Kort geleden deed ik een oproep om zuinig te zijn op de paardenmens, omdat die langzaam uitsterft. Dat leverde aan de ene kant veel bijval op, maar ook een paar kritische geluiden. Er waren lezers die de paardenmens opvatten als iemand die vasthangt in oude tradities en daardoor niet openstaat voor nieuwe ontwikkelingen.
Ik reageer meestal niet op tegengeluiden, omdat ik vind dat iedereen zijn eigen mening mag hebben en vormen. Wel denk ik soms: goed lezen is een kunst, want dat stáát er niet. Maar als iets kennelijk anders wordt opgevat dan wat ik heb bedoeld, kan je ook concluderen dat ik het dan toch niet helder genoeg heb opgeschreven. Daar probeer ik van te leren.
Zadels kwamen uit de winkel
In het geval paardenmens denk ik dat iemand met veel ervaring en wijsheid, opgedaan door jarenlang omgaan met en leren over paarden, juist zeer openstaat voor nieuwe ontwikkelingen. We krijgen toch allemaal tegenwoordig de tandarts en de zadelpasser op het erf? En we regelen de ontworming via mestonderzoek en een bestrijdingsplan in samenspraak met je dierenarts? Geloof mij, dat was er dertig jaar geleden allemaal niet bij. Wel ben ik van mening dat er kaf en koren is. En dat je, als je veel kennis hebt van paarden, aan ze kunt zien en merken wat wel en niet helpt. Dus blindelings navolgen wat de rest van de stal doet aan potjes en poedertjes, therapieën of trainingswijzen, om erbij te horen of te laten merken hoe goed je voor je paard bent, schaar ik niet meteen onder ‘paardenmens’ zijn.
Goedbedoelde geldklopperij
Ik heb er velen zien komen en ook weer zien verdwijnen. Goeroes met ronkende websites en adorerende volgers. Zijn die per definitie verkeerd bezig? Helemaal niet. Als het de intentie heeft om het leven van paarden beter te maken, dan heb je altijd mijn zegen. De tijd leert vanzelf of het echt werkt en je dus een ‘blijvertje’ bent. Het vervelende is alleen dat sommige dingen niet zo onschuldig zijn. Je kunt eens iets proberen en het kan zijn dat het enige dat je bereikt een lege portemonnee is. Jammer voor jou, maar verder geen probleem. Als je door die keuze je paard een behandeling onthoudt die hem wél kan helpen of er gebeurt iets dat hem schade toebrengt, dan heb ik mijn bedenkingen.
Eerst zien, dan geloven
Een bevriende dierenarts zei me onlangs dat vage behandelaars vaak na hun consult een periode van rust voor een paard voorschrijven. Er zijn veel kwalen die opknappen van rust. Dát is dan de reden dat het daarna beter gaat met het paard. Wat uiteraard wordt toegeschreven aan de ‘behandeling’. Op zich prima, want het paard knapt op. Dure rust, zeg maar. Dat hebben we er voor over, want in onze liefde voor een paard geven we onze laatste cent aan hem uit. Geen verwijt, ik ben net zo. Alleen ben ik, door ervaring, zo argwanend en sceptisch als de pest geworden. Dus ik wil eerst zien voor ik geloof.
Zijn rug kwam los
Eén ding waar ik heel erg in geloof is de inzet van osteopaten en fysiotherapeuten. Zo is DD deze week onder handen genomen door een osteopaat, die ik koester. Zij kreeg hem zover dat hij zijn hele kruis weer alle kanten op kon bewegen. Je zag hem ontspannen en opleven. Het zal nog wel een aantal behandelingen vergen, maar volgens haar is er absoluut nog hoop. In ieder geval op een pijnvrij leven voor hem. Daar heb ik als paardenmens graag geld voor over.
Het is bijna kerst. Traditiegetrouw stuur ik al een paar jaar geen kaarten meer, maar doe ik een bijdrage aan een goed (paarden)doel, in de hoop dat het niet ergens aan de strijkstok blijft hangen (argwanend hè). Ik weet niet hoeveel puf ik volgende week heb om te schrijven, dus ik wens jullie, trouwe lezers, nu alvast hele fijne dagen. Wees lief voor je viervoeters, ze geven zoveel terug. Koester dat en luister ernaar.