dat betekent dat op één of andere manier een bacterie naar binnen is gedrongen die daar voor een enorme ontstekingsreactie zorgt.
Ik wil de dierenarts niet voor ieder wissewasje lastig vallen, zeker niet op zondag. Het rechtervoorbeen was al geblesseerd, dus eerst maar even afwachten wat er aan de hand is. DD had geen koorts, wat meestal wel het geval is bij flinke einschuss. Hij at ook gewoon. Maar hij was wel iets hangeriger dan normaal. En wat ook opviel: hij speelde niet met zijn vaste maat Harry, maar zocht steeds het gezelschap van oude (en zeer rustige) Socrates, waar hij al vanaf zijn prille jeugd bij staat. Het leek wel of die hem moest geruststellen. Wat me ook opviel is dat als ik in de buurt kwam hij zijn gekwetste been optilde en even omhoog hield. Alsof hij wilde aangeven wat hem dwars zat. Afspuiten hielp niets. Het bleef dik en werd steeds gevoeliger. Gek genoeg kon ik werkelijk nergens een wondje vinden, nog geen krasje. Zou er dan toch vuil via de scheur van zijn voet naar binnen zijn gedrongen…?
Wat fijn, zo’n plan van aanpak
Na een slapeloze nacht heb ik bij de eerste gelegenheid maandag de kliniek gebeld. Ik had gelijk onze vertrouwde dierenarts te pakken en zijn nuchtere, deskundige reactie was al een opluchting voor me. De zwelling moet eerst weg, anders kan hij toch niets zien op een scan. Dus antibiotica en nog zo wat dempende middeltjes, maar daarvoor hoeft DD op zich niet naar de kliniek. Hij ging zelf wel even naar mijn eerstelijns dierenarts bellen om uit te leggen wat er moest gebeuren. Als het niet werkte of ik maakte me teveel zorgen, dan kon ik DD alsnog meteen brengen. Kijk, dáár heb ik wat aan, zo’n heldere aanpak.
1.80 en niet willen…
Ook mijn eerstelijns is een fijn praktisch mens. Maar DD is helaas geen praktisch paard als het op naalden aankomt. En er moesten nogal wat buizen in. De eerste dag heb ik hem een half uur ervoor gedrogeerd met een pasta. In combinatie met een praam ging het redelijk. Alleen spuiten in zijn borst is echt geen succes. Sloom of niet, hij gaat overeind en dat is niet grappig met zijn omvang en hoogte. Dag twee heb ik hem opnieuw vooraf zo’n pasta gegeven. Of hij weet het al, of zijn lijf went eraan, maar hij was een stuk minder suf. Met enige handigheid van de dierenarts in kwestie en doorzettingsvermogen is het gelukt. Maar ik hield mijn hart vast voor de laatste dag. Zou zo’n verdoving met een blaaspijpje, zoals ze voor wilde dieren gebruiken, niet wat voor hem zijn…?
Altijd van het zere been
Ik had de verdovingspasta iets langer ervoor gegeven, dus hij was gelukkig iets slomer. Maar er was evengoed nog een praam en drie pogingen nodig. Eén voordeel, hij heeft meteen de jaarlijkse vaccinatie gehad, die toch al voor vandaag stond gepland. En de zwelling van zijn been was na de eerste sessie al zo goed als weg, dus de behandeling heeft wel het gewenste effect. Ook wel prettig, dat je niet al die moeite voor niets doet. Tot overmaat van feestvreugde had hij dinsdag ook nog even zijn kersverse ijzer eraf getrapt, uiteraard van zijn gekwetste been. De hoefsmid zei vorige week nog dat het hem opvalt dat paarden vaak hun ijzer aftrappen van een been of hoef waar ze iets aan mankeren. Maar het moet er wel weer onder, voor ondersteuning van die dichtgroeiende scheur en om op twee benen dezelfde stand te houden voor zijn gevoelige pees.
Ik voel me zo gemeen
Opnieuw constateerde de smid dat er niets aan zijn voet mankeert, daar is hij niet gevoelig op. Toch was hij de dag na de laatste behandeling zo kreupel, dat ik meteen de kliniek heb gebeld, waar ik op dit moment naartoe ben. Je kunt iets even aankijken, maar er komt een moment dat je moet doorpakken. Het is zo naar als je paard iets mankeert. Natuurlijk proberen we hem te behandelen, maar hij vindt het vreselijk, al die prikken. Mijn hart breekt als ik zijn ogen zie. Hij weet het precies wanneer ik hem pak omdat de dierenarts eraan komt. Hij gaat evengoed nog braaf met me mee. Ik voel me zo’n verrader, dat ik hem dat moet aandoen voor zijn bestwil. Kon hij nou maar begrijpen dat het nodig is om hem beter te maken.