Hij gaat toch niet weg…

Ik heb een weekje overgeslagen. Geen inspiratie. Dat komt niet vaak voor, maar aangezien het zo te merken niemand is opgevallen, is er geen man overboord. We rollen gezapig het najaar in. Ik voel het ’s ochtends als ik de paarden buiten zet, de scherpte in de lucht, de dauw op het land. De zomer was mij te kort. Ik zie op tegen de lange en waarschijnlijk weer natte winter.

Hoe is de situatie met DD? Wel, hij walst af en toe door de wei zonder een spoor van onregelmatigheid. Maar als ik hem een krappe bocht laat maken, vind ik hem nog steeds niet fris. Daar komt nog bij dat af en toe zijn pijpbeen rechtsvoor raar dik is. En soms ook weer niet. Gek genoeg met een soort zachte banaan op de voorkant, wat op een strekpees zou wijzen. Maar alle scans zijn clean. Volgens de osteo zit het tussen zijn voorbenen en zakt het naar beneden. Ik ben therapeutisch aan het rijden, om de dag en alleen rechtuit, met een klein beetje draf. Af en toe een klein rondje buiten met veel stappen op de harde weg. Helaas kan ik er geen peil op trekken. De ene keer lijkt het hem te helpen, de andere keer is het been daarna juist dikker. Afspuiten, cooling gel, traumeel, ik doe het allemaal.

Hou op met dat getrut

Ik denk wel eens dat dit het lot van alle paardenmensen is. Met mijn voormalige topper Davy heb ik ook jarenlang iedere ochtend met mijn neus op zijn benen gelegen, op zoek naar bulten en zwellingen. Tot John, mijn geweldige Engelse trainer verzuchtte dat ik daarmee moest ophouden. ‘He is either lame or not lame.’ Oftewel, luister gewoon naar je paard. Als ik dat doe, dan zegt DD heel duidelijk dat ik er niet elke dag op moet klimmen. Doe ik dat wel, dan staat hij te stampvoeten en boze gezichten te trekken als ik met het zadel aankom. Wat echt niet aan het zadel ligt, want dat weegt bijna niks en wordt de andere keren met gejuich door hem ontvangen. Om de dag of om de twee is prima, wat hem betreft.

Het maakt niet uit

Omdat hij niet stokkreupel is, is de hoop volgens mij nog niet verloren. Maar er is wel iets, hoe raadselachtig ook, dus ik blijf voorlopig zo rustig aan doen. Natuurlijk zou ik hogerop kunnen gaan, MRI, CT scan, allemaal tot je dienst. Los van het feit dat dat aardig in de papieren loopt, ken ik mijn paard. Hij is gewoon niet de makkelijkste, als er een dierenarts aan te pas komt. De stress die dat hem gaat opleveren en alle risico voor hem, de mensen die erbij staan en de apparatuur is het me niet waard. Dan wacht ik het liever af. Want wat het ook is, hij gaat toch niet weg. Hij heeft geen pijn in zijn dagelijkse leven, dat is duidelijk. We hebben zelf land, dus mijn paarden mogen hier zo oud worden als ze zelf willen. Als het betekent dat we voor de rest van zijn leven zijn veroordeeld tot simpel rechtuit, dan is dat het. Gedwongen vroegtijdige pensionering van ons beiden? Maar ik wil nog zo graag… Ik voel hoe gelukkig ik ben als we hebben gereden, een euforie die ik niet kan uitleggen aan niet-paardenmensen, zelfs na de huidige simpele ritjes.

Wintervoorraad

Het hoogtepunt van afgelopen dagen was de komst van achttien grote balen stro, waarmee we de laatste wintervoorraad binnen hebben. Het voelt altijd wel rijk, zo’n volle schuur. Naast het besef dat de zomer weer voorbij is, wat me samen met het bovenstaande een behoorlijk melancholisch gevoel geeft. Gelukkig heb ik nog uitzicht op wat leuke dingen. Bijvoorbeeld komende week: mijn jaarlijkse Efteling uitje! Kan ik tenminste even onbezorgd op een paard zitten, zonder de hele tijd na te denken over hoe hij loopt…