Wat is een niet pratende patiënt toch lastig. Alle onderzoeken volgens het boekje in de kliniek uitgevoerd en…het is een raadsel. Het is één grote tegenstrijdigheid. Ondertussen loopt DD blijmoedig in de wei. Zonder pijn, want stijf van de metacam. Maar verder zijn we geen steek opgeschoten, want hij is nog steeds kreupel en geen idee waar het vandaan komt.
Ik ga altijd naar een kliniek met een knoop in mijn maag. In mijn hoofd bereid ik me voor op een slecht nieuws gesprek, ik vrees het ergste. Nou is het een prettige plek, met vertrouwde mensen, dat scheelt. En ik houd van hun gedecideerde aanpak. Ik heb het verhaal uitgelegd van het trappen op iets hards, de scheur in zijn voet, pas ruim een week later ineens erger kreupel worden, een hoefsmid die denkt dat ’t checkligament gevoelig is, einschuss en nu dus een dun been maar een hevig kreupel paard. We gingen voor de klassieke aanpak: rechtuit stappen en draven op een straat en hetzelfde op de zachte en harde volte. Daar kwam al de eerste gekke gewaarwording.
Bewegen lukt wel
Linksom op een zachte ondergrond en op het harde is er echt helemaal niets aan hem te zien. Echt niks. Zo regelmatig als wat, hij walst erover. Hij beweegt zijn rechtervoorbeen gewoon mee naar voren. Ga je daarentegen de andere kant om, dan is hij heel erg kreupel. Dat wijst op een probleem met belasting. Als zijn gewicht op het been komt, doet het zeer. In dat geval denk je aan iets in de ondervoet. Precies die plek waar die scheur in zijn hoef zit. Knijpen met de tang, wat de hoefsmid eerder ook al had gedaan, leverde niets op. Hij stond vrolijk met zijn oren naar voren rustig te staan. Maar je hebt er harde types bij en soms zit het diep in de hoef, dus de voet verdoven dan maar…
Raadsels, raadsels
Als de pijn door de verdoving verdwijnt, hoort hij rad te lopen. De dierenarts was er zeker van en ik hoopte mee, want zoiets gaat over. Maar nee hoor, er was nauwelijks verschil. Dus dan nog maar een treetje hoger verdoven. Met hetzelfde resultaat, nog steeds erg kreupel rechtsom. Dus dan toch maar de scan op de pezen. Niets significants te vinden. Paar kleine plekjes, maar niet iets wat deze onregelmatigheid verklaart. Zou er dan toch iets mis zijn in zijn voet? Maar wat? Verdoving haalt immers niets uit. En waar kwam dan die einschuss vandaan, want dat betekent een ontstekingsreactie, die meestal ontstaat door een bacterie in een wond. Maar er is geen krasje te vinden op zijn been…
Deze prikken waren niet erg
Het was een achtbaan aan emoties. Ik had verteld wat een drama het injecteren van de antibiotica was. Het zetten van de verdovingen in zijn voet en been, toch ook pittige prikken, liet hij echter makkelijk toe, waardoor de arts gekscherend zei dat mijn dierenarts beter de antibiotica via zijn benen had kunnen toedienen. Voor de niet deskundigen: dit is een grapje, want dat is geen goed plan. Mijn drama-queen liet zich ook probleemloos scannen, hij stond als een lammetje ongesedeerd tussen alle dure apparatuur. Dat vond ik dan weer heel braaf van hem.
Afwachten maar weer
Het plan is nu om hem tien dagen metacam te geven. Via zijn mond, wat hij heel makkelijk toelaat. Hij pakt de spuit iedere ochtend zowat zelf uit mijn handen. Hij mag gewoon in de wei, want rustige beweging kan nooit kwaad. En hij is kalmer bij zijn vrienden buiten dan alleen op stal. We zijn nu een paar dagen verder en door de metacam ziet een buitenstaander niets aan hem, maar ik trek nog steeds mijn haren uit mijn hoofd. Ik denk te zien dat hij zijn rechtervoet minder ver naar voren zet. Alleen in stap, als hij met zijn vriend een sprintje trekt -wat dus eigenlijk niet verstandig is, maar ja, het is een paard- zie je echt niks. Dat zou kunnen betekenen dat er mechanisch iets niet goed is, want pijn kan hij eigenlijk niet hebben bij deze dosis. Daarnaast is er nog het feit dat hij einschuss en dus een ontstekingsreactie had. Er zit iets waar zijn lichaam tegen protesteert. En dat reageert op antibiotica, want daarna was zijn been weer dun. Gék word je ervan. Ik weet dat piekeren niet helpt, maar ergens zeurt het de hele dag zachtjes in mijn achterhoofd. Dus als je me tegenkomt en ik kijk een beetje wazig, dan weet je waar het van komt.
Stelletje duikboten
Gelukkig heb ik wel wat afleiding in de vorm van het rijden van andermans paarden, die ik inmiddels links en rechts van iedereen steel. Zeer goed voor je rijvaardigheid en je ego is dat. Dat laatste in afbrekende zin, want niet alles lukt meteen zo makkelijk als wat je in je hoofd hebt. Het is altijd een nuttig lesje in nederigheid. Het laat me goed nadenken over hoe je iets correct aan een paard vraagt en uitlegt. En ik besef eens te meer dat ieder paard anders in elkaar zit, zowel lichamelijk als geestelijk en dat het jouw taak als ruiter is om je daarbij aan te passen. Daarnaast heb ik wat leuke werkklusjes en jureer ik best veel, waarbij me opvalt dat de rare mode om paarden ver achter de loodlijn in een proef te rijden nog steeds niet is uitgebannen. Nou jureer ik niet met een centimeter en schiet ik ook niet in de vlekken als een paard eens een moment iets kort wordt. Alleen een hele proef bukkend met nauwelijks ruimte tussen kin en hals -en dat dus op M en Z niveau- ben ik snel klaar mee. Ik snap er niets van dat iemand op die manier denkt punten te scoren. Het gaat uiteraard niet alleen om de voorkant, maar om het geheel. Een houten klaas met de neus op de goede plek is weer het andere uiterste. Er is echter in den lande nog wel het nodige werk aan de winkel, ook op gebied van het even soepel maken naar beide kanten.